Alle inzendingen van I.Broeckx

De meneer in ons gezellige, nieuwe postkantoor aan de Hasseltstraat droeg een elegante "spuugkuif" en in de borstzak van zijn shirt een smartphone en een nutteloze balpen. Verspreid in de zaak lagen en hingen agenda's en kantoorartikelen en er stond een molen met kleurige wenskaarten om vrienden ...

De ongeving van de Zernikestraat biedt ongetwijfeld huisvesting aan zeer ijverige, liefdevolle en kordate Tilburgers maar de balkons van de woningen zijn rommelig ingericht met vooroorlogs aandoende tuinmeubelen en onduidelijke siervoorwerpen. Mijn vrienden wachtten al langer op mijn bezoek. Het ...

De bloempjes, de helgele kleine roosjes, ontluiken nu een voor een en bloeien op, hoewel een gedeelte van de knoppen voor altijd gesloten zal blijven. Het plantje werd mij geschonken door mijn liefste kameraden van de "Opstapbus" met wie ik jarenlang vele avonturen heb beleefd; de goedmoedige ma...

Vandaag lag de kaart met de hartvormige uitsnijding in de brievenbus. Daarin het portret van mijn broer, zwakzinnig, en rondom het hart wanordelijke krassen, gezet door een kleurpotlood. Een kaartje eraan vastgeniet met de tekst: "Voor mijn liefste zus". Mijn broer mist mijn bezoek. Gewoonlijk gri...

Een milde en rustgevende atmosfeer - als van september - overhuifde de wereld in mei 2020..... Lange schaduwen vlijden zich over het gras en de Natuur had een leuk, idyllisch tafereeltje geschapen in de Dillenburglaan, want op de knoesten van de "gekandelaberde" platanen hadden duifjes een plaats...

De mannen in de witte pakken zijn in de inrichting gekomen bij mijn arme, schuldeloze broer die daar sinds jaar en dag zijn haveloze en armzalige "appartementje" bewoont. "Ik ben Joey", verklaarde één van hen en toen was de angst verdwenen en het ijs gebroken. Nee, het was geen Corona, maar de...

Hoe heb je in je laatste jaren, in je troosteloze nadagen, in je woninkje van oude vrouw, gebogen over de lectuur die je niet meer tot je kon nemen, gezeten in de sierlijke stoel met de gewelfde leuningen, nog je levenslange verdriet op je schouders kunnen dragen? Je "televisiehelden" die je ve...

"Wanneer men niets te geven heeft, voelt men zich onwaardig", las ik eens in een cursus Engels en zo schonk ik het boek met de mooie zwart-wit-foto's van beeldhouwwerken uit de vijftiger en zestiger jaren van de vorige eeuw, geërfd van een vriend, aan de vriendin van lange jaren die mij mede doo...

Op mijn dwaaltocht door de labyrintische gangen van het Twee Steden Ziekenhuis aanschouwde ik een merkwaardig aandoende wandschildering, mogelijk bedoeld om het sombere gemoed van slachtoffers en gedupeerden op te vrolijken met de afbeelding van een onschuldig, dartel haasje met opstaande flaporen d...

Men zegt en men blijft zeggen: "Het is business as usual" of "alles gaat zijn gangetje". Men neemt dus kennelijk het wonder van de werkelijkheid niet waar, de steeds wisselende sferen, ook in de natuur, het geschenk van iedere nieuwe dag en is men er blij mee?

Je had me de hand gereikt tijdens de cursus literatuur en verklaard dat je wel iets in me zag en kennis wilde maken en zo zou ik huisvriendin worden in de riante villa in Hilvarenbeek waar je boekenbezit tegen de wand prijkte en de kunstzinnig verantwoorde herinneringen aan je verre reizen, naast de...

Het meisje staat steevast lachend op die oude zwart-witfoto's, die ik nog bewaar in het omvangrijke foto-album.... De foto's zijn genomen in de achterkamer bij oma, waar de tropische planten op het ontluiken van hun bloemen wachtten....Het meisje lacht met scheve tanden....Het slaag had zij altijd ...

In die tijd droeg mijn vriendje Martin nog de korte broek en we knikkerden met de glazen, doorzichtige, wonderlijke stuiters in de gang van de lage, witte "Maycrete-woning" waar zijn moeder ons voorlas uit het dikke boek met de okergele kaft over "Raja de olifant" en waar we knutselden aan een w...

Uit het rijke en zo veelzijdige assortiment bij de supermarkt had ik onder meer de "Wiener Melange" besteld die ze kwam bezorgen en die ongelooflijk feestelijk en luxueus verpakt was en met een kunstzinnig verantwoorde opdruk. Personeelsleden zijn nu razendsnel en plotseling in vrijwilligers ve...

De desolate en verwaarloosde flatjes aan de Antilopenweg bezitten ongetwijfeld een onheilspellende uitstraling. Eens woonde daar de schizofrene mevrouw die het leven uiteindelijk niet meer kon dragen. Haar enige gezelschap vormde een goudvis die lusteloos zijn rondjes zwom in een glazen kom. De ...

