Alle inzendingen over kinderen

In een laag, langwerpig, wit gebouw in Oosterhout is het speelgoed- en carnavalsmuseum gevestigd. Voor de deur, in de stille, weinig bevolkte straat treft men merkwaardig kale,zwarte, geknotte bomen aan van een soort die ik niet kan benoemen. We zijn door het Brabantse land dat spoedig al een...

De villa lag enigszins verscholen achter een oprijlaan en achter een brug die een beek overspande, in het naburige dorp Oisterwijk, in een bosrijk gebied. Daar bezochten we, de ouders en de zusjes, in onze jeugdjaren onze wilde, ongezeglijke, onrustige broer die thuis niet te handhaven was. Foto's...

Het lijkt een brevet van onvermogen waarmee onze stad is opgesierd. Aan de Spoorlaan staan zielige, kleurige staketsels, die lijken op uitvergroot kinderspeelgoed. Deze opstelling lijkt misplaatst in een grimmige, onpersoonlijke en individualistische maatschappij; de kleurige, verlichte huisjes en...

In onze jeugd woonden wij in ons arbeidershuisje niet ver van het Tilburgse Leypark, dat daar in de zomer zonovergoten lag te schitteren met al haar vegetatie. Het was ontworpen door tuinarchitect Leonard Springer. In de verte, voor onze ogen nauwelijks bereikbaar, bevond zich een wit huis, een...

De poppendokter resideerde aan het Korvelplein. Een hele afstand vanaf mijn ouderlijk huis, dus ik vraag me af hoe we er gekomen zijn. De gebeurtenis ligt ver terug in de tijd. Mijn pop moet iets gemankeerd hebben: reden voor een bezoek aan de "alternatieve arts". Gearriveerd op het genoemde...

We schreven 1959. De kamers van het arbeidershuisje waren behangen en geverfd. In de lokalen van de lagere school, die gesitueerd was aan het eind van onze straat, hingen gazen gordijntjes voor de ramen. Door bepaalde sekten werd de ondergang van de wereld op korte termijn voorspeld; niet voor het...

Gekleed in het rode, gebreide jurkje was mijn arme zusje van huis gegaan om vader te zoeken. Hij was die morgen vertrokken met voor haar onbekende bestemming en was verdwenen in voor haar mysterieuze, schimmige contreien. Hij was in werkelijkheid zijn dagelijkse gang gegaan op de fiets naar het...

'Gooi nou toch eens die papiertjes in de prullenbak. Tjonge jonge, je ligt daar maar op die bank. Straks heb je ook nog zes weken vakantie. Volgend jaar ga je maar mooi een vakantiebaantje zoeken hoor...' Verwonderd kijk ik op. Verhip, dat is mijn stem. Zoon, veertien, lacht hard. 'Ja, ik...

Een smalle stenen trap leidt onvermoed en haast ongezien naar de speelgoedzaak in het centrum van onze stad. De collectie die men daar aantreft is enorm uitgebreid, maar ik koos slechts voor de "Bakugan-ballen" op aanraden van de moeder van de kleine jongen. De helgroene, glanzende ballen met...

Met de verpleger had ik een stilzwijgende verstandhouding. We lachten beiden geamuseerd maar met mildheid en mededogen om het lot van mijn tragische en betreurenswaardige broer die op die bewuste dag drie platen uit het plafond gesloopt had. "Wil Thijs niet kleuren in het mooie boekje?" vroeg...

Met in m’n oor een kleindochter die op de fiets naar de drogist gaat om hoestdrank te halen, staat ze bij de Etos, alwaar de dame vraagt hoe oud (jong) ze is en ze antwoordt: 13 jaar mevrouw. Oh hoor ik op de achtergrond, dan mag ik je dat niet meegeven! Heel goed, die regels maar ik zeg...

Af en toe een buitje, aan de andere kant van ons land, tenminste dat zou het geval zijn maar niets is veranderlijker dan het weer en ook zo- met de voorspellingen daaromtrent! Af en toe een buitje wilde vandaag dus zeggen: in het zuidwesten valt een ongekende hoeveelheid regenwater omlaag die...

En zo herinner ik me de kamer; de kamer van mijn vroegste jaren; in het midden de tafel met het bonte, wollen, gedessineerde kleed (eens stond daarop een ranke, glazen vaas; de lange stelen van de bloemen werden voor mijn ogen vervormd door het glas). Er was het bankstel met goudkleurige bekleding...

We schreven 1959. Ik was zes jaar oud. Zo goed herinner ik me hoe in het kleine huisje werd geverfd en behangen; ik ruik de geur van stijfsel en verf nog altijd. We zouden er tien jaar blijven. In die tijd vond het leven op straat plaats; daar speelde ik met de buurtgenootjes; daar sloeg ik de...

Een simpel plaatje bracht me eventjes terug in de tijd want - wat wil het geval, wel: als vroeger de kinderen buiten speelden en de “korte broeken“ weer aangetrokken werden, kon je de klok erop gelijk zetten dat al in één van de eerste dagen een kind met een kapotte knie of elleboog thuis...

