Arm land
Die Rutte ik kan er niet meer tegen. Nu weer een Duitse medaille vanwege zijn bijdrage aan het bestrijden van de crisis.
Slappe lach in huize Trawant en verstandsverbijstering alom in het buurland. Oh hij geeft Angela twee mooie droge kusjes, de parelende lach spat in het rond en er is niemand die zijn colbertje zo keurig open en dicht maakt als hij gaat zitten of staan.
Altijd dezelfde gepolijste zinnen met de vanzelfsprekendheid van de interim-manager die de helft van het personeelsbestand de WW in jaagt.
De intonatie waarmee hij zijn betrokkenheid met het land en de burger predikt, het samentrekken van de voorhoofdsspieren waarmee hij slecht nieuws van een persoonlijke touch voorziet, het is spel van begin tot eind. En het wordt pas echt pijnlijk als je hem achter elkaar op verschillende momenten dezelfde stoplappen op dezelfde manier ziet uitdragen, of gladjes hoort verdedigen wat hij de dag daarvoor nog krachtig heeft bestreden.
Het gaat Mark Rutte om de macht, de stoel, de positie, de historie die hij hoopt te schrijven. Het aanzien in Europa als hij ons land onder het juk van de 3% heeft weten te wringen.
Ik denk dat het zo langzamerhand genoeg is. Zijn maatje Samsom doet nog wel een poging het geld uit uw zak te kloppen- en wees op uw hoede want het stimuleren van bestedingen betekent in Den Haag, belasten, dwingen en forceren. Hij zal dit keer echter met zijn zes miljard en zijn 'eerlijke verhaal' aan dichte deuren kloppen. Met hem was ik klaar toen hij zich in dat maatpak liet hijsen.
Ik heb denk ik wel vijftien kabinetten bewust meegemaakt, maar dit gezelschap zwalkende visieloze dilettanten kent geen precedent. De rek is eruit. Aan de pomp, in de winkel, bij de bushalte mort het volk.
De wal gaat dit schip keren, deze herfst nog, op het Malieveld en in de straten.
Geplaatst in de categorie: actualiteit
Rutte
145
Geef je reactie op deze inzending: