Columns

Vaccinatiestraat

Op dezelfde dag dat de koelkast stuk ging, kreeg ik mijn eerste vaccinatie. Dat kan geen toeval zijn. Sinds de lockdown zie ik verbanden die ik voorheen niet voor mogelijk had gehouden. Of wordt het tijd dat ik weer wat meer onder de mensen kom? Hoewel je met gemak het tegendeel kan beweren.
Moderna, zo was me verteld. Ik had er een studie van gemaakt. In de ’Beursfabriek’ zei de medewerkster van de GGD, dat het Pfizer werd. Even trok ik mijn wenkbrauwen op. Of ik hier bezwaar tegen had?

Mijn stappenteller en ik cirkelden al een half uur voor mijn beurt, om de ’Beursfabriek’ heen. Kom niet te vroeg, stond er op de uitnodiging. Ik zag drie borden met pijlen. ’Vaccinatiestraat’ stond eronder. Toen ik een kwartier van te voren aarzelend binnen stapte zag ik een rij voor me. Kom vooral ook niet te laat. Het was een immense ruimte, strak georganiseerd, vriendelijke mensen. Ik zou het zo weer doen.

Pas een week na de tweede, heb ik 90 procent voordeel, vertelde de vrouw die me prikte. „Ach, je bent zelf ook niet helemaal honderd”, reageerde man. De volgende morgen werd ik wakker met een kater en een stijve arm. Vooral jongeren hebben klachten na hun vaccinatie, las ik. Die kon ik mooi in mijn zak steken.

De nieuwe koelkast werd bezorgd door twee twintigers. Ze keken verwonderd naar het kapotte exemplaar. „Tja, de vriezer doet het nog wel”, reageerde man. „Hoort bij het leven toch?’’ sprak de jongen van Coolblue met rollende r en zette zijn steekkarretje vastberaden neer in de keuken. Via de achtertuin werd onze oude tussen de twee jongens in weggevoerd. Vol ontzag keek ik naar de nieuwe. Ik was er nog niet helemaal aan toe. „Dertig dagen”, zei man.

Tijdens het eten vertelde ik man en zoon over mijn belevenissen in de ’Beursfabriek’. Hier hadden ze niet eens naar gevraagd. Mijn kater was grotendeels gezakt. „Vaccinatiestraat?” Gespeelde verbazing. „Symfonielaan, was het toch?’’