De moeder was zoals moeders zijn en altijd zullen zijn. Dromen, ambities, aard en keuzen van hun kind zijn hen heilig en dierbaarder dan het eigen bloed. De dochter had haar liefde gevonden ver van haar ouderlijk huis in Krakau; in een Brabants dorp. In een winkel in de Poolse stad had de moeder de...

Oh! Daar in de verte! In de grauwe sneeuwstorm zag hij twee raampjes, waarachter licht brandde! Daar stond een kleine hut. Stefan hoorde een grote houtzaag heen en weer gaan. Daar waren vast wel mensen, die hem wilden helpen. Daar zou hij vast veilig zijn voor die griezel, die hem achtervolgde!...

Stefan, het zoontje van de bloemkweker, werkte hard in de grote tuin van zijn vader. Hij trok het onkruid weg uit de lange rijen bloemen. Met een schoffel maakte hij de aarde luchtig en kruimelig. Telkens zag Stefan spinnetjes en kevertjes, die hard weg renden. Stoorde hij met zijn werk die kleine...

In die jaren van mijn vroegste jeugd toen ik voortdurend verkeerde onder de bescherming en koestering van de ouderliefde die als een veilige paraplu boven mijn hoofd was uitgespannen, als de altijd blauwe, onbewolkte hemel van de zorgeloosheid, bezat ik een klein popje, een duikelaartje dat uit...

Vandaag weer voor een klein checkupje naar het UMCG en het oordeel erover aanhoren. De taxi is extra extra vroeg dit keer in verband met de werkzaamheden in het centrum van Groningen. Ja zei de chauffeur: ‘Ik moet ook nog een klein jongetje ophalen uit een naburig dorp. Daarom ben ik even extra...

Het speelde zich af in de tijd dat Nederland getuige was van de begrafenis van Koningin Wilhelmina. We schreven 1962. Ik zag het op de televisie bij klasgenote Ria thuis, in de Leenherenstraat. Daar was toen ook de hond genaamd "Lady", een glanzend-bruine cocker-spaniel. Het was mij duidelijk...

Daar zijn ze, bij de bushalte; de jongeren, vertegenwoordigers van een nieuwe, stralende generatie; ze schertsen levendig met elkaar; hun ogen stralen van vibrerend jong leven; ze zien opgewekt, vol van vertrouwen en enthousiasme hun leven en hun toekomst tegemoet; een toekomst die mij zal ontgaan,...

De Winter is nu. Maar waar is de sneeuw? Ooit, een aantal jaren geleden, was er altijd sneeuw. Ieder jaar, soms meer en soms minder. Maar de sneeuw is verdwenen. Jammer, vind je ook niet? We konden dan sneeuwpoppen maken, of sneeuwballen naar elkaar gooien. Soms wel dagenlang. Dat kan nu...

Nog steeds klinken de oorverdovende knallen door de straat, zeker als de jeugd pauze heeft van school, of dat ze naar huis mogen, je hoeft er niet voor op de klok te kijken, want yes, de scholen zijn weer open! Voor wie er nog aan twijfelde, stop daar maar mee want de oorverdovende klappen...

Het was gisteren de zesde januari. Het is traditioneel bepaald dat de dag was gekomen waarop de kerstboom weer weg kon. Inderdaad had mijn trouwe Ilonka het kleine boompje al vóór de Kerstdagen tevoorschijn gehaald en had zij het getooid met kleurige frutsels en fratsels en met een lieflijk...

....en zo sliepen wij nacht aan nacht in de monumentale bedden - geërfd van een tante - die de kleine kamer grotendeels in beslag namen; mijn zusje en ik. Tijdens de winternachten tekende ik taferelen op de beslagen ramen en verzon verhalen om haar te vertellen. En, in navolging van Godfried...

In deze gevallen is een mobiele telefoon wel een pre natuurlijk want, als mamma werkt en pappa ook dan zit oma thuis te wachten op de kids die uit school komen, een prima afspraak al zeg ik het zelf. Ze hoeven niet meer te worden opgehaald, je gaat hoogstens op de uitkijk staan als de jongste...

Nog maar acht is tie, acht zomers, herfst-winters of lentes, het maakt niet uit, hij is acht en soms is ie zo ongekend stoer is het een kerel (tje) van formaat, dat zegt in elk geval de maat van zijn kleding wel, die welhaast elke twee maanden groter moeten? Acht is ie, onderweg naar negen...

Tandartspraktijk Tilburg Zuid is gevestigd in wat men een groot "kantoorpand" zou kunnen noemen. In de wachtkamer ontmoet ik enkele kinderen met hun gesluierde moeders. Een zwartharig meisje van een jaar of elf draagt twee joyeuze staartjes in het haar en een brilletje op de neus met ronde glazen...

De meisjes van Broeckx, Cecile en Ineke, hadden de leeftijd van respectievelijk zeven en tien jaar bereikt. Handje in handje waren ze verschenen voor Sinterklaas; een duizelingwekkende autoriteit en samen moesten ze twee keer per jaar de weg afleggen naar het witte huis van tandarts Claassen aan...