Alle inzendingen van I.Broeckx

Weer was ik welkom op de Afdeling Dagbehandeling van het Twee Steden Ziekenhuis. Op de derde verdieping was een bed voor me gereserveerd waarop ik me uitstrekte. Tegenover mij een in het zwart geklede, bevallige jongeman; het lichaam als opgerold op het bed, in diepe slaap; de lieflijke oogleden met de tedere wimpers over de ogen gezakt en om voor…

Mijn broer ontving mij hartelijk. Hij pakte me bij de hand en liep enthousiast op zijn "speelgoedkast" toe, een kleine muurkast waarin hij zijn schamele spulletjes bewaart en noodde mij met hem een spelletje "Memory" te spelen. Hij legde de kaartjes met de kleurige afbeeldingen omgekeerd op tafel, draaide ze een voor een om en begon enthousiast…

De McAllisterstraat, ongetwijfeld vernoemd naar een verzetsheld, naar een van die stoere Amerikanen die vijfenzeventig jaar geleden onze stad bevrijdden, bevindt zich in een uithoek en we bereiken deze met de snelle en comfortabele auto van mijn collega. De nacht is gevallen over Tilburg maar ik neem nog schamele woningen waar in de verte en een langgerekt…

Een prachtige nazomer manifesteerde zich dit jaar, een onverwachte "Indian Summer" en in het sfeervolle restaurant, genoemd naar Tilburgs beroemde missionaris was het goed toeven. Fraaie, wandvullende zwart-wit-foto's van Tilburgs Heuvelstraat en van De Heuvel met negentiende-eeuwse taferelen van mensen in ouderwetse kledij waren te bezichtigen en…

Ik zie mijn benedenbuurman niet zo vaak maar soms daal ik af naar zijn appartement, bijvoorbeeld wegens een telefoonstoring en eens bracht ik hem enkele pakken koffie die ik over had en "in de aanbieding" en bij die gelegenheid wierp ik een blik op de voluptueuze dames die hij afgebeeld had op kleurige schilderijen, uitgestald in zijn woning, kennelijk…

De grote nieuwe "trend" genaamd "eenzaamheid" "floreert" of woekert meer dan ooit, naast het plotseling alomtegenwoordige autisme, de "kwetsbaarheid" en de variaties op het thema van de mondkap, namelijk de zelfgemaakte mondkap die nu allerwegen gangbaar is en horribile dictu zelfs de steekpartij. Niet vergeten mogen worden de e-bike en de mobiele…

Wonderlijk genoeg is in deze maatschappij, in weerwil van de loodzware "hoofdpijndossiers" en de tot wanhoop stemmende wereldvraagstukken, de Corona Crisis, de klimaatkwestie en het vluchtelingenprobleem nog ruimte voor spel..... Het woord "ludiek", mogelijk gemunt in de goede, oude Provo-tijd, is wellicht hierop van toepassing.... (En zo zie…

Zij die mij de handen kust, omdat ik eens bij haar was in haar uiterste nood, toen zij, uitgestrekt en voor Pampus liggend, was opgehaald uit de dood na haar wanhoopspoging, buigt iedere opmerking van mij, als deze ook maar in de verste verte zou kunnen duiden op een - zij het futiele - onthulling over mijn geestes- en gevoelsleven, dat haar totaal…

"Ik ben boos" verklaart men bij vele gelegenheden, ook in de media, alsof men als een vuurvliegje, opgeladen met sentimenten, niettemin machtige vleugels bezit die men uit zou kunnen slaan om de oneindige, ontzagwekkende kosmos te bedwingen; het heelal dat echter geen boodschap heeft aan een nietig vuurvliegje.... Ook denkt men kennelijk vaak dat het…

In die tijd (ik was dertien jaar) lag ik eens ziek in mijn kamertje (een pijpenla met een Tomado-rekje tegen de wand waaraan ik dagelijks mijn huiswerk maakte). Uit het kleine radiootje op mijn nachtkastje weerklonk muziek: "Hey come'on babe, follow me, I'm the Pied Piper, can't you see, I'm the Pied Piper, and I'll show you where it's at"…

