Alle inzendingen van Stephanie-Joy

Mijn zoektocht naar liefde heeft me haat gebracht.... Een paar weken geleden vroeg je mij, waar jouw Stephanie was? Nu ben ik al dagen op zoek naar die vrouw, die mijn vertrouwen won. Naar die vrouw, die mij leerde uit het hart te leven, die vervolgens zelf haar hart voor mij sloot. Ik ben ni...

Het is een late avond. Buiten is het donker, het verkeer raast heen en weer. Met onder mijn ene arm een stapel wasgoed en in het andere een mok koffie, probeer ik mijn sleutel uit mijn zak op te duikelen. Na enig gemor aan het slot schiet de deur open en ontmoet ik de ruimte die me zo eigen is gem...

Laat dan in mijn testament bijschrijven dat er toch echt douwe egberts geschonken wordt!!!

De deur viel met een knal in het slot. Ik stond midden in mijn kamer. Mijn borstkast ging op en neer, in een versneld tempo. Geef een definitie van paniek - een gevoel dat je doet verstenen. Geef een definitie van wanhoop - waar doe je het allemaal nog voor? En een definitie van vechten? - ik had ...

Het zijn de dagen, die weer korter en donkerder worden. Het is de wind, die onder mijn kleding door waait, en mijn lichaam doet verstenen. 's Avonds sta ik in het licht van een lantaarnpaal in de spiegel naar mijn silhouet te staren. Het licht is beperkt. Mijn gezicht in het donker, ongezien. He...

Ik wil versmelten met jou, één zijn. Ik wil in je hals ademen, terwijl jij zachtjes hijgt. Ik wil je warmte voelen, mijn handen op jouw buik. Ik voel hoe jouw zachte duimen een spoor over mij rug trekken, ik sidder van genot. Laat dit moment nooit overgaan, laat me in jouw verder bestaan. Ik v...

Het meest raakt ze mij door haar blik. Zo zuiver en oprecht keken zelden mensen mij in de ogen. Ik kijk met een open blik in haar diepte en verlang ernaar om haar daar te ontmoeten. Ik zie een vrouw, die ooit in haar leven, net zo kwetsbaar als ik in het leven stond. Ik zie haar vallen, maar ook ...

Wij - als mensen samen de maatschappij vormend - leven in een onzuivere wereld. Liever waren we, diep in ons hart, helemaal niet geboren. We weten niet waar we vandaan komen, niet waar we heen gaan, en daartussen ligt de zoektocht naar de zin van het leven, waardoor we zoekende blijven. De bijb...

Ein-de-lijk de beschikking over iets wat mijn stortvloed aan woorden sneller verwerkt dan waartoe mijn pen in staat is gebleken, de pc. Ik sta aan de voorronde voor de zoveelste kansen, die ik niet wil verknallen. Gisteravond leek het allemaal nog zo ver weg van me, was ik nog zo lekker veilig dak...

Bij de voordeur veeg ik mijn voeten, bevuild van de wereld. Ik ben lang weggeweest, misschien wel te lang, of niet lang genoeg. Het gebouw dat ik niet ken is me vertrouwd in zijn interieur, nog zo kaal. Hier en daar een versleten stoel die me lijkt te zeggen: 'kom zitten in je vergeten leven, no...

Hoe hoog zijn onze luchtkastelen, in der loop der jaren, zwoegend opgebouwd? Ik schijn het dak maar niet te bereiken. Ik wist niet dat jouw wereld een deur had, tot je me de sleutel gaf. Huissleutelpassie, wat heb je een mooi woord geschonken, ik koester je gesproken gevoel, als 't ware zelf gevoel...

Voorbij is het even niet thuis zijn. Om verlopig ook niet thuis te komen. Voorbij is het zwerven, niet wetend waarheen. Voorbij is het overleven, niet wetend hoe het leven te leven. Voorbij is het vechten, zonder kracht. Voorbij is de donkerste, allerlangste nacht. Ik begroet de nieuwe dag. ...

Ik heb mensen die van me houden/ dit is het mooiste moment om te sterven. Ik was altijd bang voor het leven/ nu weet ik eindelijk hoe het moet. Ik lig op bed. Jij zit naast me. Ik kijk in je ogen, om te zien of jij weet wat ik nu denk. Ik voel liefde, terwijl de haat in me vreet. Misschien re...

Het was donker op de ziekenboeg. De kamer blauw van de zware shag, ik kon het bier van mijn buurman ruiken. In de badkamer stond een vuilniszak te stinken, de buurman van een verderop laat een onbeschofte boer. Als de bel gaat sloft hij, met een gebroken voet, naar de deur. Ik hoor jouw stem. En ...

Ik open mijn ogen en knipper een paar keer. Ik probeer te wennen aan het donker. Ik zie de silhouetten van de andere vrouwen op de zaal. Ik hoor hun regelmatige ademhaling. in...uit...in...uit. Totdat ook zij, een voor een, wakker zullen worden. Van binnen is het een chaos, ik ben mezelf kwijt. A...

