Alle inzendingen van I.Broeckx

Op een vroege wintermorgen, ten tijde van de Rooms-Katholieke feestdagen Allerheiligen of Allerzielen, staan twee oudere dames te kleumen voor de deur van de supermarkt en ik ben één van hen. Het is het tijdstip waarop men de doden, die men geen plezier meer kan doen, niettemin op de begraafplaats vereert met lichtgele, lila en witte chrysanten en…

Een laaghangende kobaltblauwe hemel bevindt zich in de morgenuren achter de monumentale ramen van het restaurant van het Twee Steden Ziekenhuis. De wachtkamer van de Polikliniek Longgeneeskunde kan men wellicht vergelijken met een kapel, maar dan met een seculiere kapel als die tenminste bestaat of bestaansrecht heeft Hoe dit ook zij, de lichtval…

Het is de tijd van de al te prille, pas verworven en al te snel weer uitdovende liefdes en van daaropvolgende liefdesverdriet, de tijd van feesten en beesten, van vossen en blokken, het is de studententijd waarnaar zo is uitgezien. Bij de bushalte staan groepen jongeren. De blue jeans overheersen. De meisjes dragen spelden in de sierlijke lokken.…

Het Cenakel, een voormalig klooster, begrensd door een idyllische tuin die zeer tot mijn verbeelding spreekt, gesitueerd in het zuiden van onze stad, rijst met zijn brede, monumentale gevel op in de nabijheid van de beide zwarte woontorens die men de Zwarte Madonna noemt en van de desolate, betreurenswaardige koopboulevard die geflankeerd wordt door…

Het deed zich voor in de jaren van mijn vroegste jeugd toen ik de luier nog droeg en - zoals behoort en gebruikelijk is voor primaten - daarom ook voor mensenkinderen de moederborst prefereerde en zocht. Aan mijn wieg stond mijn oma die haar eerste kleinkind zeer had verwelkomd en die mij teder in haar armen sloot en in haar armen zocht ik instinctief…

Mijn dierbare oom, de jongste broer van mijn vader, die aan mijn zijde stond in mijn vroege en latere jaren, verwierf tijdens zijn leven twee echtgenotes, malverseerde met financiën, hetgeen opliep tot hoge, dramatische schulden en hij reisde de provincie af en bezocht vele scholen als vertegenwoordiger in schoolartikelen. En zo staat mij tot op…

Uit de secretaire, het negentiende-eeuwse bureautje, een dierbaar erfstuk, wist mijn trouwe Ilonka de kerstspulletjes te verzamelen en handig en fluks versierde zij daarmee mijn kamer zoals zij gewoon is ieder jaar te doen In het kleine kunst-kerstboompje prijken zoals ieder jaar de stenen, vanzelfsprekend gevleugelde engel, de Kerstballen en de…

De zaak van Antoon de Jong, gespecialiseerd in teken- en schildermateriaal, voorheen gevestigd aan de Nieuwlandstraat, heeft sinds geruime tijd een nieuw onderkomen gevonden aan de Korvelseweg. Een houten mensfiguur zoals men pleegt te gebruiken bij het tekenonderwijs verwelkomt de argeloze en koopgrage klant al in de etalage en het hele uitgebreide…

Tilburg kent als erfenis van en stoffelijke herinnering aan haar industriële verleden nog vele fabrikantenvilla´s, her en der verspreid over onze stad. Gesitueerd aan de bredere straten, maar ook meer afgezonderd en geïsoleerd gelegen en verder weg van het stadshart. Aan de Gasthuisring, op korte afstand van ons Wilhelminapark, treft men ook zo´…

Toen ik weer in het Zorgcentrum kwam, legde mevrouw juist de laatste hand aan de bonte harlekijn die ze zelf gebreid had. Een kraag van blauw met wit gemêleerde wol sierde nu de hals van de pop en deze was opgevuld met oude panty´s. Half blind en doof vond mevrouw nog moed om te werken aan de harlekijn. Zij had geen kind of kleinkind om de pop aan…