We hadden tenslotte de ingang van het park bereikt dat gesitueerd is in een volkswijk met een desolate atmosfeer, waar de trieste huizen huiveringwekkend aandoen en we strompelden voort door de lange, met bomen omzoomde en overschaduwde laan. Het park omringt het oude schoolgebouw, eens toneel van mijn grandioze debacle en men noemt het het "Oude Dijk…

De lege zondagmiddag strekte zich voor me uit als een onbegaanbaar pad, als een onherbergzame woestijn.... Café-Restaurant "De Postelse Hoeve" bevindt zich op loopafstand van mijn woning en ik besloot aldaar mijn toevlucht te zoeken. Op een klein plakkaat, een soort schoolbordje bij de ingang, staat vermeld: "Heerlijke sorbet, 8 Euro 50" Eenmaal…

En zo herinner ik me tevens hoe af en toe in de grauwe straten van onze arbeiderswijk de voddenman verscheen met zijn wagen en hoe onze moeder dan de vodden afgaf en wij, kinderen nog, in ruil daarvoor een speelgoedje kregen. Zo werd zijn verschijning tot een feestelijke gebeurtenis en verwelkomden wij de man en zijn goede gaven, die anders geheel…

Ik bevond mij, stil en "meditatief" op een bankje aan het Rosmolenplein waar enkele heren met forse apparatuur het zo lieflijke en zo onschuldige "onkruid" dat "voortwoekerde" rond de boomstammen wensten te verdelgen.... Maar mijn geest vertoefde in gunstige en vredige sferen. De zomer neigde naar haar einde evenals de zomer van mijn leven, maar…

De Bisschop Bekkerslaan strekt zich uit in de wijk Oud-Noord in Tilburg en doorkruist deze als een slagader. De onzalige levens van twee ongelukkige bewoners van die straat moesten eens onherroepelijk voeren tot hun desastreuze einde. Hoewel mevrouw het balkon nog had opgesierd met fleurige petunia's en geraniums koesterde zij de dood in haar hart…

Men zegt: "Het is een rollercoaster" en men zegt: "Het is heftig" en "Het doet pijn". Zijn dit niet de kenmerken van het zogenaamde "Huilproza"? Kan men "zijn Moers taal" niet beter en meer genuanceerd gebruiken? De clichés ontkrachten mijns inziens de zeggingskracht. Zou men ook kunnen zeggen: "In de carrousel van het leven draait eenieder…

De kaalslag in de Dillenburglaan evenaart de verwoesting van mijn innerlijk. Breed en weelderig waaierden eens de takken van de bomen die haar flankeren uit en ze ontmoetten elkaar boven de straat maar de bomen zijn "gekandelaberd" zoals dat heet en nu siert een vreemdsoortig, grillig gewas de naakte stammen alsof dit alle vroegere bloei en schoonheid…

In die jaren van mijn vroegste jeugd bezocht ik de kleuterschool aan de Betuwestraat in de wijk "Jeruzalem" en moest daartoe met mijn vriendinnetje Gabie over de Koningshoeve en over de lage draaibrug over het Wilhelminakanaal. En zo wilde het geval dat we op een onheilspellende dag het zwartgeblakerde huis van Gori, de fritesspecialist, moesten passeren…

"Kan hij praten?" vroeg men mij. "Nee", moest ik antwoorden. "Hij kan niet praten, hij stoot klanken uit". De gave van de bevrijdende taal, van zozeer allesoverheersende betekenis voor de mens, de heilzame gave van het formuleren, van de eventueel poëtisch of literair getinte uitingen; ze zijn mijn arme, totaal gedepriveerde broer niet gegeven…

De grote hitte is verdwenen, overgedreven en meer gematigde temperaturen kondigen aan dat september op handen is; ondanks alles mijn meest geliefde maand.... Vroeger slepen wij de potloden als de school weer begon en dan legde de zuster de handwerkspullen klaar op de ouderwetse banken; de lappen en het kleurige garen en voor ieder meisje een naald…

