Alle inzendingen van i.Broeckx

Een moeder moest voor altijd afscheid nemen.... De Natuur heeft me in haar groene omhelzing genomen, waar Haar armen voorgoed voor me gesloten zijn.... En ik heb de dieprode en paarse bloemen van de rododendrons bewonderd die iets van Haar geest, van Haar hart en ziel weerspiegelen, waarin Haar leven bewaard en gevangen lijken te zijn En de wind…

Het was een dag in de vroege zomer waarop de ziel zich kon koesteren in vage dromen van onduidelijke signatuur als een hommel in de zon en de stoelen met de bekleding met bonte motieven stonden al klaar in de vergaderzaal. Het was een dag om te dromen voor een ziel die nog kon dromen maar tijdens de vergadering vroeg ik mij af; zoemden de zielen…

In het hart van mijn donkerblonde kruin nestelt zich een krans van grijsheid, voorheen ongekend, mogelijk een teken of symbool van de wijsheid die zo oneindig moeizaam en traag tenslotte komt met de ouderdom, met de jaren. De fotograaf vuurt als het ware het flitsende, felle licht van de camera op me af en het resultaat op de pasfoto is wellicht…

Het was in die jaren waarin de allerliefste nog bij ons was dat de Kermis, zoals gebruikelijk ieder jaar, de centrale pleinen van onze stad in beslag nam. Bij de bonte kramen speelde men een spel en gokte men en men liet zich de hoogte in tillen door de Hooggaatie, men zwierde rond en men bezette de terrassen. En zo was het in al die jaren traditie…

Het was een mooie ambiance in de Umberstraat, in het langwerpige, lage gebouw dat zo merkwaardig gesitueerd is te midden van de troosteloosheid en somberheid van de overige bebouwing aan het Paletplein. Door malversaties die ik niet kan achterhalen en waarbij mijn brein het laat afweten is de artsenpraktijk teloor gegaan en een zeer ontoereikend…

Ik wist dat ik eens de reis zou gaan maken en moest gaan maken; de reis naar de wijk van onze stad waarin we zo lang gewoond hadden; de reis naar het kleine arbeidershuisje dat ik nog een keer wilde zien en dat het schouwtoneel was geweest van mijn jeugd en van zoveel onvergetelijke gebeurtenissen. De Arriva-bus doorkruist eerst de straten van mijn…

Voor het eerst wachtte mevrouw die zondagmiddag al op mijn komst, althans dat bleek duidelijk doordat ze in de septemberzon heen en weer drentelde achter haar rollator vóór de hoofdingang van het Zorgcentrum en mij blij begroette bij mijn aankomst. Het vertrouwen tussen ons was gegroeid en ik wilde haar niet meer kwijt. Eenmaal aangekomen in de…

De straten rondom het gigantische complex van het Zorgcentrum dragen namen van kleuren zoals "vermiljoen" of "indigo". Ik nader het witte gebouw met de vele ramen waarachter de appartementen van de bejaarden schuilgaan. Mijn toekomstige begeleider staat al op me te wachten bij de receptie. Ik geef hem een hand en hij voert me naar een tafeltje…

Het leek een rustige middag te worden bij de Huisartsenpost. De pastelkleurige plastic stoelen schenen te wachten tot ze bezet zouden worden door patiënten. De artsen zouden het vermoedelijk niet druk krijgen die middag. Het was rustig totdat een meneer, vergezeld van een corpulente dame, arriveerde. Er gebeurde aanvankelijk niets totdat de meneer…

Eens, echter nog niet zo lang geleden, bevond ik mij in de wachtkamer van de Huisartsenpost en trof ik daar een babypop aan. Deze lag daar zomaar als een door achteloosheid of verwaarlozing achtergelaten kind, als een baby die om onduidelijke redenen verstoken was van de onontbeerlijke zorg van een vader en moeder. De pop droeg een soort van wit…

Altijd zal ik me blijven herinneren hoe mevrouw Van Keulen in haar uitspraak de letter "a" vervormde tot "oa". "Waolwijk" zei ze en "zoaterdag". Ook weet ik nog goed hoe ze haar identiteitsbewijs een "intentiebewijs" noemde. Ik hield zeker van haar om de manier waarop ze me haar vertrouwen schonk en ook om haar leringen en lessen, om het…

Meneer draagt de kerven en insnijdingen van de vele verliezen in zijn hart, ziel en gemoed. Hij wankelt op de evenwichtsbalk van het leven onder de uitdagingen en beproevingen die hem gepresenteerd worden tussen blijmoedigheid en neerslachtigheid. We zetten via Udenhout en Oisterwijk koers naar Oirschot waar het carillon van de grote kerk, dat aarzelt…

De man, vergezeld door het kleine, zwarte hondje met het Schnautzer-achtige kopje, solliciteert kennelijk naar een zingeving voor zijn dag en voor zijn leven als hij voor de zoveelste keer paradeert in het park naast de snelweg met zijn kleine kameraad. Soms neemt hij het hondje op schoot. Wordt het leven tussen veertigjarig eikenhouten meubilair…

De verdiepingen van het huis waren verbonden door twee trappen. In de vierkante, grote voorkamer, gesitueerd op de eerste verdieping, bracht ik de eerste drie jaar van mijn leven merendeels door. De bekleding van de ronde stoelen en van de bank die behoorden tot het bankstel was goudkleurig en daarin zette ik mijn dierbare poppen in een cirkel. Uit…

De Heemtuin in Rucphen lijkt een verwilderde woestenij maar kronkelende paden doorkruisen haar die we bewandelden onder het straffe regime van de brandende zon van augustus en onder leiding van een deskundige gids die ons de vele planten, bomen en struiken aanwees die voorzien zijn van hun welluidende Nederlandse en Latijnse namen die vermeld staan…

