Alle inzendingen van I.Broeckx

Een hogere verhevenheid dan destijds in de Montfortkerk viel mij nooit meer ten deel..... Toen gaven de liefde en verliefdheid mij vleugels en ik zweefde, denkend aan jouw magische gestalte..... Ik ben er - jaren later - teruggekeerd met Kerstmis na mijn gang door de lege, verlaten straten en alles was van zijn glans, van alle feestelijkheid en verhevenheid…

De Gendringenlaan bevindt zich in een uithoek van de stad. Een aardige en vriendelijke buschauffeur, getooid met armbanden en versierselen wijst mij de weg en hij schroomt niet mij onverwacht aan te spreken met "schat". Het zaaltje leunt aan tegen een Zorgcentrum en een eveneens vriendelijke barman is bijna tot alle diensten bereid maar beperkt zich…

Men wil de patiënten van het E.Ziekenhuis die in verschillende fasen van hun ziekten verkeren en al dan niet in wanhoop, vertwijfeling of verdriet op de zondagmorgen iets bieden op het gebied van kunst en cultuur dat een kleine, weldadige uitvlucht vormt uit de smerige vergaarbak van ellende die het ziekenhuis vormt en onvermoed biedt de accommodatie…

Ze lag uitgestrekt op het bed op de Afdeling Intensive Care; de lange, slanke hals als een zwanenhals; de sleutelbeenderen prominent naar voren springend en ik bezocht haar en bracht haar een rode bloem waarop een dauwdruppel was als de traan in mijn ogen. De wanhoopspoging was nog net verijdeld door een onbekende. Zij is het, die mij de handen kust…

Het lot had me opnieuw naar de inrichting gevoerd en daar wachtte mijn broer op me als vanouds. Grijze haren sierden al zijn achterhoofd maar tot zijn stervensdag zou hij een onmondige kleuter blijven, een kind in het lichaam van een volwassen man. En tot mijn verrassing en ontroering reikte mijn broer mij de hand in een teder en liefdevol gebaar als…

....en in die dagen, juist vóór Kerstmis, kwam de goede, lieve en trouwe Ilonka mij verrassen met een klein kunst-kerstboompje dat ze tooide met lichtjes en dat nu een rustgevende en weldadige sfeer teweegbrengt in de kamer, alsof de Kerstgedachte nu werkelijk een rol gaat spelen in deze kleine kring, in dit zo onwerkelijke, beperkte en kleine universum…

Nu de sneeuw weer is gevallen en zelfs een enkele sneeuwpop nog jeugdige sentimenten te voorschijn roept ligt de Tilburgse Spoorzone bevallig en majestueus uitgestrekt en zij wordt geflankeerd door de nieuwe krijtwitte bebouwing aan de Lange Nieuwstraat waartussen het torentje van het voormalige Clarissenklooster verrassend tevoorschijn springt. De…

De blauwe glazen vogel moet inmiddels haar bestemming bereikt hebben; de gemankeerde, als verlamde, machteloze vogel die zijn/haar vleugels niet meer kan uitslaan: een symbool voor mijn machteloosheid en zwakte. Onze ruzies verhevigden zich en de zo gewenste verzoening liet eindeloos en onnodig op zich wachten. De pijn sneed als een mes door mij…

Het karkas, het chassis is opgehangen in de borstholte door een onbekende; het fragiele chassis dat nu begint te haperen, mankementen begint te vertonen. Het is mij niettemin dierbaar; dierbaar als mijn bloed, als mijn adem. Het tijdstip is onbekend; het finale tijdstip van het afscheid van alles wat mij zo oneindig geliefd is zoals de decemberbomen…

De avonden en de nachten van mijn leven zijn voorbijgegaan met mateloze snelheid en in vliegende vaart en de wanhoop en de eenzaamheid hebben vaak overheerst en geregeerd, maar vandaag vond ik je onverwacht terug, althans je foto, in het herdenkingsboek, nu met baard en gedeeltelijk onherkenbaar; mijn Herman, mijn onvergetelijke leraar Grieks. Mijn…