In die tijd van mijn onschuld, die tijd van mijn kinderjaren, toen de volwassenheid mij nog niet overweldigd had, toen ik "Tacitus en Wolkers nog niet kende" zette mijn moeder mijn geliefde poppen in een kring in de fauteuil en ze kregen allemaal een kleurige strik om... En zo treden mij de vage en vluchtige herinneringen aan mijn dierbare speelgoed…

De lange, lange jaren zijn voorbijgegaan, voorbijgegleden en wederwaardigheden, ziekten, ongelukken en rampspoed zijn over ons gekomen maar Hij was er altijd, geruisloos, stilzwijgend, op de achtergrond; in de inrichting; onze broer Matthias.... En nog gisteren greep hij mijn hand; nog gisteren bracht ik hem zijn chocolade; nog gisteren kleurde hij…

Het woord "vriend", een "edel" woord dat bedoeld schijnt te zijn om een zuivere, hoogstaande doelstelling te omschrijven, mag niet meer gebruikt worden om de praktijken van de "Vriendendienst Tilburg" aan te duiden. Aan de toch al arme en gedepraveerde psychiatrische "cliënten" worden "onechte vrienden" aangeboden die het predikaat "vriend…

De hitte die is als een kwelling van lichaam en geest striemde en geselde de wereld tot het weldadige, verlossende onweer koelte en bevrijding bracht... Niettemin had mijn trouwe ventilator met zijn wentelwiek voortdurend koelte in mijn richting geblazen.... Tenslotte echter bogen de takken van het geboomte aan mijn venster zich lijdzaam en gewillig…

Ik heb mevrouw weergezien toen de zomerdag weldadig, als een gave van een onbekende, de wereld verwende en we ontmoetten elkaar bij "Villa Pastorie" waar witte ganzen zich amuseerden in het zwarte water van het Wilhelminakanaal en waar de stoere, sterke brugwachter. Een "he-man" van formaat, het niet moe werd telkens weer de oude draaibrug die de…

Vanuit de wachtkamer van de "Polikliniek Chirurgie" heeft men onbeperkt uitzicht op openschuivende deuren die toegang bieden tot de zaal waarin de patiënten zijn ondergebracht. Het wachten duurde lang en ik wierp mijn blikken op een mevrouw naast mij, gekleed in een zomerjurk met panter-print, ongetwijfeld door de zon gebruinde benen en in de slippers…

Mijn beste vriendin droeg een luchtige, frivole zomerpantalon en samen wandelden we naar het terrasje. Ik zag na alle consternatie mijn dierbare Tilburg weer: kringloopwinkel "Portagora", brandpunt van mijn vele voorgaande bezoeken en de zaak waar in de etalage geadverteerd wordt met Tilburgse wijnen; tevens het gigantische gebouw van ons stadhuis…

Altijd had mevrouw me, kennelijk omhuld door stilzwijgende melancholische sentimenten, aan zitten staren tijdens de vergaderingen, maar nooit en te nimmer had ik de diepte van de beerput waarin zij gezonken was, het onmenselijke panorama van haar geestes- en gevoelsleven kunnen beseffen of peilen tot het bericht kwam dat zij niet meer te midden van…

Zo bewegen zij zich voor mijn ogen: als onherkenbare dansers, als figuranten in een spookvoorstelling: mijn beschermelingen. Wat er omgaat in de diepe, geheimzinnige krochten van hun innerlijk blijft mij voorgoed onbekend. In de onpeilbare diepten van het geestes- en gemoedsleven van mijn medemensen hengel ik als een onbekwame, ondeskundige visser…

Hij was haar zoon, haar zozeer geliefde zoon, die ze de naam "Richard" had meegegeven en gedurende lange jaren waren moeder en zoon onze buren in de arbeiderswijk maar het moet gezegd worden dat "onzen Rich" wel rijkelijk excentriek was. Altijd zal ik me de poppenkastvoorstellingen blijven herinneren die hij gaf voor alle kinderen uit de buurt…