"Een boterhammetje"

In de gezamenlijke ruimte zat mijn moeder op een stoel, haar hoofd achterover, mond open, diep in slaap. Haar eens zo strakke coupe was veranderd in een warrige kuif. Ze schrok wakker, keek met een slaperige glimlach, haar ogen half gesloten, naar mijn broer en mij. Op haar broek, vlak bij haar kruis, zaten witte vlekken.

"Jullie moeder heeft net een gebakje gegeten," zei een verzorger van het verpleeghuis, in het voorbijgaan.
Mijn moeder, gek op zoetigheid, had jarenlang achter de toonbank gestaan van de plaatselijke banketbakker. Een handig visitekaartje: ze recenseerde mondeling het hele assortiment als ervaringsdeskundige. De klant voelt zoiets.

Gedrieën sloften we naar haar kamer en zetten haar voorzichtig in haar stoel. Ze wees naar me en knikte goedkeurend naar mijn outfit. Als een mannequin showde ik mijn blouse en vest.
"Allemaal nieuw, joh?" deed mijn broer er nog een schep bovenop.

We waren weer thuis. Ooit maakte zij mijn kleding.
Mijn moeder dommelde in. Haar handen maakten bewegingen in haar halfslaap.
"Wat doet ze? Zit ze te breien?" fluisterde mijn broer.

Roerloos keken we naar haar. Nog maar een maand geleden was besloten om haar medicatie te geven, omdat ze zo opstandig was.
Ik keek door het raam naar de grote vijver, het oppervlak kalm, alsof we zachtjes dobberden. De verzorger had gisteren gebeld: mijn moeder had geen pyjama’s meer. Ik scheurde de verpakking van een nieuwe open.

In de badkamer zette ik de toiletspullen neer. Tot mijn verbazing stonden er al drie halfvolle flessen shampoo. Begin dit jaar hadden we vier nachtjaponnen meegebracht, allemaal gelabeld. Spullen raakten hier op drift, van kamer naar kamer.

Mijn broer liet haar foto’s zien van zijn zoon en vriendin. Ondertussen inspecteerde ik haar kledingkast. Hij somde de namen op van haar broers, van mijn zoon. Ze keek zonder herkenning en leek ver weg. Tot ze begon te praten. Het klonk raadselachtig en toch vertrouwd. Hoe lang was het geleden dat ik met haar in discussie ging? Dat we samen kibbelden, zorgeloos? Mijn moeder was als een vangnet.

Ze keek naar onze gezichten en lachte flauwtjes. Toen, alsof het haar plotseling te binnen schoot:
"Willen jullie een boterhammetje?"

verpleeghuis ziekte van Alzheimer

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.8 met 4 stemmen 206