In een merkwaardig gewelfd doosje uit tropisch hout dat rondingen vertoont als van een voluptueuze dame, bewaar ik nog altijd enkele curieuze en nietige en zo schamele voorwerpjes, enkele herinneringen of souvenirs, zoals daar zijn: een lok van het grijze, stugge haar van mijn oude moeder, afgeknipt...

Op het kunstzinnig verantwoorde hoesje van de moole CD, geschonken door een vriendin, de gestalte, het silhouet van een slanke zwarte man en op de achtergrond de zonneschijf.... Een herinnering aan het zo uitgestrekte, immense, tropische continent dat in mijn jeugd al zozeer tot mijn verbeelding ...

Met de inkt uit de inktpot die regelmatig bijgevuld werd uit de grote fles en die afgeveegd werd aan de tijdens de handwerkles vervaardigde inktlap die in het midden gesierd werd door een knoop en met de kroontjespen moet ik in mijn tiende levensjaar het gedicht genoteerd hebben dat mij nu zo'n ver...

De touringcar was op weg gegaan en had haar weg vervolgd; door Frankrijk, door Zwitserland en was uiteindelijk met haar levende bagage van scholieren gearriveerd in de Eeuwige Stad. De reis had driehonderd gulden gevraagd van het krappe ouderlijke budget maar het bedrag was van harte geschonken. ...

Het was in dat jaar, dat zover terug ligt in de tijd, dat ik, samen met de allerliefste een hotelletje betrok vlak bij de Boulevard Périphërique, waar het verkeer dag en nacht als waanzinnig overheen raast. Bij een eerder bezoek had de stad mij in extase gebracht en hadden de gouden inscriptie...

De leraar Frans met de Italiaanse naam: "Ruedisueli" was nog jong en de edele taal die wij gymnasiasten tot ons moesten nemen en waarvan wij tijdens zijn lessen doordrongen werden, vloeide als honing van zijn lippen. Hoewel zijn elegantie, verschijning en jeugd daartoe toch alle aanleiding gaven, ...

.....en toen zei ik haar; verklaarde ik haar dat ik niet meer naar Dongen zou komen; dat ik het zelf moeilijk had en dat ik haar niets meer te geven zou hebben....Haar kale kamer had mij niets meer te zeggen, evenmin als haar onheilspellende, onverklaarbare en onachterhaalbare geestesziekte.....Ik w...

Ze zijn me een klein plantje komen brengen. Een slanke, nog jonge mevrouw stond voor de deur en schonk het mij. Het draagt leerachtige, donkergroene bladeren, kleine, gele knopjes die een belofte voor de toekomst schijnen in te houden en bovenop een minuscuul, lieflijk roosje. Zal ik mijn kamerad...

Jouw naam kende ik nooit, trouwe wachter aan mijn raam, die weer groen draagt alsof de zomer al voortijdig haar intrede heeft gedaan.....(De namen van de botanische soorten zijn mij altijd al onbekend gebleven). Je draagt blad, je draagt vrucht en je bent trouw, zoals de wrede, trouweloze mensenso...

Je bent nog jong Anouk, en draagt nog de charmes van je jeugd. Mijn vraag is: hebben mijn hangende oogleden je voorgoed afgeschrikt bij onze eerste ontmoeting in het trapportaal? Hoe zou het zijn als we eens in harmonie en saamhorigheid koffie zouden drinken, zoals buren doen? 's-Avonds schittert ee...

Uit verre verten ben je gekomen; uit de verste verte..... In de nacht ben je gekomen; om afscheid te nemen? Heel de magie van mijn jongere jaren herleefde; van de jaren, doorgebracht met jou. Is het afscheid gekomen in de nacht? Heeft de schimmige taal van mijn onderbewustzijn gesproken en je ge...

In die tijd posteerden de vrienden zich vaak bij het raam, in hun groene fauteuils, om hun discussie aan te wakkeren en de problemen van mens, wereld en werkelijkheid te bespreken, zoals vrienden doen.... Het was alsof hen een licht gezonden werd; uit majestueuze wolkenpartijen in de verte vielen...

....en daar observeerde ik steeds die rozen: geel, wit, roze en rood, die daar stonden te pronken in het late seizoen op die merkwaardige, lange, houterige stelen..... "Auf der Heide blüh'n die letzten Rosen" zingt men en zo zal de dag spoedig aanbreken van mujn zeventigste verjaardag en met ...

Met mijn goede ouders; bij hun leven zozeer getormenteerd en gekweld door het levenslot en het ongeluk van hun zoontje, onze broer, legden we eens te voet de lange weg af vanuit zuidelijke gedeelten van onze stad naar het wevershuisje, eens het domicilie van de Heilige Petrus Donders, later missiona...

In die lang-vervlogen tijd trof ik je weleens aan als je aan het borduren was in je riante flat waarvan je nooit kon genieten....De klanken van de piano van de buurman bereikten ons door de dunne muren heen. Je had graag quatre-mains met hem gespeeld en wel op verschillende ongebruikelijke manieren....