Alle inzendingen van i.Broeckx

Het breien was mij kennelijk moeilijk aan te leren. Het rozenkranszakje dat door geduldig was- en strijkwerk van Zuster Theodorina tenslotte presentabel was voor de jaarlijkse handwerktentoonstelling in een lokaal van ons lage houten schoolgebouw droeg niettemin de sporen van veel zweterige en verwoede inspanningen die in feite niets hadden opgeleverd…

We waren nog kinderen en we speelden in het struikgewas aan weerszijden van de lange gang die de arbeiderswoningen flankeerde en met elkaar verbond tussen de stekelige hulststruiken met de rode besjes en de andere struiken en planten waarvan we de namen niet kenden en uit twijgen maakten we een raamwerkje waarop we spinnenrag spanden. De arme insekten…

Op de verjaardagskaart had ik mijn goede wensen voor haar vijfenzestigste verjaardag kenbaar gemaakt en had ik aangegeven dat ik haar de warmte die ik haar zo graag wilde schenken, wilde doen toekomen door middel van een zelfgebreide sjaal. De sjaal had ik gebreid uit zachte, zeegroene en witte wol en keurig verpakt in cadeaupapier. De grote dag brak…

De naam is genoemd, het woord is uitgesproken; het ijzingwekkende en gruwelijke woord "dementie". Daarmee is de ziekte benoemd, is het etiket op het voorhoofd gedrukt, schijnt het voorheen onverklaarbare een verklaring en duiding te hebben gekregen en daarmee schijnen bevreemdende verschijnselen op enigszins geruststellende wijze te zijn ondergebracht…

Het was gisteren de zesde januari. Het is traditioneel bepaald dat de dag was gekomen waarop de kerstboom weer weg kon. Inderdaad had mijn trouwe Ilonka het kleine boompje al vóór de Kerstdagen tevoorschijn gehaald en had zij het getooid met kleurige frutsels en fratsels en met een lieflijk stenen engeltje dat barokke kwaliteiten bezit en op een harp…

Je zond me de kaart met de beide giraffen om me beterschap te wensen. De afbeelding was heel toepasselijk: het ene bonte, gevlekte dier buigt zich, zakt bijna door zijn benen en lijkt aan het andere dier te bezwijken, er letterlijk aan onderdoor te gaan. Toch houden we zoveel van elkaar al hebben de walging, de haat en de afschuw hun plaats ingenomen…

...en toen ik bijkwam uit de narcose op de verkoeverkamer hoorde ik dat namen van personen weerklonken en zag ik dat de verpleegkundigen in hun groene kledij bedrijvig af en aan liepen. Tenslotte trad de gynaecoloog aan mijn bed en hij sprak de woorden uit die mij, na alle spanningen, zielsgelukkig zouden maken: "Er zijn twee onschuldige poliepjes…

De vaccinatie-locatie in Waalwijk is merkwaardig gesitueerd op een fabrieksterrein te midden van panden die geen schoonheidsprijs verdienen. Een snelle witte auto van de Regiotaxi met zorgzame grijsharige chauffeur, gekleed in corduroy, heeft me hier gebracht. Het boosteren is begonnen en vele dames en heren hebben de weg weten te vinden naar de immense…

....en zo sliepen wij nacht aan nacht in de monumentale bedden - geërfd van een tante - die de kleine kamer grotendeels in beslag namen; mijn zusje en ik. Tijdens de winternachten tekende ik taferelen op de beslagen ramen en verzon verhalen om haar te vertellen. En, in navolging van Godfried Bomans, fantaseerde ik dat in de nacht uilen aan het geopende…

Enthousiaste en liefdevolle verplegers staan mijn broer bij. Toen in dit risicovolle seizoen een vroege en onverwachte zomer was neergedaald over de wereld bezocht ik de man die sinds jaar en dag veroordeeld is tot het gezelschap van verplegers, telkens anderen, die elkaar in een nooit eindigende stroom vervangen en afwisselen. En de lieflijke jonge…

Eens, toen er verdenkingen bestonden dat de dodelijke en door mij zozeer gevreesde ziekte reeds het terrein van mijn geliefde lichaam betreden en in bezit genomen; veroverd had, bracht de allerliefste de wonderlijke steen mee. Het was een bruine, glanzende steen of amulet met een grillige, onregelmatige vorm en er zat een briefje bij waarop de kennelijk…

In een achterkamertje, in een uithoek van mijn woning, bewaar ik nog altijd de platenkoffers die de LP's bevatten. De LP's met de kleurrijke hoezen met romantische afbeeldingen uit de nalatenschap, eens het meest kostbare en dierbare bezit van mijn zozeer geliefde vader. Hij voedde me op met de muziek waarvan mijn hart en ziel in vuur en vlam…

....en zo herinner ik me tevens mijn Cosmo, een langharige, grijze Perzische kat; een fotomodel te midden van haar soortgenoten, de katten en haar okergele ogen, waarvan ik de uitdrukking niet kon doorgronden. Cosmo vergezelde mij slechts korte tijd en leek haar "eenzaamheid" bij mijn afwezigheid slecht te verdragen; dit in tegenstelling tot wat men…

De foto, die een herinnering vormt, toont het zwarte knuffeldier (een roze tong uit de bek) dat mevrouw "Moriaantje" had gedoopt. Ze had het beest eens gewonnen in een loterij en tot haar "huisdier" gekozen waar geen levende ziel naar haar omkeek. Ik had mevrouw aangetroffen in diepe eenzaamheid, verdriet en wanhoop; een fragiel dametje dat echter…

