Alle inzendingen van mohair

Soms kijk ik naar de top vijf van columns op een dag en denk ik: "Wat een prestatie. Eén persoon die zó consistent schrijft... en leest... en waardeert... en nog een keer schrijft." Het is alsof ik naar een literaire versie van de Drie musketiers kijk. Allemaal anders van naam, maar met dezelfd...

Op mijn 19e kreeg ik van mijn beste vriendin mijn eerste zelfhulpboek voor mijn verjaardag, 'Niet morgen maar nu' van Wayne Dyer. Dit had ik zelf gevraagd. Haar moeder had gezegd: "Zou je dat nou wel doen? Ze denkt al zoveel na." Hoe kan zij dat weten? dacht ik. Ik was vaak bij hun, at mee, ...

Mijn moeder liep rond op dikke sokken met rubberen noppen. De zon scheen fel in de brasserie, ondanks de raamwering. De enorme varen leek extra groen. Voorzichtig schoof mijn broer haar stoel aan. Mijn moeder praatte erop los, zonder ongemak of pijn. We ontspanden. Daar kwam André, een van de verzo...

In de gezamenlijke ruimte zat mijn moeder op een stoel, haar hoofd achterover, mond open, diep in slaap. Haar eens zo strakke coupe in een warrige kuif. Ze schrok wakker. Met een slaperige glimlach, haar ogen half dicht, keek ze naar mijn broer en mij. Op haar broek, vlak bij haar kruis, zaten witte...

Ik was zes, en mijn moeder en haar beste vriendin gingen naar een optreden van Rob de Nijs in het plaatselijke wijkcentrum, waar ook de bibliotheek huisde. Het was in de tijd van zijn hits 'Jan Klaassen de Trompetter' en 'Dag, zuster Ursula'. De door haar meegebrachte poster met zijn levensgrote...

Zou hij van zijn vrouw een tube make-up hebben gekregen, nog uit haar tijd als model? "Hier, voorbij de datum, maar het kan nog wel. Goed uitsmeren, vooral bij de oren." De manier van communiceren herken ik, die is bij ons aan de keukentafel net zo. Ook van vroeger herinner ik me dit soort pes...

"Als je je goed wilt voelen over jezelf, moet je goede dingen doen. Elke stap telt, al is het maar het opruimen van je sokkenla of het maken van een wandeling." Ik was eind twintig en had me aangemeld bij een psycholoog. Na een verbroken relatie woonde ik weer alleen, was net verhuisd naar een ...

We zaten tegenover elkaar aan een tafeltje in het grand café in de stad waar ik jaren geleden woonde. Haar zwarte krulhaar was losjes bijeengehouden in een staart, enkele witgrijze haren bij haar voorhoofd en slapen. Haar vader, een van de zeven broers van mijn moeder, lijdt aan dezelfde ziekte waa...

Volgens mij is Jaimy afgevallen. Ik kijk hem na. Voorheen zat zijn shirt strakker om zijn heupen. Grappig, Lucas heeft zijn haar geknipt. Hij lijkt zo wel een beetje op die acteur… kom, hoe heet hij ook alweer? Ach, zoon loopt naar de bank. Die rotgriep, hij hoest nog steeds. Balen. Ik zwaai naar ...

Een paar dagen geleden ontsnapten duizenden kweekzalmen uit een kooi voor de kust van Noorwegen. De kooi was beschadigd door een storm, waarna de vissen de vrijheid vonden en wegzwommen, de zee in. Het klinkt als een grappig verhaal, ik zie de Disney-verfilming al voor me, maar het Noorse visbedrijf...

"Ach, we zijn toch geen concurrenten, wat een onzin," zegt Yan, de excentrieke, vriendelijke verpleegkundige, zijn dunne witte haren in een staartje, lachend tegen Willem, de andere 'kaper op de kust' in het appartement van Jan, deelnemer aan het populaire tv-programma Winter vol liefde. Speciaa...

Haar kleinzoon, 10, vertrouwd in de omgeving waar zijn oma woonde, pakte zijn bal, liep de deur uit, richting het schoolplein tegenover oma’s huis. Mijn moeder werd nerveus. Dat ik mijn kind alleen liet, wist hij wel de weg? Ze rustte niet voordat we op het schoolplein toekeken hoe hij voetbalde m...

‘Woessjj!’ Het geluid van ruisende rokken. Vol ontzag keek ik omhoog. Een zwerm vogels maakte tekeningen in de lucht: de kop van een konijn, een pet met klep, het veranderde razendsnel. Ik wandelde langs de Rietput, een plas viswater vlak bij huis. ‘Woessjj!’, weer. Nu boven mijn hoofd. Hoor...

"Vergeet verdriet en woede, schaamte is de krachtigste emotie van allemaal," las ik op mijn scherm en liet de woorden op me inwerken. Ik zat in de tram op weg naar Utrecht. Oortjes in, luisterend naar muziek. Niet van Spinvis, maar van een vriend, vermomd als zanger. Hoewel, ik doe hem hiermee ...

