Ik ben niet meer in staat geweest te schrijven, terwijl een ziekelijk verlangen naar- me teisterde. Ik wou zo graag schrijven vanuit deze niet-bestaande wereld en diens euforie, maar ik had het gevoel verlamd te zijn, door de drugs neergeslagen.
's Morgens werd ik wakker, mijn lichaam stram....
ik vertrouwde ons boekje mijn laatste zinnen toe.
zwaarmoedig. opgegeven strijd. ik benoemde het gevoel van falen, het gebrek aan kracht. Wanhopig probeerde ik mezelf te maskeren door te benoemen tegen deze wereld te willen zijn, een wereld die me zoveel pijn doet. Ik zei je dat alles anders zou...
Ze zoekt mijn blik, die wegkijkt. Zachtjes schudt ze me aan mijn armen. "Hey, jij gaat mij niet ontglippen, hoor je me?" "We willen niet dat jij ons ontglipt", hoor ik haar, iets zwakker nu, zeggen. Ik hang tegen haar aan, zij ondersteunt het lichaam dat geen kracht meer betoont.
Ik drink haar...
Ik verlies me in de vele verwoordingen die ik aan ons contact wil geven. Elk woord is zo goedkoop als het gaat om het benoemen van je diepste, intenste gevoelens, die eigenlijk verstopt zijn en vaak ook moeten blijven.
Dagen lang heb ik haar niet kunnen zien. Mijn hart deed pijn. Mijn leven is...
Hoe kan ik ooit verwoorden, hoe het voelt als jij me aanraakt?
Ik kijk je aan en zie een diepte waarin ik probeer te verdrinken.
Ik spaar alle kracht die ik nog heb, om jou mijn stralende lach te schenken, op een moment dat jij mij zo intens verwarmt dat ik sprakeloos ben. Je weet me te raken...
582
Bezig met laden