Alle inzendingen van I.Broeckx

Het is december 2008. Buiten heerst de vrieskou. Terwijl de warmte van het dekbed mij omgeeft, opent zich de wereld van droom en slaap voor mij. Een hel licht valt over een tafereel uit het verre verleden. Het moet 1964 zijn. Daar is de zonnige tuin. Mijn beide nichtjes over wie mama zich goedguns...

Het was een warme dag in juli en lange, antracietgrijze schaduwen legden zich over de wereld. Zijn naam was August en ik vergeleek deze met de naam van mijn lang overleden oom wiens as op een ver continent rust met die van mijn favoriete schrijver August Strindberg. We hadden afgesproken samen...

De zelfgemaakte poppen met de vertederende, lieflijke uitdrukking op de gezichtjes heeft ze weggeschonken, gegeven aan kinderen die haar niet kennen. Kinderen van de naburige crèche van wie ze de grootmoeder zou kunnen zijn, maar ze is geen grootmoeder want ze heeft nooit een kind het leven geschon...

De nog jonge dame draagt in het zwarte, welige haar dat tot op haar schouders valt een blinkende zilveren strik. Bij de kassa, waar ik me aansluit bij een lange rij klanten, vraag ik haar naar de wandelstok, die ik onverhoeds heb achtergelaten in de winkel. Zoals een verweesd kind haar ouders ter...

De weg naar Oudenbosch voert via Breda en gehuchten die het genoemde dorp omringen. Als wij onze bestemming naderen, zien wij de koepel van haar befaamde Basiliek al uittorenen boven haar omgeving, zoals bepaalde uitzonderlijke persoonlijkheden hun medemensen in het niet doen zinken en hen overvleug...

De lange laan eindigt in een blauwachtig verschiet zoals de toekomst en het leven zich hullen in naamloze nevelen van onzekerheid. Mijn gestage pas brengt me naar Zorgcentrum "Zonnehof", een instituut dat haar naam niet in alle opzichten eer bewijst, maar vanaf het eerste moment van ons samenzijn ...

Het was winter en het sneeuwde die dag. Op de markt liep ik de nachtjaponnen als het ware "tegen het lijf". Ze waren lichtpaars, roze en groen van kleur, wapperden in een licht briesje vóór de kraam en ze leken min of meer op vormeloze zomerjurken van een lang vervlogen mode. Maar dit was waar m...

Onze Willem II straat, genoemd naar de negentiende-eeuwse koning die een voorliefde koesterde voor onze stad, strekt zich als vanouds als een statige boulevard uit onder een bewolkte hemel als we bioscoop "Cinecitta" bezoeken. Na de grootscheepse verbouwing herbergt het pand prachtige luxueuze ...

Mevrouw had me gevraagd een setje mee te brengen waarmee ze "pompoentjes" zou kunnen vervaardigen: wollige bolletjes van garen die ze zou kunnen gebruiken om de eveneens zelfgemaakte poppen en knuffelbeesten te versieren en te vervolmaken. Ik bewonderde haar zozeer om de moed en de wilskracht w...

Onze geliefde, oude stad huldigt haar jaarlijkse traditionele en feestelijke evenement: de grootste Kermis van de Benelux die de pleinen en de straten met haar attracties in beslag neemt. En zo rapporteerden mijn goede, onvergetelijke ouders - sinds lange tijd niet meer te midden van de levenden ...

We schreven negentiendrieënzeventig. Ik had de leeftijd van twintig jaar bereikt. Het leek vrienden die over mij waakten gunstig als ik eens bij wijze van proefneming de veilige omgeving, de beschutte cocon van mijn ouderlijk huis zou verlaten om de gewenste zelfstandigheid te ervaren en te verw...

Het is een va-et-vient van "jongeheren" in de kapsalon aan de Wilgenstraat, nabij de uitgestrekte dodenakker die omringd wordt door indrukwekkend geboomte. De mannen die de kapsalon bezoeken lijken allen kopieën van elkaar, replica's, zij maken op het eerste gezicht een indruk alsof zij geen ...

Op mijn heenreis naar het naburige dorp passeerde ik een hoog oprijzende molen met gladde, witte muren waarop spookachtig licht viel uit vele schijnwerpers. Ik ging op bezoek bij mijn klasgenote van de lagere school die de nonnen al evenmin op handen had kunnen dragen en die, zoals ik mij herinne...

Aan de oppervlakte van meren, zeeën en rivieren woedt en kolkt vaak het exuberante schuim maar dit bedekt slechts de oppervlakte. Tweeënzeventig van mijn levensjaren passeerden, vlogen voorbij, maar de gebeurtenissen, omstandigheden en ongelukken stapelden zich op als een onzalige blokkentoren ...

Nooit meer zal ik de geur van de muffe gangen opsnuiven van het "oude" Zorgcentrum waar een enkel gedateerd en waardeloos schilderij aan de wand hing. Of de lange tafel waaraan een Indonesische mevrouw niet uitgepraat raakte tegenover haar medebewoners over het zonlicht, dat haar jeugd heeft overs...