Of ik nieuwe broeken kon regelen, vroeg de verzorgster van het verpleeghuis. Zij had mijn moeder geholpen, waar wij afhaakten. Het voelde als falen. Ongemakkelijk stonden mijn broer en ik in haar kamer. Later vertelde hij dat mijn moeder nadrukkelijk naar hem wenkte, via de openstaande wc-deur, nada...

Na schooltijd bracht ik mijn 6-jarige zoon bij zijn vriendje en stapte op mijn fiets terug naar huis. Toen ik thuiskwam, zag ik drie gemiste oproepen. De moeder van zijn vriendje had me niet kunnen bereiken; mijn zoon was bijna in een snoepje gestikt. Ze had zelfs de huisarts gebeld en geprobeerd he...

"Ik zal jullie eens een poepie laten ruiken," zeg ik met een bravoure die ik niet echt meen. Mijn zoon schatert het uit. We zitten in de auto op weg naar de ijsbaan. Ik heb sinds kort nieuwe schaatsen. Bij het huren van schaatsen hield ik nog een slag om de arm. De toon is gezet, nu moet ik wel. ...

Op de voorpagina raakt de blik in de ogen van Gisèle Pelicot me, als ze de vrouwen ziet die haar bemoedigen op weg naar de rechtszaal. Door er te zijn en te applaudisseren geven ze haar waardigheid. De moed die Pelicot opbrengt om de hele misbruikkwestie in de openbaarheid te brengen en zich staand...

Er was pompoensoep, worstenbroodjes voor de jongens en tapas zoals dadels met spek. We speelden een kaartspel waarbij je snoepjes kon winnen. De vriendin van mijn broer, gek op spelletjes, weet hoe je twee pubers zonder protest om de tafel krijgt. Zodra de muziek aanstond, verloor ik mijn concentrat...

‘It´s the most wonderful time of the year’. De mannenstem klinkt croonerachtig door de speakers. Er staat een gure oostenwind en we lopen met toegeknepen ogen en ijshanden richting Babyplanet voor een groots moment. Zoon dribbelt voor ons uit met een doelgerichtheid alsof hij heel goed weet wat...

Ze sluit de poort van hun tuin, de stemmen van man en zoon verstommen. Het is rond half acht in de ochtend. Ze fietst de hoek om, slaat linksaf het fietspad op. Haar blik valt op de glinsterende groene bomen aan de overkant van de waterbies. Het geeft haar een geruststellend gevoel, ze weet niet waa...

Waarom wordt het nieuws zo gehypet? Omdat ons bewustzijn zo klein is, komt het pas binnen als het als een hype wordt gepresenteerd. Maar hoe komt het dat ons bewustzijn zo klein is? Zou dat misschien komen omdat je, zoals psycholoog en auteur Philip Carr-Gomm het noemt, een 'box consciousness' ...

Poes Mickey was door onze zoon van zijn troon gestoten. Dat zat er dik in. Hij had het zwaar te verduren sinds er een mens van zijn grootte door de kamer scharrelde. De kamer, tot dan toe zijn domein, werd overgenomen door een mannetje dat zo hard gilde dat poes van schrik wegsprong. Soms reed hij h...

Ik heb onlangs twee ontdekkingen gedaan. Deze ontdekkingen hebben een link met elkaar. ‘Ja en?’ zul je zeggen. Ik wil dit met je delen. Je kunt er misschien je voordeel mee doen. De eerste ontdekking is dat ik van het drinken van één glas prosecco een kater krijg alsof ik de avond ervoor be...

"Björn is een beetje mijn paard," zegt ze met trots. Mijn vriendinnetje Sandra en ik zijn op weg naar de manege. Ik heb me laten overhalen om er eens een kijkje te nemen. "Hij is donkerbruin en heeft zwarte manen." De manege ligt op tien minuten lopen van ons huis, vlakbij de grote waterplas wa...

De man die denkt met haar getrouwd te zijn, loopt voorop, mijn moeder schuifelend achter hem. Mijn broer wil haar begroeten. De man denkt dat het voor hem bedoeld is en kijkt hem vragend aan. Als mijn broer een stap opzij zet, doet de man dat ook, en nog een keer, als een danspas op de plaats. Het v...

De man tegenover ons aan tafel lacht. 'Dag jochie', groet hij. Mijn zoontje zit op schoot. Ik buig me over hem heen, kijk vluchtig naar zijn gezichtje ‘hoe de vlag erbij hangt’. Ja hoor, hij grijnst terug naar de man. We zijn zojuist aan deze tafel aangeschoven in afwachting van de afspraak...

Het gebeurde op een onbewaakt moment. Want wat voor leven leid je, als je altijd maar op je hoede bent? Ik liep met grote stappen omhoog op de roltrap, op Amsterdam CS. Ik bewoog en de roltrap ook. Ik vind het eigenaardig als mensen massaal stilstaan op een roltrap. Vooral op een station waar iede...

Weer een 'klimmer' die keihard naar beneden valt. In een diepe beerput zelfs. In de ogen van Wim Hof glinsterde iets verdachts. Ik kan dit 'iets' het best omschrijven als waanzin. 'Ik mis toch een beetje warmte', zegt man, als ik hem vertel over het ontluisterende artikel in de Volkskrant ...