De Gemeente Tilburg is mij niet altijd goedgunstig geweest en vaak heeft zij de strop van de armoede verder aangetrokken dan draaglijk voor mij was en het is daarom verwonderlijk voor me dat Ilonka op een dag is verschenen: Ilonka, de jonge vrouw met de Hongaarse naam van wie ik ben gaan houden; Ilonka die de mooie antracietgrijze foulard kunstig om…

Men heeft er nog iets van proberen te maken op de afdeling "Longgeneeskunde" van het E.Ziekenhuis te Tilburg, hoewel een en ander financieel gezien ook niet mee zal vallen. De kamers worden gesierd door huiselijke en feeërieke schemerlampjes; een armzalige en zielige poging en verlegenheidsoplossing. Ik ben gedwongen naast een meneer te slapen…

Het Crematorium te Tilburg bestaat uit een samenstel van gebouwen, te weten het "Andante Café" waar je eventueel de dood kunt trachten te bezweren door een schrijfcursus, de imposante zaal "Aurora" met haar vele lichtjes waar ik mijn moeder ten grave droeg en niet te vergeten de strooivelden waar mama nu rust onder de oude eik. Daar waren we…

Ze was gearriveerd op de ziekenafdeling met een acute astma-aanval en liet ondanks alles niet na me onmiddellijk zonder reserves in haar warme hart van oudere vrouw, van goedhartige, levenservaren moeder te sluiten. Haar stakerige, hulpeloze, kwetsbare benen in de steunkousen had ze uitgestrekt op het bed en ze kwamen onder de mallotige, ouderwetse…

Aangegaapt te worden vanachter een tafel met strakke, fixerende,nieuwsgierige blikken als was men een rariteit, een curiositeit: het valt niet mee . En wat wilde men in feite van mij? Ik kon moeilijk veronderstellen dat men wenste dat ik heel mijn enorme verdriet, misnoegen en onlustgevoelens de vrije loop zou laten, dat ik uit zou barsten in een onstuitbare…

.....en dan kwam ze naar hem toe, helemaal van Zeist naar Tilburg, met de trein. Haar obsessie bleef haar beheersen tot ze weer in zijn ogen zou kunnen staren en zich zou kunnen vergapen aan zijn majestueuze torso en aan de halve maan in zijn pantalon, die ze spannend, mysterieus en opwindend vond maar die voor haar altijd een verboden vrucht zou blijven…

De nacht heerste al over de stad toen de beide heren waren gearriveerd; de ene gekleed in helgroen verplegersuniform. Hij droeg een zware, metalen koffer die ongetwijfeld medische hulpmiddelen en medicamenten bevatte en hij keek medegedongen dan wel medelijdend dan wel belangstellend naar een doek aan de wand met het opschrift "Dorset" met mooie plaatjes…

Als de hemel aarzelt tussen indigo en ijsblauw in die vroege dagen van december, weet ik dat Sinterklaas weer in het land is...... In die goede, oude tijd woonden we samen in het kapitale vooroorlogse huis: vader, moeder. oma, de twee dochters en de hond Driekus. De surprise-avond was altijd zeer feestelijk: we hadden weken tevoren geknutseld…

Nee, het was bepaald geen misdaad tegen de menselijkheid, maar toch had ik moeten beseffen dat ik een parelkettinkje had moeten dragen op het nette mantelpakje zoals de andere secretaressen en bovenal dat ik met mijn achterwerk had moeten wiegen; met mijn overigens allerminst fraaie achterwerk, als ik de lange gangen van het supersonisch moderne gebouw…

Op een kastje in mijn slaapkamer, het kastje dat ik van mama erfde, zit nog altijd de mokkabruine pop, genaamd "Bella" die ik eens, in mijn verre, voorbije jeugd in de etalage van een speelgoedzaak gezien had en die Sinterklaas mij toen gebracht heeft. Bella draagt een kunstig gebreide donkerblauwe maillot, voor altijd een herinnering aan tante…

