Columns

Lief roofdier

Op een zomerse dag is er geen beweging in te krijgen, dan ligt ze op haar rug op de koelste tegels in de tuin. Dit doet vermoeden dat ze in de winter anders is, maar nee. Dan zoekt ze de warmte in de zon op de vensterbank, of voor de verwarming. Vaak zoekt ze warmte op het toetsenbord van de laptop, hoogst irritant. Een lui huisdier hebben we, dat is wat we van haar zien. Maar ze heeft ook nog een ander leven.

Voor het nuttigen van ons ontbijt, moeten wij haar nachtelijke snacks ontwijken. Op blote voeten naar de keuken hebben we afgeleerd. Haar snacks eet ze nooit helemaal op, soms zijn ze niet eens dood. De keukenvloer is elke week wel het podium van een muis, vogeltje of mol die ze daar tentoonstelt. Soms waaien er veren op als we de trap afdalen, als we geluk hebben vinden we waar ze vandaan komen.

In het voorjaar struikelen we buiten over leeggehaalde duivennestjes en dode muisjes. Buiten eten wordt onderbroken door een penetrante lucht, we vegen eerst de dode mollen van ons plaatsje. Dan hebben we nog geluk, soms is er alleen een naar luchtje en een kluwen maden over. We kunnen alleen maar raden wat het voor dier geweest is. Het luie huisdier is een monster.

Haar beste vriend is onze jongste zoon. Het luieren doet ze bij voorkeur in zijn bed en als hij ’s morgens naar beneden gaat wandelt ze met hem mee. Het komt voor dat zoonlief zijn bed helemaal niet uitkomt. Dan heeft ze zijn ontbijt gebracht. ‘Er ligt een vleugel naast mijn bed!’, roept hij dan om later nog een vogelkopje onder het bed te vinden.

Een lief roofdier toch.