Inloggen
voeg je column toe

Columns

Een saai stukje

Het saaiste om te lezen zijn de stukjes van schrijvers die hun onmacht om te schrijven onder woorden brengen.
Hou op met zeuren. Doe het dan niet, zult u zeggen.
Ga de wasmachine vullen, met de hond lopen, ga uitgebreid naar het toilet of sop een keukenkastje uit. Doe iets nuttigs.
Maar als schrijver blijf je zitten waar je zit.
Het schrijven van stukjes over schrijven is namelijk een poging om tot zelfontbranding te komen. Hoe meer men om de eigen brij heen draait hoe dichter het moment naderbij komt dat er een onderwerp opdoemt dat de moeite waard zou kunnen zijn. Al is het maar een eerste zin, een geur, een fluistering, een druppel licht.

De schrijver probeert zichzelf in dat soort stukjes los te schrijven.
Zich niet druk te maken over structuur, stijl en inhoud. Het simpele handwerk, het ambacht, letters op papier, wellicht is het genoeg om de verlamming op te heffen die het humeur verpest en het leven van huisgenoten versombert.
Schrijven is kwelling en gelukzaligheid in een.
Het is wachten op de trein die diep vanuit de hersenpan komt aanboemelen, en wanhopen of de spoorlijn inmiddels niet opgeheven is.
Maar als de fluit gaat moet de schrijver klaarstaan om erop te springen en een plaatsje bij het raam te zoeken waar de landschappen, verhaallijnen en beelden voorbijglijden.

Kijk eens aan een eerste momentje die vorige zin.
De woordenmaker rekt zich uit en doet een oefening.
De associatieklieren trekken zich samen er worden voorzichtige verbindingen gelegd tussen de neuronen die twijfel en zelfvertrouwen regeren. Hier en daar komt de stoker met de smeerkan een scheutje discipline toedienen.
Want hoeveel je ook geschreven hebt het is telkens een opgave om
te beginnen, de gêne weg te duwen, de ondermijnende gedachten af te snijden, de moed te vinden om wat pijnlijk en dichtbij is ook als waardevol materiaal te zien. En vooral de herinnering aan betere tijden op te poetsen.

Want soms gaat het vanzelf, marcheren de zinnen in strak gelid vanuit
de vingers naar het scherm is er zelfs te weinig tijd om ze te vangen,
Dan ligt de goede formulering voor de hand en is er zicht op de perfecte variant. Dan heft de schrijver zichzelf op, doet niets meer, er is alleen de stroom, hij geeft gelegenheid, zit op de eerste rij bij een voorstelling waar hij ademloos van geniet.

Ik zei het al het zijn de saaiste stukjes die ik ken, ze zeggen niets waar iemand wat aan heeft maar ze moeten nu eenmaal geschreven worden.

Schrijver: trawant, 10 november 2012


Geplaatst in de categorie: taal

3.6 met 9 stemmen 334



Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
J.de Groot
Datum:
14 november 2012
Email:
joke190411hotmail.com
Trawant/Niek,
een vraagje,
ik heb een tijdje terug gelezen,
Hup Holland HUP....een soort parodie in de stijl
van Jan de Cler. Met het verslag van een voetbal wedstrijd.

Ik dacht dat het van jou was klopt dat, of heb ik het geheel mis, (ik dacht zelfs 2 keer).
Ik kan het nergens meer terug vinden.
(kan ook zijn dat het op het Vrije Vers was!)
Ik heb toen nog een reactie geschreven, meen ik.
Het was heel leuk geschreven,
Kan/wil jij hierop antwoorden?
Bij voorbaat...(bedankjes mogen niet, ha,ha!)

Joke.
Naam:
J.de Groot
Datum:
12 november 2012
Email:
joke190411hotmail.com
trawant schrijft, en trawant schrijft...enz.
En trawant schrijft heel goed, maar Niek schrijft om te schrijven. Gaat zijn eigen gang, geeft geen commentaar of reacties, Niek is Niek.
Ik lees hem graag en ik geef ook weleens een reactie bij hem. Omdat ik dat wil.
Zo zal het blijven. En dat is goed!
Niek, dit moest ik nu eenmaal schrijven.

@En Günter, Toppie!
Naam:
Günter Schulz
Datum:
10 november 2012
Email:
ag.schulztiscali.nl
Toppie, trawant! Ik herken mij in de door jou beschreven symptomen en gemoedstemmingen. Met instemming gelezen ;)

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)