Alle inzendingen van Lejo van Kuijeren

De poëzie is niet dood, je kunt er alleen niet van leven.

Poëzie is de zwaartekracht die je met de neus op de feiten drukt,maar dan opgeschreven in woorden van de dichter.

Jezus López Dias, de fameuze Spaanse marathonloper uit een ver verleden zei het destijds al: 'Als je je benen niet uit je reet wilt lopen moet je op tijd vertrekken.' Van de atleet weet ik dat hij een filosofische inslag had, hij wist zijn tijdgenoten te verbazen met opmerkelijke...

De directeur der directe belastingen heeft een groot incasseringsvermogen.

Eind december, de tijd ruikt lont.

Gedraag je in het park steeds waardig, pluk geen bloemen wees plantaardig.

De noodrem mag nooit misbruikt want hierop staat een straf, doch schroom bij nood nooit het gebruik want de doodstraf is er af.

Ledigheid is een rijk vergulde lijst, maar zonder schilderij.

Verkeerde zuinigheid. Ik ken een dichter die zó zuinig is op zijn verzen, dat hij ze niemand laat lezen.

Vroeger was de trein het meewerkend voorwerp.

Voor iemand die leest met tien vingers, is duisternis geen bezwaar.

Een Notaris gaat over lijken en wat die zoal nalaten.

Onhandigheid kan soms zó vertederend zijn, tenminste vooralsnog.

Je straffeloos te buiten gaan wordt soms oogluikend toegestaan.

- een cursiefje - Men vraagt mij weleens, hoe kom je aan inspiratie voor je gedichten. Welnu, poëzie is met wijdopen ogen door het leven gaan en tot je verbazing merken, dat het inderdaad op straat ligt, je moet het alleen even oprapen voordat het teloor raakt. Hoe dikwijls gingen we niet...

Liever een kras op de auto dan één op mijn ziel...!

Terwijl je kookt, verdampt de tijd.

De noodrem mag nooit misbruikt,want hierop staat een straf. Maar schroom bij nood nooit het gebruik. De doodstraf is eraf.

Het naar huilbui neigende vrouwtje begon zachtjes tegen mij aan te tranen. Weet u zei ze, er is altijd wel iets dat stoelt op verdriet, dan krijg ik het te kwaad en komen vanzelf de Waterlanders. Al eens geprobeerd de zonnige kant van alles te bekijken, vroeg ik quasi pedagogisch. Natuurlijk zei...

De cartoonist schetst mijn verbazing.

Je moet vooral jezelf zijn, er zijn al genoeg anderen.

Afkickverschijnselen, ramp voor een voetballer.

Zoals men vroeger thuis sloeg, slaat men nergens.

In de duinen. Alles wat je ziet waterwingebied.

Spreuken zijn er om uit te spreken, zo niet dan blijven ze onbesproken.

Bij wijze van spreken, houdt zij haar mond gesloten. Dat zegt genoeg.

Conclusie In tegenlicht heeft niemand een gezicht.

Speels de woorden en dartelend de taal, tenminste soms in de poezie.

Mijmeren over bezigheden kan uitputting veroorzaken.

Vreemdgaan, liefde in bruikleen.