Alle inzendingen van I.Broeckx

De afwasmachine braakte uren aan een stuk haar vracht uit; vorken, messen en lepels in een kennelijk nooit aflatende stroom. Ik werd geacht er met een "big smile" bij te staan en een en ander op te vangen en af te drogen want mijn motivatie voor het werk was een vereiste en een voorwaarde. De meiden die eveneens op de school werkten waar zich dit…

....en daar trok die stoet, die tot melancholie stemmende optocht die de tranen naar de ogen doet wellen, nog door de straten, een kennelijk laatste reminiscentie, een armzalig restant van het enorme, gigantische drama dat zeventig jaar geleden de wereld bijna vernietigde en verscheurde. In de verte zag ik hen wegtrekken, voorbijtrekken in de regen…

De artsen hebben het hem plompverloren medegedeeld want de artsen nemen tegenwoordig geen blad voor de mond: "Uw ziekte is erger dan kanker. Als deze medicijnen niet helpen, dan hebt u nog maar kort te leven" Hij komt met zijn "zuurstorcabine" nog naar de fitness en trapt nog een kilometer weg op de hometrainer. De fysiotherapeut houdt nog een…

De mens is een streber. Hij streeft en streeft door, ook als hij zesentachtig is. De "horreur" van de doodsvertwijfeling, van de existentiële angst, van de immense leegte van de kosmos waarin men wegzinkt als een atoom, van het naakte, bleke skelet dringen niet door in de gezellige, burgerlijke woning die regelmatig schoongemaakt wordt. Het onkruid…

Hij kwam aanstrompelen bij de bushalte. Zijn O-benen deden een hippisch verleden veronderstellen. Schijnbaar in overeenstemming daarmee verklaarde hij: "De paarden die de haver verdienen, krijgen haar niet" en hij liet me in het ongewisse of hij doelde op de miskende verdiensten van zijn echtgenote, dan wel op die van hemzelf, of misschien op de merites…

Het is de tijd van al te prille, pas verworven en al te snel weer uitdovende liefdes en van het daaropvolgende liefdesverdriet, de tijd van feesten en beesten, van vossen en blokken, het is de studententijd waarnaar zo is uitgezien. Bij de bushalte staan groepen jongeren. De blue jeans overheersen; de meisjes dragen zilveren spelden in de lieflijke…

Na zeven jaar ben je teruggekomen en gedurende die zeven jaar had ik op je gewacht. De intercontinentale telefoonlijn was haast bezweken onder mijn emoties. Een krans, een tooi van grijze haren sierde je hoofd als een aureool en ik had een amoureus programma geïnstalleerd in het computertje tussen mijn oren; ten onrechte. Ik zie nog je magere torso…

Ik heb een wonderlijke vriend gekend en momenteel zet hij zijn bijzondere avonturen voort in een ver tropisch land. Mijn vriend is zeer lenig en kon op zijn hoofd staan, een ludieke actie die hij van tijd tot tijd bij allerlei gelegenheden volvoerde. Mijn verdriet barstte uit als ik hem miste; fel verdriet dat de tranen naar mijn ogen stuwde. In naam…

Toen ik weer in het Zorgcentrum kwam, legde mevrouw juist de laatste hand aan de bonte harlekijn die ze zelf gebreid had. Een kraag van blauw met wit gemêleerde wol sierde nu zijn hals en de pop was opgevuld met oude panty's. Half blind en doof, vond mevrouw nog moed te werken aan de harlekijn. Zij had geen kind of kleinkind om de pop aan te schenken…

Op een vroege wintermorgen, ten tijde van de Rooms-katholieke feestdagen Allerheiligen of Allerzielen, staan twee oudere dames te kleumen voor de deur van de supermarkt en ik ben een van hen. Het is het tijdstip waarop men de doden, die men geen plezier meer kan doen, niettemin op de begraafplaatsen vereert met lichtgele, lila en witte chrysanten en…