"Ik heb er geen zin aan" verklaarde mevrouw in navolging van de befaamde en tragisch vermoorde coryfee van de Nederlandse politiek Pim Fortuyn. Ze doelde met die frase op de door haar zozeer geliefde mokkagebakjes die ik steeds voor haar had meegebracht. We schreven 2011. In Japan woedde een tsunami en hier in het doorgaans veilige en kalme westen…

Mevrouw schoof de ring met de steen met de moeilijk te omschrijven kleur, die wel wat weg had van barnsteen, aan mijn oude en verweerde, maar slanke en benige hand waarop de paarsblauwe aderen kronkelend als kleine riviertjes zonder doel of bestemming hun weg zoeken. Mevrouw kent Turkije, brandpunt van vele bezoeken, als weinig anderen en daar, in…

Geachte lezers van mijn teksten Jarenlang heb ik teksten ingediend voor de website www.nederlands.nl Ik las nu een korter durende of langere pauze in bij het inzenden Ik hoop over enige tijd "terug te keren" met nieuw schrijfwerk I.Broeckx…

De kleine haven van de vestingstad Geertruidenberg ligt ingeklemd tussen merkwaardig aandoende stalen relingen en de desolaat ogende hoge bebouwing van appartementencomplexen. Een klein pleziervaartuig trotseert de stroom en het spoedt zich enthousiast voort terwijl een andere boot ligt aangemeerd en geen aanstalten maakt om het donkere water te bevaren…

Eens heeft het lot hem naar Europa gebracht. Het was negentienzesenvijftig en zijn ouders vluchtten met hem en zijn zusjes voor de troebelen in Indonesië. Hun schip omcirkelde Kaap de Goede Hoop. Hij heeft daar als achtjarige de Tafelberg gezien die een forse indruk op hem maakte. In Nederland vond hij zijn toekomst, zijn school, zijn universiteit…

Eens, in lang voorbije tijd, schafte ik het boek aan, geschreven door niemand minder dan een professor doctor. Het boek is gelardeerd met zwarte, gotische letters die de bladzijden vullen en met de beeltenissen van de beroemdheden (Cicero, Seneca) die het podium van de wereldgeschiedenis nooit hoefden te verlaten en die met hun werk twintig eeuwen overbrugd…

Een zweem van een naderende herfst zat al in de lucht toen we het naburige dorp Goirle naderden. Vlak bij de straat, die men de naam "Korhoender" heeft toebedeeld, bevindt zich een cirkelvormig plantsoen met een groene grasvlakte in het midden, omringd door struiken van mij onbekende naam, getooid met mosgroene, leerachtige bladeren. Mijn vriendin…

Nooit meer zal ik een patroon tekenen of uitraderen uit een modeblad, het op zelfgekozen kleurige stof leggen en alle overige handelingen ten uitvoer brengen om een chique, elegant of sportief kledingstuk te vervaardigen. In een muurkast in mijn woning staat nog altijd de naaimachine, voorgoed werkeloos en buiten bedrijf, één van de weinige erfstukken…

Vanaf mijn zitplaats bij de bushalte aan het station waar ik altijd plaatsneem en waar ik vaak eindeloos wacht op lijn zeven die me naar Oud Noord zal brengen sloeg ik eens gade hoe twee heren (mogelijk vader en zoon of twee gebroeders) elkaar omhelsden, kennelijk niet ter begroeting maar om afscheid te nemen. Voorzichtig gespte de jongere man een…

Rust en stilte heersen op het terrein van "Prisma" in Biezenmortel. De laagbouw van de paviljoens is gescheiden door de groene grasvlakten. In de verte zie je het hoofdgebouw, bekroond door een schamel, klein ornament. Binnen de paviljoens barsten daarentegen vaak de wilde excessen, waarmee de psychische ziekten gepaard gaan, los in kreten en…

De kleinschalige winkel bevindt zich in de schaduw, in de luwte en, figuurlijk gesproken, in de "coulissen" van de Basiliek. Daar staan in de glazen vitrine fraaie, kunstzinnige heiligenbeelden (Sint Jozef en Maria, gehuld in enkellange gewaden gekleurd in pasteltinten). Men moet welhaast een 'religieuze passie" opgevat hebben om zo'n beeld…

De deuren van de woningen van mijn medebewoners komen uit op ons trapportaal, maar nooit heb ik toegang tot hun wereld, tot hun sfeer, tot hun besloten en unieke universa, hemelsbreed verschillend van die van mij. Soms bestijg ik de trappen als een noodzaak me hiertoe noopt, maar meestal verblijven wij hier solitair als monniken in hun cel, ieder…

Zoals twee geliefden elkaar weerzien na een langdurige scheiding; zo zag ik de Basiliek in Oudenbosch terug.... Haar koepel rijst hoog en indrukwekkend op boven de overige bebouwing in het dorp en deze verwelkomt ons gezelschap al van verre. De kerk, eens brandpunt van star negentiende-eeuws katholicisme, was bij de bouw voorbestemd als het ware…

Zal ik op een kwade dag de trucks niet meer zien passeren met onveranderlijk op de buitenkant onder de naam van de firma het woord "Logistics"? Zal ik de rechte, zwarte banen van de schaduwen niet meer kunnen aanschouwen die zich in het zomerseizoen neerleggen op de oranje dakpannen van de flats aan de andere zijde van het plantsoen? Zal ik…

Het grote plakkaat met de naam "Kruikenstad", een "epitheton ornans" voor onze arme en armzalige stad, dat op ons station naast de trotse vermelding van haar naam is aangebracht en dat eens per jaar haar tijdelijke bestemming als paradijs voor feestvierders aanduidt, is weer verwijderd. De stadsbewoners hebben de groen/oranje sjaal weer gedragen…