4 cijfers

Haar kleinzoon, 10, vertrouwd in de omgeving waar zijn oma woonde, pakte zijn bal, liep de deur uit, richting het schoolplein tegenover oma’s huis. Mijn moeder werd nerveus. Dat ik mijn kind alleen liet, wist hij wel de weg? Ze rustte niet voordat we op het schoolplein toekeken hoe hij voetbalde met twee jongens uit de buurt.
'Zullen we een ommetje maken?', vroeg ik haar. Kribbig zei ze dat ik maar alleen moest gaan wandelen, ze vertrouwde deze jongens niet. Als een strenge juf met pleinwacht keek ze me aan. Verbouwereerd keek ik terug, licht geschokt door haar wantrouwen.

Mijn moeder had een laptop. Internetbankieren heeft ze jarenlang zelfstandig gedaan. Ze las haar mails, bekeek foto’s die we in een mapje op haar ‘bureaublad’ hadden gezet. Geroutineerd met de computer is ze nooit geweest, maar ze kon zich redden. Tot de dag dat ze niet meer wist hoe haar betalingen te regelen. Ze werd onzeker en had de buurvrouw gevraagd om te helpen. De diagnose was nog ver weg. Het valt niet mee met zo’n apparaatje, het inloggen van verschillende codes. Haar buurvrouw ging naast haar zitten en keek met haar mee. Hier toonde mijn moeder blind vertrouwen. Vanaf dat moment deed ze haar betalingen als mijn broer of ik in de buurt waren. We lieten het haar opschrijven: stap 1, stap 2.

Ook met de tomtom was het tobben. Ze had er altijd een goed verhaal bij. De man van haar vriendin zette meerdere keren de adressen er opnieuw in, toch ging het weer mis. Misschien werd het tijd voor een nieuwe? Haar zoon haalde zijn vorige navigator die het nog prima deed uit de la, nam hem voor haar mee, zette alle routes op een rijtje. Ze heeft hem nooit gebruikt.

Twee jaar later was de diagnose bekend. Verbijstering had plaats gemaakt voor weemoed, als mijn moeder niet meer wist, dat ik net bij haar op bezoek was geweest. Zij woonde nog niet in het verpleeghuis.

Samen deden we de boodschappen. Ik wist haar pincode uit mijn hoofd. Wonderlijk genoeg heb ik nooit hoeven ingrijpen. In de rij bij de kassa draaide ze zich naar me om. 'Wat is er ma?' Ze bracht haar mond bij mijn oor, fluisterde zacht 4 cijfers in, keek me vragend aan. ‘Klopt!’ liet ik me verrast ontvallen. ‘Niet hardop zeggen hoor,’ fluisterde ik. Met een theatraal gebaar legde ze haar wijsvinger tegen haar lippen.

Alzheimer moeder

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 10 stemmen 322