Het was een warme, wollige sprei, versierd met een symmetrisch patroon van donkerrode motieven die op regelmatige afstanden van elkaar waren aangebracht. Onder de sprei sluimerden en sliepen we; mijn bejaarde moeder en ik. Als ik bij haar was strekten we onze lichamen naast elkaar uit. Haar gezicht naast dat van mij was als gebeeldhouwd uit bleek,…

Als de schilderijen aan de wand mij aangrijnzen als mombakkesen uit een horrorfilm en als het luchtledige van de eenzaamheid mij omgeeft als een atmosfeer die mij de adem beneemt en als de wijzers van alle klokken en horloges zich trager dan traag voortslepen en het schijnbaar oneindig langdurige traject langs hun wijzerplaten afleggen, weet ik dat…

Mijn vriendin omhelsde me Onheilspellend ongeluk had de horizon van haar leven verduisterd Ze danste haar wilde en riskante dans op de toppen van de golven van de oceaan van haar geestesziekte als een onwillige acrobaat die zich niet staande kon houden op de evenwichtsbalk van het leven en zij zonk onherroepelijk van keer tot keer in de diepe…

In die dagen vóór Kerstmis leek het wel lente. Een bleek zonnetje overspoelde de wereld en het chagrijn, de vijandigheid of op zijn minst de onverschilligheid op de gezichten van buschauffeurs en hun passagiers en op die van vele andere voorbijgangers en vreemdelingen smolten weg. Zij maakten plaats voor een uitdrukking van vriendelijkheid en vredelievendheid…

Het moet zich voorgedaan hebben in die vroege jaren toen ik nog een kleuter was en de kleuterschool bezocht. Mijn zozeer geliefde pop, Rosa genaamd, moet iets gemankeerd hebben en dus nam mama me mee naar de poppendokter aan het Korvelplein. Daar moet ik die poppetjes gezien hebben, die kleine, onschuldige, naakte poppetjes die zo begeerlijk en…

Het kleine, bronzen paardje zag ik eens in de Kringloopzaak die ik weleens bezoek en het siert nu mijn schoorsteenmantel Het lijkt op een kleine replica van een ruiterstandbeeld maar dan dus in miniatuur-formaat en elegant heft het een van de benen als in een aanzet om te steigeren of te galopperen Het is echter voor altijd door een onovertroffen…

Hij had altijd tijdens de vergaderingen met schijnbaar goedmoedige, tevreden en rustige blik in het rond gekeken; nooit was daaruit een spoor van angst, vertwijfeling of verwildering naar voren gekomen. Wellicht bestond zijn rust uit het vooruitzicht van de daad waartoe hij kennelijk onwrikbaar had besloten; de daad die voor hem de verlossing betekende…

Mevrouw hield de deur voor me open bij Brownies and Downies, waar ik genoten had van een tosti met brie en waar men wel bij uitstek de tolerantie en het besef van de diversiteit hoog in het vaandel draagt. De dame voerde aan een lange lijn een petieterig, lieflijk en nerveus hondje dat een dik winters jasje droeg. Je lieveling wil je toch beschermen…

Een zacht gemurmel van vele stemmen overheerst in de grote zaal van Huize De Heikant die zeker representatief is en die haar gasten warmhartig ontvangt en die - mogelijk heel toepasselijk - de naam Harmonie draagt. Uit een klein, doorzichtig glazen vaasje op een van de tafels, gevuld met wit zand, steekt een fragiel, kwetsbaar roze bloempje. Meneer…

Verdriet spoelde aan op de kust van mijn leven als de branding die nadert en zich terugtrekt en die opnieuw nadert en terugdeinst. Op mijn wangen voelde ik de zachte stroom, de vloed van tranen kriebelen. Het assortiment in de bloemenzaak was niet zo groot, maar een azalea trok mijn aandacht, Vaders lievelingsplant, gewoonlijk een geschenk voor zijn…

