Waardeloos vod
Ik ben niet meer in staat geweest te schrijven, terwijl een ziekelijk verlangen naar- me teisterde. Ik wou zo graag schrijven vanuit deze niet-bestaande wereld en diens euforie, maar ik had het gevoel verlamd te zijn, door de drugs neergeslagen.
's Morgens werd ik wakker, mijn lichaam stram. Overal stijf, de blauwe plekken niet meer te tellen. Ik ben langzaam kapot aan het gaan, maar het gaat zo snel.
Veel vaker dan soms, ben jij in mijn gedachten.
Het lijkt nog zo dichtbij dat je er was. Als ik mijn ogen sluit voel ik nog hoe je me vasthoudt.
Steeds opnieuw mag ik proeven, de zoete smaak van jouw aanrakingen, maar als je me loslaat overvalt me de bittere nasmaak. Ik voelde me steeds ontheemder, naarmate de tijd naderde dat jij me zou verlaten. wat blijft u langer bij? de zoete smaak, of de bittere nasmaak?
De pijn laat zich niet begrenzen, beukt door mijn hart, roept om erkenning, maar ik negeer de taal van mijn ziel. Ik wil niet voelen wat me kapot laat gaan, om de paar minuten. Je bent er niet. Je zal er een tijdje niet zijn, en eigenlijk wil ik ook niet zijn, de tijd dat jij er niet bent.
Ik druk je shirt tegen mijn gezicht, huil het nat, knijp van onmacht zo hard in het stuk stof dat mijn knokkels wit kleuren.
Ik staar naar de foto's aan de muur, zonder daadwerkelijk wat te zien. Het kan me niks meer schelen. Overweeg om mijn woede te bekrachtigen door het geheel van de muur te trekken, belemmerd door gebrek aan energie hangt het mijn waas in te kleuren.
De sleur van de dag neemt me mee naar plekken waar ik niet wil zijn, naar plekken waar ik niet zou moeten zijn. Maar ik heb me -niet voor het eerst- verkocht aan de duivel.
Het kwaad speelt met je, zeg je mij. Het verdooft je. Je laat mensen je pijn doen, het maakt je toch niks uit, immers de verdoving is nabij. zie je die vicieuze cirkel? Wat ben je krachtig.
Ik weet dat je gelijk hebt. Je spreekt wat ik diep van binnen weet, maar probeer te vergeten. Ik weet niet hoe ik me staande moet houden. In de kilte van het moment dat ik me zo moederziel verlaten voel, is zelfs jouw shirt
een waardeloos vod.
Ik trek het aan, mijn magere lichaam rilt van de troep die door mijn bloedbanen stroomt. Het shirt komt tot aan mijn knieën, ik verzuip in het enige wat ik vast kon houden....wederom een illusie.
Ik hoor mezelf nog kirren toen we voor de deur rookten. Jij je sigaret, ik en een andere zaalgenoot een joint. Terwijl ik met een arm tegen je aan hing zei ik "waar vind je nou een hulpverleenster, die naast je staat als je staat te blowen?" We lachen om de dubbelzinnigheid van het moment, schaapachtig. Ik leg deze momenten vast, in een flits zal het beeld dat ik heb gevangen, nooit meer vervagen.
Ooit schreef een schrijver een gedicht voor me. Ik kan me enkel de zin herinneren die me ontroerde tot diep van binnen ...Maakt een wereld met haar foto's.....
Houd ik vast aan iets wat voorbijgaat? Maak ik mijn eigen beeld? Of koester ik voorbijgegane momenten?
Het is een van mijn grootste krachten, me verstoppen achter de lens, maar veelal sta ik ervoor, in al mijn kwetsbaarheid, gemaskeerd.
Ik weet niet meer welke dag het is. Ik verdoof me en verlies me in de golven van de tijd. Wat deed ik met mijn leven, voordat jij het nam?
Ik kijk in de spiegel in een blik die ik niet herken. Ik ben niet meer wie ik was, voordat ik hier het drempel betrad. Ik ging om te zinken, waar ik eerder bleef drijven.
Nu spartel ik.......
hotmail.comGeplaatst in de categorie: eenzaamheid
gemis
582
Geef je reactie op deze inzending: