Alle inzendingen van Stephanie-Joy

Tien jaar lang koesterde ik de droom ooit mijn autobiografie uit te geven. Ooit de woorden te geven aan de vele gebeurtenissen die mijn leven een vreemde wending gaven. Ooit mijn stem te laten weerklinken voor de minderbedeelden in de maatschappij, daklozen, verslaafden, psychiatrische patiënten. ...

Ik kijk in de donker bruine ogen van mijn pastor, tevens mijn geestelijk moeder. Ze bidt voor mij tot God. Ik voel hoe de warmte van haar gebed door mijn lichaam stroomt. Tranen lopen over mijn wangen, mijn mascara laat zwarte sporen na. Honderden gedachten passeren de revue in mijn hoofd, om ...

Het was koud in de tent. Aan weerzijdes stonden kachels opgesteld, waar ik af en toe zo dicht mogelijk op ging staan. Anderen leken er beter tegen te kunnen dan ik. Op het podium stond een band uitbundig te zingen voor onze God, ik zong mee. De spreker, Bert Bruinekreeft, had net het Woord met o...

Als jong meisje was ik zoekende. Zoekende naar de waarheid, naar het antwoord op al die vragen, die mij al jaren bezig hielden. Mensen schoten altijd tekort in het beantwoorden van een diep verlangen binnenin mij, om gehoord te worden, om te weten wie ik ben. Mijn leven was niet makkelijk, ik...

Ik ben veranderd en dit niet ten goede. In sneltreinvaart ben ik achteruit gegaan. ik had nooit kunnen vermoeden dat mijn ongehoorzaamheid zich zo zou wortelen in mijn bestaan. Ik ben een schim van de vrouw Gods, zoals God mij bedoeld heeft. Ik ben alweer een jaar officieel gebruiker. Erger nog, ...

Wanneer je een babytje bent, wil iedereen je aanraken, je vasthouden, en vindt iedereen je zo schattig, wat je ook doet...als kind wil iedereen je beschermen, je dat geven wat hij/zijzelf heeft gemist. Wanneer je een tiener bent, wil iedereen nog even de verantwoordelijkheid over je delen, en staa...

Vandaag heeft mamma toverwoorden gesproken, al was zij zich hier niet bewust van. Ik was bij haar op bezoek, en we zaten samen in de woonkamer een kopje thee te drinken. Het was niet voor het eerst dat mamma een gesprek besloot met de opmerking ‘Jah Stef, je hebt een heleboel plannen, alleen wan...

Met de televisie, zijn wij mensheid er in geslaagd, de wereld in een kastje te stoppen. Alles is er in gestopt, mensen, dieren, huizen, bomen, de zee. Niets te groot en te gek voor in dat kastje....of wel? Wanneer je de wereld je woonkamer inhaalt, zit hier geen filter bij aangeboden door een o...

Schrijven is mijn passie, een groot deel van mijn bestaan heb ik opgetekend. En op den duur...ingekleurd. Ken je het gevoel, dat je beseft, dat je niet bent, wie je had kunnen zijn? Het gevoel, dat je niet geeft, wat je zelf ontvangen hebt? Het gevoel, dat iets, of liever het gebrek hieraan jouw ...

Het mes sneed, met een onnoembare kracht, bij me naar binnen. Tussen mijn ribben, dwars door mijn lever. Ik voelde de warmte van mijn bloed, dat overal bleek te zijn. Ik was gestoken, door het kwaad dat wie dan ook gebruikt, om tegen mij te strijden. Het mes werd in mijn lijf gedraaid.... Het bloed...

Het is ochtend. Ik lig in bed, ver onder het dekbed, en welke hier bovenop liggen, zo'n drie exemplaren. Ze voelen zwaar aan, drukken op mijn borst. Met moeite sla ik de dekens open en probeer mijn bezweette lichaam omhoog te hijsen. Mijn hand graait naar het nachtkastje naast het bed, naar de a...

Hoelang blijft een mens in illusies geloven? In een betere wereld, die ons vroeger werd beloofd? Wanneer kun je niet langer ontkennen dat een illusie op een leugen lijkt? Wanneer je relatie is verbroken? Wanneer je het journaal begint te volgen? Of is dit, wanneer je later bedenkt, dat dit niet ...

Je loopt naast me. Af en toe hoor ik, hoe je schoen de grond raakt. Zacht. Haast onhoorbaar. Je gevoel spreekt, zwijgzaam. Ik hoor het, zonder dat je er woorden aan geeft. De zwaarmoedigheid zwaarder dan je gewend bent. Je stemintonatie, donkerder dan gekend. De stilte die tussen ons is, ervaar...

De wereld zegt.....ik kan niet liefhebben, wanneer ik mezelf niet liefheb. Gods Woord zegt: Heb anderen lief, zoals uzelf.... Eigenliefde, eigenwaarde, zelfbeeld, al die begrippen, mij niet onbekend. Maar de diepere definitie van het omschreven woord is soms een best ingewikkeld begrip voor...