Hij had nooit gedacht zijn oude leraar - aan wie hij zoveel herinneringen dankte - nog eens te zullen ontmoeten. Bij het eindexamen was als het ware een navelstreng doorgesneden. Na de onverwachte maar traditionele zitting in de gymzaal in de aanwezigheid van trotse ouders en leraren en na de rijtoer van de dronken scholieren in de zegekar bleven de…

Het oude huis - bouwjaar dertiger jaren - het hoekhuis, waarin ik opgroeide en mijn turbulente jaren beleefde, telde drie verdiepingen Ieder jaar brak ook voor ons de Sinterklaastijd aan en dan sloegen we aan het knutselen en we schreven gedichten bij onze cadeaus. Deze spullen hielden we op onze kamers zorgvuldig verborgen tot de avond van de…

In die tijd van onze jeugd en wel na de kerstdagen als de kerstboom weer de deur uit was en de zesde januari was aangebroken, trokken wij, kinderen nog, verkleed en geschminkt langs de deuren als de Driekoningen. We droegen papieren lampionnen en we zongen een voor de gelegenheid vervaardigd, toepasselijk lied: ¨Driekoningen, driekoningen geef me…

In het tijdperk van het ¨individualisme¨ waarin mensen kolossale flatgebouwen bewonen als monniken in kloostercomplexen, ieder in hun cel, en waarin zij op straat elkaar met anonieme ogen in de anonieme ogen staren zonder dat hun verkrampte en vervlakte gezichten tekenen van herkenning tonen - in dat tijdperk zag ik een oudere heer met een bloedende…

Het honderdjarige park moet aan haar zoom een nieuwe, kolossale villa verwelkomen. Maar deze villa is in feite een restaurant met het uiterlijk van een gigantisch, uitvergroot herenhuis met vele vierkante ramen op haar twee verdiepingen en een kolossaal loodgrijs puntdak van leistenen waaronder zich een mysterieuze zolder schuilhoudt. Als kinderen…

De deur met opschrift ¨T.Broeckx¨ biedt toegang tot een kale ruimte. Maar de Verzorgingsstaat biedt ook hem een sobere kast met stevige vergrendeling. Het moet wel gezegd worden dat zijn laatste televisietoestel geen lang leven beschoren was. Tot de eigendommen van mijn arme broer behoren overigens vele plakboeken die hij zorgvuldig koestert en beurtelings…

Uitgerekend daar moest het gebeuren, zich voordoen, daar waar die counter is waar ze die zouteloze snacks verkopen, in het voorportaal van het koopjes- en consumptieparadijs dat volgestouwd is met die lullige en waardeloze gadgets waarvoor men zoveel reclame maakt en waarmee men zozeer adverteert en waarover men zo hoog van de toren blaast. Uitgerekend…

Hoe we in Oostenrijk gekomen zijn, weet ik niet meer maar eens heeft het Zillertal ons verwelkomd en ik kreeg Lanersbach lief, waarnaar ik eens zou willen terugkeren. Lanersbach met de vakwerkhuizen, waar de beek vrolijk klatert en springt over rotsachtige stenen. Lanersbach waar op zondagen de muziekkapel met de mannen in de kleurrijke en feestelijke…

De blauwe metalen wandelstok, sinds geruime tijd mijn trouwe maar levenloze metgezel, had haar vaste plaats in de hal van mijn flat verloren. Plotseling trof ik haar niet meer aan. Tijdens de rompslomp van mijn dagelijkse bezigheden en afspraken moest ik haar ergens hebben laten staan. Ik schafte een nieuwe wandelstok aan, dit keer een zwarte…

In ons Spoorpark, dat niet de meest geringe en onbetekenende plaats inneemt te midden van onze plantsoenen, parken en groenvoorzieningen, verrijst sinds zeer geruime tijd een merkwaardige en futuristisch aandoende toren, een stalen constructie met meerdere verdiepingen die mede het silhouet van onze stad bepaalt..... Deze toren vormt mede een uitdaging…