De dertig jaren in het onderwijs waren snel voorbijgegaan, geruisloos, als diende de werkkring als lerares slechts om de tijd te doden. Generaties leerlingen waren voor haar ogen verschenen en ze had hen weer nagewuifd als de poort van de school weer achter hen dichtviel en zij een zekere dan wel on...

Vandaag had mevrouw belangstelling voor het shirtje dat ik droeg, dat ik gekocht had voor luttele euro's in een damesmodezaak. Of ze het eens mocht passen? Hoewel de vertrouwelijkheid tussen ons was gegroeid in de afgelopen maanden zaten we spoedig wel wat onwennig tegenover elkaar in onze beha's...

Twee jaar geleden, toen ik mijn kroonjaar razendsnel bereikt had na een turbulent en getormenteerd leven, ontmoetten mijn laatste verwanten elkaar voor de eerste keer en welhaast aarzelend schudde mijn hoogbejaarde tante de hand van mijn beste vriendin. Hun ontmoeting bleek een succes en het werd...

Eens, in vroeger jaren - toen het momenteel landelijk bekende en befaamde attractiepark "Beekse Bergen" dat steeds talloze bezoekers verwelkomt - nog "in de kinderschoenen stond", bezochten wij al het uitgestrekte water omringd door zanderige vlakten. We waagden ons min of meer aarzelend en beh...

Het moet tijdens een schoolreisje geweest zijn dat ik me nauwelijks kan herinneren. Met de allerliefste in gedachten moet ik het witte vaasje aangeschaft hebben. Het was gewelfd als een vrouwenlichaam met slanke taille en het droeg van onder tot boven ribbels. Zorgvuldig en behoedzaam moet ik ...

In dat lang vergeten jaar, toen ik sinds enige tijd de brugklas bezocht, trad ik eveneens voor het eerst aan onder de hoge coulissen van de plaatselijke schouwburg die een formidabele, onuitwisbare indruk maakten op het twaalfjarige kind dat ik nog was. De opvoering van de moderne opera, getiteld...

De lange Bosscheweg, omzoomd door villa's en eerbiedwaardige oude bomen, vindt haar begin in Tilburg en haar einde in Den Bosch en verbindt als vanouds beide Brabantse steden. Eens, toen de armoede zegevierde in mijn leven, bevond ik me in wanhoop en nodeloze afwachting in een pad tussen twee v...

Op een dag zag ik het miezerige verpauperde verdiepinkje in de achterbuurt weer vanaf een afstand en de nu verduisterde en geblindeerde ramen, die me aan leken te grijnzen, leken tot in alle eeuwigheid een onheilspellend verhaal te vertellen. Daarachter werd eens het tragische en tot mateloos ong...

De Boulevard Périférique slingert zich rond de wereldberoemde metropool, waar ontelbaren hun levens volvoeren en hun lotsbestemming ten einde toe dragen. Zij omhelst, figuurlijk gesproken, de stad. Het verkeer raast er bij dag en nacht voort. Van ver kan men de trotse stalen toren zien die zich...

We schrijven de 27e juni 2025. Het morgenlicht van de nieuwe dag die mij nog gegeven is, heeft mij opnieuw begroet. Bezield door een zekere melancholieke weemoed vier ik mijn 72e verjaardag. In 1953 vocht ik mij een weg naar het licht vanuit de donkere, besloten cocon van de baarmoeder en werd...

Het is een grijze dag in Biezenmortel. Onder een dichtgetrokken, grauwe hemel staan berkenbomen zij aan zij op het terrein van de inrichting en even verderop zie je de weelderige kruinen van kastanjebomen, verlevendigd door vele witte kaarsjes. Binnen in de paviljoens, die fantasierijke namen dra...

We waren op die dag in juni weer eens uit Tilburg vertrokken. Naast mij een uiterst zwijgzame mede-passagiere met een gezicht als van perkament, doorweven met diepe rimpels. De andere dames zouden terwijl de auto voorthobbelde de verhalen over hun lange, voorbije levens ten beste geven, ongeacht ...

Op die zondagavonden bezocht ik haar en sloeg ik haar gade in de vele gedaanten en stemmingen die schenen voort te vloeien uit haar geestesziekte. Soms was ze ontdaan en opstandig naar aanleiding van het beleid in het psychiatrisch ziekenhuis, dan weer was ze verzonken in neerslachtigheid. Ook zag z...

Vandaag gaf mevrouw me het zelf geknutselde voorwerpje cadeau "als aandenken", een klein origineel kunstwerkje. Het is een wekkertje geweest met glas vóór de wijzers maar in plaats daarvan heeft mevrouw twee crèmekleurige gedroogde bloemen achter het glas bevestigd. Ze tobt erg over de a.s. ...

Eens had ik een vriend. Zijn kaken werden omlijst door een zware, zwarte baard en zijn gezicht werd gedomineerd door zijn mokkabruine Indonesische ogen van waaruit mij een stroom van intelligentie en warmte tegemoet trad. Maar de jarenlange, gefundeerde, kennelijk gevestigde traditie van onze vri...