De pijn van het gemis

Ze knikt tegen de huilende vrouw tegenover zich, kijkt naar het verwrongen gezicht, haar magere hand omklemd het zakdoekje waarmee ze onder haar ogen poetst.
Nee, het had geen zin te duiden naar de realiteit. Nog niet. 'Wilt u koffie?', vraagt ze haar. ‘Graag mevrouw, zeg maar Sylvia.'
Haar stem klinkt zwaar en rauw, in contrast met haar tengere, meisjesachtige lijf. Helmond komt ze vandaan. Ik heb het altijd al een kutstad gevonden, had ze gezegd. Ze spreekt op lijzige toon, de g, dik en zacht vanuit haar keel. Ze pakt het kopje aan van de vrouw. Haar hand ziet eruit als de klauw van een dier, rimpelig, haar nagels grijs.

Ze gaat weer zitten op haar plek tegenover de vrouw. Sylvia kijkt haar aan met betraande ogen. ‘Het doet zo’n pijn. De pijn van het gemis, weet u wel hoe dat voelt?’

Langzaam schudt ze haar hoofd.

‘Mijn man zit een jaar vast.' Sylvia kijkt naar het zakdoekje in haar hand. 'Morgen is hij jarig, voor het eerst mag ik de hele dag bij hem zijn.' Ze zucht. 'Ik mis hem verschrikkelijk.'

Sylvia spreekt als iemand die is aangeschoten. Niet vergeten straks te vragen of ze medicijnen slikt.

‘Het ergste is', vervolgt ze, 'dat het niet klopt. Onze advocaat vindt het schandalig, we zijn in hoger beroep gegaan. Omdat hij eerder in detentie heeft gezeten, tbs heeft gekregen, zit hij nu vast', huilt ze. ‘Vorig jaar rond deze tijd werd hij opgepakt. We lagen al op bed. Poging tot doodslag, op mij. Maar dat is niet waar!’

Haar zware stem klinkt hard door de kamer. Ze grijpt weer in de doos met tissues, houdt er een voor haar gezicht, haar schouders schokken. ‘Danny heeft mij juist geholpen', zegt ze jammerend. ‘Hij heeft voor mij gezorgd, zei mij nou moet je stoppen met die rotzooi of ik breng je naar een kliniek. Ik ben van de trap gevallen, had teveel speed gebruikt.' Sylvia stampt met haar voet, stopt om haar neus te snuiten, kijkt haar met droeve ogen aan.

Ze knikt, kan de woorden niet vinden.
Het blijft even stil.

‘Mijn jongste dochter is anderhalf. Toen mijn man is opgepakt is zij in een pleeggezin geplaatst. Daarom wil ik urinecontroles, dan kan ik aantonen dat ik geen drugs meer gebruik. Ik ben er acuut mee gestopt toen Danny kwam vast te zitten’, zegt ze bezwerend.
‘Mijn twee oudste kinderen wonen bij mijn ex, er is een gezinsvoogd. Met mijn ex wil ik niks te maken hebben, hij vertelt mijn kinderen leugens over mij.' Ze huilt op luide toon.

Geluid van schuivende stoelen in de kamer naast hen.

‘Het komt ook door Jeugdzorg dat ik steeds meer stress voelde, daarom heb ik weer speed gebruikt', snikt Sylvia, ze duwt het zakdoekje tot een prop in haar hand. ‘Ik was zo wazig de periode voordat Danny werd opgepakt.'

'Hoe zorgde je dan voor jullie dochter?', vraagt ze haar voorzichtig.

‘Ik gebruikte als ze lag te slapen.' Sylvia kijkt haar nu vol aan. 'Mijn dochter heeft hier niks van gemerkt’.

drugs verslaving hulpverlening

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.4 met 5 stemmen 225