....en dan schonk mijn moeder, de nette echtgenote van mijn vader, de keurige ambtenaar, koffie voor de collega's, die op bezoek kwamen in de kapitale vooroorlogse woning: meneer Crispijn en meneer Lommers. De sfeer was warm, hartelijk, huiselijk en gezellig. En voor altijd had ik willen blijven vertoeven te midden van hen in het goede, oude, ouderlijke…

In de verte, door de grillig gevormde openingen heen, die het struikgewas en het groene gebladerte van de bomen in zomertooi creëren, zie ik een kleurige stoet zich langzaam voortbewegen en ik hoor tromgeroffel en boven alles uit de weemoedige klanken van trompetten en trombones. Het is weer de tijd van de jaarlijkse Avondvierdaagse. De bontgekleurde…

Gisteren nog aanschouwde ik de paars begroeide heuvels en de bruine, beige en zwarte wilde paarden van de heide; vandaag wordt appèl voor mij geblazen. Als ik van huis ga, staat nog een volle, ronde, bleke maan aan de hemel en heeft mijn kleine, lichtgele kanarie nog het kopje in de veren. Ik passeer de kruising, loop langs de rotonde die ik zo vaak…

Je portret in de witte, chique, elegante lijst dat je bidprentje omvat en dat je lachende gezicht toont, siert nog altijd mijn bureau. Nooit meer zal ik terugkeren in je kamer in de seniorenflat waar we samen "Die Amsel" van de onvergetelijke Robert Musil bestudeerden, toen, op die morgen, die zo magisch was ons nog gegund was, aan de vooravond van…

Het was in die tijd - ik was acht of negen jaar oud - dat ik samen met mijn zus, onder leiding van onze moeder het gebed uitsprak van het bidprentje van Gerardus Majella in de feeërieke slaapkamer. De gebeden moesten uitmonden in een noveen die de voorspoedige genezing van onze broer van zijn geestesziekte zouden moeten bewerkstelligen; de genezing…

Nette, keurige dames met een oranje sjaal om verwelkomen de gasten op de met rood pluche belegde trappen die voeren naar de grote zaal van de Schouwburg. Borden met daarop de naam van de bank die het evenement van vanavond organiseert bevinden zich boven aan weerszijden van de trap. Kennelijk is er sprake van een verouderd, vergrijsd publiek dat in…

De Veolia-bus had over De Heuvel gehobbeld en de halte op het Piusplein bijna bereikt, toen we in gesprek raakten. Ze zat al geruime tijd naast me en ik had vanuit mijn ooghoeken de leerachtige huid van haar wangen, haar grijze haar en haar bril geobserveerd Ik heb weleens overwogen hoe het zou zijn om in uiterste nood en eenzaamheid mijn zielenroerselen…

Toen ik het kobaltblauwe straatnaambordje met daarop de witte letters "Wattstraat" weer zag, wist ik: hier heb ik eens geleefd, gedroomd en gestudeerd in het krakkemikkige pand; de etage in de nabijheid van het kerkhof en van het gebouw met de benaming "Mater Dei" waar mijn jeugdvriendin zich eens had bekwaamd in het vouwen van lakens. Vader was…

Fragiele blaadjes dwarrelden van de bomen neer en kondigden aan of bevestigden dat het weer herfst was. Het was een heldere oktoberdag met een hemel, blauw als die van juli maar de kou zat al in de lucht. Ik was uitgenodigd voor een "Halloween-party" in het langwerpige gebouw, gelegen aan de snelweg dat ik van vorige gelegenheden kende en op mijn…

De afwasmachine braakte uren aan een stuk haar vracht uit; vorken, messen en lepels in een kennelijk nooit aflatende stroom. Ik werd geacht er met een "big smile" bij te staan en een en ander op te vangen en af te drogen want mijn motivatie voor het werk was een vereiste en een voorwaarde. De meiden die eveneens op de school werkten waar zich dit…