Mondkapje af, mondkapje op

'Over drie weken ben je jarig,' zegt mijn broer plechtig.
‘Ik houd wel van een feestje, wie is er dan jarig?’
‘Jij. Weet je hoe oud je wordt….?…’

Verrassing en ontzag op mijn moeders gezicht. We zitten op gepaste afstand tegenover elkaar in de Brasserie van het verpleegtehuis. We boffen dat het na al die maanden weer open is. Bij binnenkomst hadden we een vers papieren mondkapje uit het mandje gepakt, hoewel niet verplicht.

Je draagt hem verkeerd om had mijn broer gezegd. Ik keek in zijn ogen, dacht dat hij een geintje maakte. In de lift viel het kwartje toen ik voor de spiegel stond tussen de andere bezoekers: als een wit zeiltje in een lichtblauwe zee.

Mijn moeder herkende ons, ondanks het mondkapje.
‘Niet zomaar de gezamenlijke huiskamer inlopen’ klonk de verzorgster streng.
Gehoorzaam deden we twee passen achteruit.
‘Ik kom net terug van boodschappen doen. Hadden jullie al gebeld?’ Stralend kwam ze zelf al op ons aflopen.

Tijdens het koffiedrinken spreekt mijn moeder in 'poëtische zinnen', tot ze in een helder moment begint over haar zus. ‘Tonny heeft ook in zo’n ruimte gewoond. Zij leeft niet meer denk ik, ze was jaren ouder dan ik’. Mijn broer loopt naar haar kamer om haar jas te pakken. Mijn moeder praat verder in onbegrijpelijke taal. Ik sluit naadloos bij haar aan.

Gedrieën wandelen we langs tuinen en balkonnetjes. Bewonderen bomen en schuttingen, blijven op neutraal terrein. Niet voordat we het gebruikte mondkapje in de pedaalemmer achterlaten. Buiten lijkt zonder, veilig genoeg.

We passeren een geparkeerde gele Mini, ’Chippie’ genaamd.
'Het is een tijd geleden, dat ik in de auto heb gereden,' zegt mijn moeder weemoedig, ‘dat mis ik echt.’
'Zou je dat nog aandurven, mam? vraag ik haar.
Het blijft stil, we schuifelen voort.
‘Je hebt er al die jaren toch maar veel plezier van gehad,' voeg ik eraan toe. De weg naar de hel is geplaveid met doekjes voor het bloeden.

Het ommetje doet haar goed. Voordat we mee terug lopen naar haar kamer doen we weer een graai in het bakje mondkapjes.
Op weg naar huis, ruim een uur rijden, word ik in de auto gebeld. De afdeling waar mijn moeder verblijft gaat per direct twee weken in quarantaine door een mogelijke besmetting van een bewoner. Beduusd kijk ik mijn broer aan.

'Goed dat we geweest zijn'.

mondkapje moeder verpleegtehuis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 686