Columns

Gehucht, dorp, stad, plaats enz.

We praten over diverse landen, al dan niet met open grenzen. We discussiëren over oorlogen, aanslagen en zijn als een kind zo blij dat het allemaal een ver-van-mijn-bed-show is. Of je nou huist in een hutje op de hei, woont in een gehucht, een dorp, stad, plaats of waar dan ook, we zitten met zijn allen op de Moeder Aarde, ook wel globe genoemd.

In het gehele woord samengevat is die globe van ons allen, ooit samengesteld op welke wijze dan ook. Grenzen zijn opgeworpen en weer verworpen, discussies omtrent discriminatie zullen wel altijd blijven, of het nou om homo's, buitenlanders, zwart-wit, Turken, moslims, Surinamers, Chinezen of IJslanders gaat.

Wij, wij Nederlanders, weet je wel: die mensen met die kaaskoppen, die soms nog met klompen lopen, ik bedoel dus díe mensen die zich Nederlanders wanen met hun blanke teint, dée mensen zijn eigenlijk ook niet helemaal zoals het hoort.

Want ook die kaaskoppen, waar ik er net zo goed eentje van ben, walgen van alle ellende die er over de mensheid wordt uitgestort, in de vorm van aanslagen, in de vorm van zinloze dodelijke acties, en dan te bedenken dat Moeder Aarde dit nooit zelf bedacht zou hebben.

En zo sluiten na drastische maatregelen de grenzen, die de globe onwaardig zijn, want die is rond en zo gaan we allemaal leren om over onze schouder te kijken. Het lijkt mij verstandig als we iedere dag die we op Moeder Aarde meemaken, doen alsof het de laatste is, of je nou woont in een hutje op de hei, een gehucht, een dorp, een stad.

Schrijver: An Terlouw, 16 juli 2016