Haar flatje was me niet onbekend gebleven. Ze had er niets van weten te maken. Twee lusteloze, slome vissen zwommen er rond in een kom; een teken van leven. Dat was alles. Was haar daad te voorzien geweest? Alleen de zeventiende verdieping bood haar nog soelaas toen haar val een feit was. Haar tranen hadden ons de weg moeten wijzen; haar tranen…

In het restaurant is niets veranderd sinds mijn voorgaande bezoek; de zalen en vertrekken tonen zich in al hun luister en luxe. Mijn eenzaamheid wurgt me zo ongeveer; zij is als een luchtledige dat mij niet toestaat te ademen en vliegt mij aan als een gruwelijk voorhistorisch monster met klauwen en vleugels. Een oudere mevrouw, die wellicht iets…

Er stonden jonge meiden achter de counter. Snel en vaardig bedienden ze ons, de gasten, met vette porties frites met mayonaise en satésaus. Aan het tafeltje, buiten op het terras, keek ik recht in de verouderde gezichten van mijn mede-passagiers. Een mevrouw hengelde naar een antwoord van mijn kant, dat echter uitbleef, op de vraag of ik veel en…

De bomen staan in een koud, helder licht. Het is oktober. Twee maanden scheiden ons van elkaar en twee continenten. "Wat geestelijk leeft, kan men niet doden"; verankerd ben je aan mijn hart, aan mijn ziel, aan mijn geest. Die magische machine zendt me niettemin berichten van jouw hand. In het restaurant is het licht bleek en helder.…

Vaak kwam ik haar tegen tijdens mijn eveneens doelloze, zinloze escapades; ze verwende zich zichzelf vaak met steeds nieuwe cadeautjes, al dan niet aangeschaft in Kringloopwinkels om het overweldigende psychische leed te stelpen..... Zo liet ze me bij onze laatste ontmoeting een glazen brander zien met twee "compartimenten" waarin waxinelichtjes…

Een zwarte jongen met blikkerend gebit kwam mij de plant brengen en ik bedankte hem. Ik had deze gekozen uit het ruime assortiment bij GroenRijk en gaf hem een ereplaatsje in mijn huis op een groen lattentafeltje onder het zwart-witte portret van mijn moeder. Meteen al viel het late zonlicht van oktober op haar bladeren die ze trots en fier ten hemel…

In die tijd - ik was drieëntwintig - was ik aangenomen als "educatief assistente" bij het Nederlands Textielmuseum. In de grote zaal van de villa aan de Gasthuisring - die was als die van een tempel - kwamen de collega's bijeen. Er werd gelachen en geschertst - ook ten koste van mij. Mij was opgedragen een scriptie te vervaardigen over het…

.....en daar sloeg ik die hond gade, die herdershond, die ongeduldig, gespannen en ongerust wachtte op zijn bazinnetje die verdwenen was in dat gebouw en die haar zo dolzinnig en enthousiast kwispelend begroette bij haar terugkomst..... Zo wachtte ik op jou, gedurende die zeven jaar van mijn kostbare, unieke, eenmalige leven dat ik liefheb boven…

Het was in die lang-vergeten zomer, mama!, toen de hitte zich als een deken over de wereld had gelegd, dat ik je opgezwollen klompvoeten heb gebaad in een badje met etherische, weldadige olieën. Je dankbaarheid zal ik me altijd blijven herinneren en hoeveel vaker was dit gebaar, deze geste nodig geweest! Het afscheid kwam onverwacht, plotseling…

Daar, in die luwte tussen de hoog oprijzende, beschermende berghellingen, aanschouwde ik eens jouw azuurblauwe, schitterende watervlakte..... Ik heb je nooit weer mogen zien. Onze schoolklas van gymnasiasten had de reis aanvaard die naar Rome had geleid en naar Pompeii en als dochter van een klein ambtenaartje mocht ook ik mee (het valt niet te ontkennen…

