Weet je wat ik zag vandaag? Een troepje vogels. Helemaal in de weer voor een klein ukkie van de familie dat per ongeluk in m'n oude veranda was beland. Je had het moeten zien! Een kleintje -het had nog donshaartjes- vond de uitgang niet meer en de rest van de troep scheen die langs buiten ook niet te vinden.
Het beestje fladderde zich bijna te pletter…
Er rust een schande op iets weten, als niemand heeft gevraagd te spreken, en er is geen tijd meer voor elkaar. Vroeger was het beter. Vroeger was het altijd beter. De weemoed in een oud gedicht blijft echter niets dan woorden, stijl zonder gezicht. Mijn hart gaat uit naar oude dichters, gekweld en kwellend in hun zelfverzonnen romantiek. Mijn ziel hunkert…