Hij was me het verhaal wel. Apart. Ik kon hem, in gedachten, nooit los laten, misschien dat ik hem daarom probeer te gaan haten. Afstand bewaren. Hem niet meer zien. Tot dan die ene middag, dat hij weer, zeiknat geregend, bij mijn vriendin in de gang staat. Of ie vannacht hier kon slapen? Gescho...

Ik sluit de deur achter me dicht, met een doffe klap valt hij in het slot. Mijn adem stokt, mij hart bonst. Het is in de namiddag, de klok wijst even over half vier. Het begint al te schemeren. Het zou niet lang meer duren, of de lantaarnpalen zouden aanfloepen. Dan zouden deze mijn silhouet op de...

De punt wees naar de 140 k/pu. De kleine ruimte stond blauw van de rook, de wiet scherp. Een lange ochtend in de kerk gezeten. Geraakt door hen, die het niet meer zagen zitten, en denken, dat het leven op de straat hun brengt, wat ze maar niet kunnen vinden. Vergeten de koude nachten zonder koffie,...

Ik ben trots op je... gouden woorden, uit zijn mond. De hij, die een deel van zichzelf in jou heeft gelegd, waardoor jij bent geworden, wie je bent. Hij heeft een stukje bij je weggenomen, waardoor jij, beschadigd bent. In een gebroken gezin. Nu zitten we in de auto. Jaren later, veranderd...

Waar het leven verandert.... van kind naar tiener, en die tiener wordt een twintiger. Van jong naar oud, van blakend gezond naar vergrijsd. Van gedreven naar berustend, en van geleefd, naar laten leven. Ouder worden, je mag alcohol kopen! Ouder worden, je eerste. Ouder worden....je eerste rapp...

Ik zit aan de verste kant van de tafel, tegenover haar. Ze schuift een blonde lok haar achter haar oor. Rommelt met de sleutels die ze in haar hand houdt, die weerklinken op het tafelblad. Ik tik met de neus van mijn schoen tegen de poot van de tafel. Schuif heen en weer op mijn stoel, ondanks d...

Ik heb om rust geroepen, dagen, inmiddels wekenlang dagelijks. En nu, nu is er een lege dag en nu verwoordt deze een gat, niet wetend hoe in te vullen. Alles wat ik, in de zogenoemde, ongekende rust wilde doen, lijkt nu geen optie meer. Mijn diepste verlangen te slapen wordt beleefd als tijdvers...

Je hand zweet, glijdt in die van mij. Je handdruk stevig, niet van plan los te laten. Je lichaam trilt, en je lippen zijn tot een smalle streep getrokken. Je ogen staan opengesperd, de angst staat op je gezicht. Ze vragen of je de Here je hart wilt geven.... je trekt je los. Het oordeel was er...

Weten dat je op die plek bent, waar je bedoeld was. Berustend in de wetenschap dat je hier veilig bent. Wat er ook gebeurt, van kleine naar grote ramp, je weet jezelf op de plek, waar je zou moeten zijn, mocht dit gebeuren. De angst die je normaliter door de dagen jaagt, tot rust gekomen, de on...

Ik kwam mank aanlopen, zag je met je hoofd op je armen liggen, in het restaurant van het ziekenhuis, op tafel. Ik had toen al moeten voelen, welke wending deze ontmoeting zou nemen, maar voelen begint steeds meer van mij te vervreemden. Of ik van gevoel. Er ligt in ieder geval een waas van methadon...

Een ander leven, in de ruimste zin van het woord. Aan de zijlijn van de maatschappij worden we, wie we dachten nooit te zullen zijn. Of misschien hoop je dat, dat je ergste nachtmerrie je brengt naar je mooiste dromen. En de buitenwereld blijft ongehoord, inmiddels vertrouwd met de teleurstelli...

Ik keek naar het plafond, dat gevaarlijk golfde. Kwam het plafond nou naar beneden, of zweefde ik omhoog? Ik bevond me in een niet bestaande dimensie, tussen leven en dood. Weer een golf spuug. gal. enkel vieze, dikke, groene gal. had de bitterheid nu dan vorm gekregen, en mij heel snel van binne...

De zon scheen fel op mijn meubelen. Stofdeeltjes dansten in de strepen licht, die mij zo vroeg in de middag hadden gewekt. Ik liet me uit mijn bed glijden, ging als een bolletje in het warme zonlicht liggen. Nu was ik dan, alles waar je als weldenkende jonge vrouw zo bang voor bent; niet wie ik ...

Ik krijg mijn sleutel niet direct in het slot gestoken. Ik sta te morrelen aan het slot, krijg het vreselijk warm, en mijn hart slaat in mijn keel. Het zijn niet de tranen die me brandden, het is een intense woede, die aan me vreet. Als ik de deur eindelijk open gooi, knal ik hem met een zwaai di...

Welkom in het verhaal dat mijn leven verwoordt. In dure woorden, te lange, uit de context getrokken zinnen, en een samenhang die zich definieert als 'van de hak op de tak, van boom naar boom en niet zo heel lang daarna, van bos naar bos'. Grappig, want ik zie door de bomen het bos niet meer. ...

het doel heiligt alle middelen. zelfs de omwegen.