Een treffen op de Meimarkt

De tijd van de befaamde maar grenzeloos overschatte Meimarkt in het centrum van Tilburg was weer aangebroken. De opeenstapeling en uitstalling van goederen had weer plaatsgevonden in de straten die in plaats van meer dierbaar afschuwelijker voor mij waren geworden. Ik had er rondgedoold tussen de volgelingen, slaven en adepten van het consumentisme, allerminst van plan iets aan te schaffen, onherstelbaar en onvoorstelbaar eenzaam, zoals zo vaak.

Plotseling zag ik haar. Ze stond tegen een pui geleund in een meer frivole winkelstraat naast haar mondaine dochter die in de lange jaren waarin ik haar niet meer ontmoet had niets van haar schoonheid verloren had. Mariska's hals en decolleté waren, zo zag ik, verrimpeld op een manier die mijns inziens maar zelden voorkomt en die een ronduit walgelijke aanblik bood, maar ze moest mij zo nodig wijzen op een klein vlekje op mijn wang. "Een ouderdomsvlekje", verklaarde ik, "ik ben nu ook zestig".

Aan haar hele houding, haar hele postuur, aan haar stiekeme lachje, aan de uitdrukking op haar gezicht meende ik te kunnen constateren hoe ze over mij dacht en geroddeld had, mede wegens mijn in haar ogen ongetwijfeld niet alledaagse, excentrieke verschijning en gedrag. Daarover had zij zich tijdens de lange jaren van haar huishoudelijke werkzaamheden voor mijn overleden moeder altijd al grenzeloos verwonderd (ik was immers ongetrouwd en studeerde toen nog) en de jaren doemden voor mij op. Jaren van sfeer, huiselijkheid en feestelijkheid, van ogenschijnlijke kameraadschap en saamhorigheid in mijn goede, oude, ouderlijke huis, in de vooroorlogse woning in de stille, chique buurt, die Mariska als haar tweede thuis beschouwd had en die zij getooid had met de frutsels en fratsels die zij van haar reizen mee had gebracht: een klokje, een schilderij, een beeldje.

Dit alles was sinds lange tijd voorgoed voorbij. Op dramatische wijze hadden we afscheid moeten nemen van mijn moeder, Mariska's vriendin en kennelijk was ik daarna altijd een soort ongewenst bijverschijnsel van de wijze en charismatische figuur van mijn moeder voor Mariska gebleven aan wie zij na moeders dood geen aandacht meer had willen besteden. Nooit meer had ik iets van Mariska gezien of gehoord tot op deze dag, tot op deze onfortuinlijke dag waarop de strop van mijn eenzaamheid kennelijk steeds strakker werd aangetrokken door het Noodlot dat het niet goed met mij voorhad.

Ze gaf me nog een briefje mee met haar telefoonnummer.

Ik bewaar het in mijn adressenboekje als een laatste souvenir.

Nooit meer zal ik haar bellen...

eenzaamheid verleden ontmoeting

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 3 stemmen 40