Inloggen
voeg je column toe

Columns over kinderen

Mindfulness

Gedachteloos hap ik mijn banaan naar binnen. Shit, weer niet mindful gegeten. Gisteren had ik de tweede bijeenkomst van de training mindfulness. Naast iedere dag mediteren, horen hier ook opdrachten bij. Eet eens mindful je fruit. ‘Mondvolnes’ grapt man.

Wat is dat mama, mindfulness? Nou, probeer ik hem uit te leggen, dat je met volle aandacht eet, kleine hapjes neemt. Dat je sowieso met aandacht de dingen doet.’ Waarom? Dat schijnt beter voor je te zijn, je bent in het moment. Je wordt er rustig van, dan kun je beter genieten’. Zoon knikt.

We zijn bezig om zijn kamer te veranderen. Muren geverfd, de blauwe kast eruit. Och, de blauwe kast. Mijn huisgenootje deed de kast ooit weg, zij woonde boven me in het statige, oude pand aan de gracht in Utrecht, mijn vorige onderkomen. Met geen mogelijkheid zou hij passen tussen de klassieke leuningen van de smalle trap naar beneden tot de voordeur, laat staan door de voordeur. De eerste trap was net gelukt. Wil jij ‘m niet? vroeg ze. In mijn piepkleine slaapkamertje, stond hij jarenlang in de hoek te pronken. Met mijn belachelijk dure, ingelijste poster van Rothko, erboven. Rothko staat nu op zolder. Niet iedereen is gecharmeerd van de kleuren geel en oranje.

Ik bel de Kringloop. Wie tilt de kast naar beneden? vraagt zoon. ‘Ik, samen met papa’. Verbluft kijkt hij me aan. ‘Dat lukt ons best, zeg ik met weinig overtuiging. ‘Dan ga ik erbij staan met mijn mobiele telefoon, kan ik 112 bellen, zegt hij ernstig.

‘Pak ’m bovenaan met je linkerhand, houd je andere hand onderaan, adviseert man. Hij staat halverwege de trap met zijn gezicht naar me toe, klaar om de blauwe kast naar beneden te begeleiden. Ik sta bovenaan, met de kast voor me op de eerste tree, mijn hart bonkt. ‘Dat kan ik niet, ik houd ‘m op mijn manier vast, laat me nou!’ Mijn stem klinkt een paar octaven hoger. Dat begint lekker. ‘Oh, god, oh god steun ik. Ja, gelukt nu nog een tree, ja, goed zo, godver, ik hou ‘m niet. Stop! stop even’ hijg ik. Man kijkt me vanaf een paar treden onder me, stoïcijns aan. Hij wacht. Dan: ‘kom op, doorzetten, pak ‘m vast, nee niet aan de poten dat breekt af’. Maar ik kan het niet anders, roep ik paniekerig. Mijn hoofdhuid prikt, een zweetdruppel kriebelt op mijn bovenlip, nondeju.

We zijn bijna over de helft. Stop! roep ik weer. Man zucht. Ja, kom maar, het lukt me, zeg ik welwillend. Kreunend schuifel ik twee treden lager met de kast. ‘Laat maar los, zegt man plotseling, ik neem hem vanaf hier wel over.’ ‘Nee, nee, wacht! roep ik uit. ‘Laat de kast los’ zijn stem klinkt uiterst kalm. Okee, piep ik. Ik trek mijn verkrampte vingers voorzichtig van de kast.

Dan staat de kast onderaan de trap. Wow, zeg ik hard. Gelukt! Zie je nu wel, knik ik naar zoon. Die rolt met zijn ogen. ‘Ja. Door papa’. Ze kijken me allebei aan. ‘Ik was wel helemaal in het moment’ zeg ik.

Schrijver: Mohair
Inzender: Monique Louis, 29 januari 2018


Geplaatst in de categorie: kinderen

4.5 met 4 stemmen 694



Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
Mohair
Datum:
31 januari 2018
wat een fijn compliment, dankjewel Joanan!
Naam:
Joanan Rutgers
Datum:
31 januari 2018
Heel spannend actueel beschreven en ik vind je humor goed gelukt.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)