De Hasseltstraat is nog bezet met kramen, gelardeerd met gedeeltelijk aangeklede paspoppen; overblijfselen van de recente Braderie, als ik in de avond mijn weg zoek naar een ander gedeelte van de stad. Het Churchillplein bevindt zich in een uithoek daarvan, in een sfeerloos soort achterbuurt, bepaald geen oase..... Hier heeft mijn vriendin haar…

Het leek me wel een leuke binnenkomer in de lingeriezaak: "Ik zoek een badpak, maar ik heb niet meer het figuur van toen ik zeventien was" Op de mededeling dat zoiets toch ook niet hoeft, antwoord ik dat ik het wel zou willen. Enkele badpakken met diverse kleurige prints en verschillende cupmaten mag ik meenemen naar een grote paskamer waar een…

Een aanzet van gele bladeren was al zichtbaar in het loof dat de bomen aan mijn raam siert en een toefje van grijze haren siert eveneens al het haar van mij en van de vriendin die mij op deze herfstdag kwam bezoeken. Zij kust mij de handen als weinig anderen omdat ik, eveneens als weinig anderen, eens de gang ging naar het psychiatrisch ziekenhuis…

Wie is er nu in feite van onder de indruk dat in het hart van de stad razendsnel de kolos van "Hudson's Bay" is verrezen met haar metershoge spiegelende ramen? Wie denkt nu nog het grote geluk te vinden tussen de schappen met luxueuze en "gelikte" artikelen, wie denkt nu nog het geluk te kunnen kopen? Op zaterdagmiddagen schuifelt de menigte…

Ik koos uit mijn garderobe voor de gelegenheid een lang, donkerbruin, gebreid vest. Samen met het grijze haar dat mijn hoofd al gedeeltelijk overwoekerde en de rimpels in mijn gezicht die zijn als riviertjes die de vloed van mijn tranen al te vaak voortgestuwd hebben, verleende dit mijn verschijning mogelijk de gepaste gedaante. Eveneens grijze…

Vermoedelijk meende hij dat ik altijd al een voorkeur voor hem had gehad, omdat ik hem ooit voor meerdere diensten ontboden had en hij verscheen dan ook met de boodschappen waarom ik gevraagd had en wilde zelfs die avond blijven om gezamenlijk televisie te kijken. Maar ik had zijn walgelijke, overdadige, grijze snorrenbaard die zijn hele gezicht overwoekerde…

Bij een voorgaande gelegenheid had ik zijn enorme, gigantische buik geobserveerd die bol stond boven de aangesnoerde broekriem en toen mijn onrust en nood om mijn financiën hoog waren opgelopen had ik hem door de telefoon gesmeekt: "Hans, ik moet je een brutaal en onbeschaamd, maar eenmalig verzoek doen: "Kun je me vijftig euro schenken?" Bij…

Een wit licht schemert sinds kort door het matglas van de voordeur die van de mijne gescheiden wordt door het portaal. Slechts een eenzame stoel met paarse, gecapitonneerde zitting getuigt nog van het feit dat hier eens dat mensen woonden, dat twee mensen elkaar hier eens vonden tot het schreien van een onschuldige baby de oren van hun onbekende buurvrouw…

Ze had haar hele bibliotheekje: haar "levenswerk" of de basis van haar carrière als spiritueel genezeres of lerares bij mij gestald gedurende jaren in een kruipruimte of ruime berging onder mijn huis en kwam vier jaar na dato haar bezit opeisen en terughalen. De psychose had toegeslagen; haar haar was totaal vergrijsd en ze zag overal wezens.…

Gekweld door zenuwpijnen zwierf ik rond en zocht ik soelaas op een terrasje waar ik een smoothie bestelde. Het was bij "New Yoghurt" aan de Paleisring waar een indrukwekkende luchtfoto van genoemde metropool de wand siert; de bediening liet echter op zich wachten. Van zijn medemens moet men het (soms) hebben; twee oudere dames attendeerden de serveerster…