De verpakking van mijn ziel, met zorg door de Allerhoogste uitgekozen. Naar Zijn beeld geschapen, bedoeld voor de roeping die me is gegeven. De presentatie van mijn zijn. Een afdruk van een indruk, door iemand gemaakt. Positief of negatief, het is maar net hoe je iemand raakt. Hetgeen wat me d...

Vreemd genoeg surf ik vaak door naar het tabblad ziekte, onderbewust erkennend dat het zo dicht bij me staat? Ik kan me een eerdere monoloog herinneren waarin ik mezelf vroeg hoe ziek je was, als je dacht gezond te zijn. En hoe gezond, als je denkt altijd wat te mankeren? De ziekte maakt zwakte, m...

Als mijn broertje en ik vroeger roekeloos met het meubliar omgingen riepen mijn ouders altijd dat ze, zodra wij op onszelf woonden, bij ons ook op de bank zouden komen springen. Als ik het voor me probeerde te zien verloor ik mezelf telkens weer in een lachsalvo. Tegen die tijd waren ze grijs en bej...

We staan tegen de muur aangeleund, jij inhaleert krachtig de rook van je sigaret, blaast grote wolken blauwe rook. De avond is warm, sereen, haast zoet te noemen. In de chaos ben jij de stilte, die ik probeer te verstaan. Het begin is geweest, ligt achter ons. Er is gebouwd aan een wij, een funda...

Ik zie zijn lippen bewegen. Zijn grote ogen spreken kwaad, zijn houding dreigend, op scherp. Ik zie hem praten maar hoor hem niet. Hoe vaker ik moet vragen wat hij zegt, hoe banger ik word voor de gestalte, mij onbekend. Mijn doofheid slaat een grens die niet te passeren is. Irritatie tekent mijn l...

Een gewone dag. Net als alle anderen. Ook vanavond zal ik terug zien op een dag net als voorgaande dagen, en alle, die nog komen gaan -ongetwijfeld - Op de bewakingscamera zie ik twee gestaltes lopen in reflecterende pakken, groen-geel. Een man, een vrouw. Hij draagt een koffer, zij een - toch no...

Als ik schreeuw, luister je. Als ik praat, antwoord je. Als ik fluister, versta je me. Ik schreeuw tegen hen die mij aanvallen, die niet naar mijn grenzen luisteren. Ik maak kapot wat mij wil beschadigen. Ik val aan, ik vecht. Ik streef naar een overwinning, blind voor het verlies. Ik pr...

Niet langer leef ik voor het verhaal ik mag beginnen met het verhaal, mijn leven.... Wanneer ben je eigenlijk iets? Wanneer je er de erkenning voor hebt genoten? Is iets pas realiteit als het bevestigd is? En zo ja, waar baseert het bewijs zich dan op? Ik praat mezelf klem in mijn hoo...

Ik heb een klein meisje in me, schreef ik jou. Een verbitterd, zwart, duister meisje, drugsverslaafd. Dat meisje vertrouwt niemand meer, vernietigt zichzelf met haar zelfhaat en is wanhopig verloren in de wereld. Haar eigen wereld. Vandaag realiseerde ik me, dat het meisje aan het sterven is. I...

Heel langzaam bevind ik me op het pad der liefde. Een zoektocht naar wat antwoordt aan mijn diepste verlangens naar koestering. Het zijn armen die ik om me heen sla, het zijn handen waarvan de vingers met de mijne verstrengeld zijn, het is een zachte ademhaling in mijn nek, van iemand die mijn taal...

De laatste uren, voordat jij er zou zijn, hadden hun magie verloren. Wat zo ver weg was geweest, was nu zo dichtbij, dat ik niet wist, hoe te relativeren. Van binnen brandde een verlangen naar jou, maar ergens was ik ook kwaad op je. Boos op de liefde, waar ik niet sterk genoeg voor blijk te staan. ...

Niet langer tientallen uren te zien overleven zonder jouw aanwezigheid.... Gisteren verlangde ik hartstochtelijk naar deze magische MORGEN. Die morgen die zich vandaag laat noemen. Voorbij zijn de nachten dat ik pas in de ochtenduren mijn bed inkroop, omdat ik een paar uur ziek op de grond -in ka...

Ik kan weer ademen. Het is voorbij, sinds een uur of 24. Ik ben verlost. Bevrijd. Van het wurgende gemis, dat me in zijn greep hield, me het zicht ontnam, dat vasthield aan iets wat al zolang geleden voorbij is gegaan. Het ziekelijke gevoel van in-compleet zijn maakte me tot een idioot, verzuipe...

Ik loop over straat. Ik heb, niet in de laatste zin als vrouw, het bijzondere talent meerdere dingen tegelijk te kunnen doen. Of ze allemaal naar behoren worden uitgevoerd hoor je me niet beweren. Ik lees mijn note-book, rook een joint, bel met een slachtoffer van mijn enthousiasme en probeer iemand...

Is het waar? Vraag ik mezelf, -voor de zoveelste keer- af. Ben ik mezelf weer verloren aan iemand, die me kan breken en helen, naar diens wil? Geschrokken kijk ik mezelf in de ogen, een lege blik tekent het spiegelbeeld. Ik ben een paar uren, dagen kwijt. Ik heb de kleren van drie dagen geleden...