Het televisieprogramma "Rail Away" toonde ons onlangs die vredige en feeërieke landschappen in Baden-Würtemberg, op energieke wijze doorkruist door de treinwagons. Eens het schouwtoneel van de Duitse Romantiek, een geestesstroming die ik in mijn hart draag als het kostbare, dierbare erfgoed van de West-Europese cultuurgeschiedenis. Maar hoezeer…

Mejuffrouw H. in de cognackleurige trui schudde alle toekomstige leerlingen en ook mij de hand op de eerste schooldag. Het tijdperk van "aap, noot, mies" was aangebroken en vanaf mijn plaats tegen de gelaagde muur van het houten schoolgebouw zou ik voortaan het wilde, onstuimige spel van mijn medescholieren gadeslaan zonder er zelf aan deel te nemen…

Vader, een dezer dagen zou je je achtennegentigste verjaardag gevierd hebben. De datum is voor jou onhaalbaar gebleken. Je lang-vergeten geboortejaar 1922, getekend door de economische crisis, ligt diep verzonken in de tijd; in een ver verleden.... De familie was altijd welkom op 27 januari in het oude, kapitale huis en de progrèstaart van de exclusieve…

De tijd begint te dringen. Mijn levensjaren naderen het getal van zeventig. Mijn Lanersbach zal ik nooit meer weerzien. Het is lang geleden; mijn jeugd ontvouwde zich als een bonte waaier en zij toonde mij die landschappen; die zonnige grasgroene weiden; dat klaterende bergbeekje en die welgedane runderen en ook die dorpskapel die op zondagen uittrok…

Op de snelweg naast mijn huis komen altijd al veel "jankende" felgele auto's voorbij. Niet voor niets is het de aanvliegroute voor het nabijgelegen Twee Steden Ziekenhuis. Zo werd ik onlangs eveneens vervoerd maar de sirene hoefde nog net niet op de auto en het ging al evenmin om Corona. Maar de astmatische benauwdheid was zeer toegenomen en…

Op het kleine schermpje van de Tom-Tom stond onder meer de naam van het dorp dat we gingen bezoeken te lezen: "Heeze" en inderdaad volgde onze auto het parcours dat ik zo vaak heb afgelegd - en in vroeger tijden met mijn ouders - naar het kunstenaarsdorp bij Eindhoven, domicilie van mijn zozeer geliefde en enige zus. De zwarte hond, genaamd Fendel…

....en het werd weer Kerstavond. Je was nog te midden van de levenden en op deze avond waren we samen zoals inmiddels traditie was geworden. Op de radio weerklonk romantische muziek en we overdachten wat het jaar ons gebracht had in stilzwijgende mijmering.... Je rust onder rulle bruine aarde op de velden aan de Karel Boddenweg onder de oude eik…

Mijn verdriet komt en gaat; wast af en aan als het getij dat de kust geselt en streelt. Na de zoveelste ruzie stapelde het leed zich in me op; de tranen brandden achter mijn ogen maar vonden een uitweg en ze rolden gestaag over mijn wangen; tranen om het menselijk tekort. De arme, goede stadgenoten troosten mij. De markt strekt zich uit met haar…

Geen grafsteen zal herinneren aan jouw leven, aan onze liefde en vriendschap. In het verre land ben je onvindbaar. En ook mijn verwarde hart en verstand kunnen niet meer vinden, niet meer opsporen wat wij eens deelden. Gezonken is het in een diepe put, in de krochten en spelonken van vergetelheid, van voorgoed vergeten, van afsterven en verloren gaan…

Door haar psychische ziekte tuimelde ze beurtelings in de manie en in de depressie, in de euforie en in de neerslachtigheid. Als met een repeteergeweer gehanteerd door een onbekende werden de episoden van haar ziekte op haar afgevuurd. En eens trof ik haar aan, ten prooi aan de depressie, uitgestrekt en uitgeteld. De dood had zijn klauwen al naar…

Het is een mistige, vochtige dag, kort vóór Kerstmis 2021. Onze auto zet koers naar Café-Restaurant "Peerke Donders" waar de serre ons als het ware "verwelkomt". Er is daar een "tropisch hoekje" ingericht met op de wand een afbeelding van kleurige, vrolijke papagaaien met loodgrijze kromme snavels. Daar staan ook mooie planten, onder meer orchideeën…

In de avond werd er aangebeld en een stem weerklonk via de intercom: "Post NL!" Het jaarlijkse Kerstpakketje uit Engeland werd mij ter hand gesteld. Het bevatte zoals ieder jaar de lieflijke en ontroerende spulletjes ontsproten aan een dertigjarige vriendschap. In een album bewaar ik nog altijd de foto's van haar huis, van haar woonkamer die ik nooit…

Een levensgrote, manshoge Kerstman met traditionele baard heet ons welkom bij de ingang van het sfeervolle restaurant van Woonzorgcentrum "Joannes Zwijsen" dat men ook wel "De Refter" noemt en waar vele Kerstbomen een warmte suggereren die vele bewoners in weerwil van deze versierselen zullen moeten ontberen. Vandaag zal een meisje, gekleed in…

Al die jaren bevond ik mij aan de vergadertafel en volgde ik het verbijsterende verhaal van de psychiater op de voet met mijn zinloze schrijfwerk. Niet voor niets was ik notuliste geworden bij de Cliëntenraad. Van de nietszeggende pokerfaces van de "cliënten" viel doorgaans weinig af te lezen maar het was heel gebruikelijk dat je plotseling vernam…

Het is een winkelgalerij die niet veel voorstelt, waar ik vele voetstappen heb liggen en waar mijn tranen eens rijkelijk en overvloedig hebben gestroomd. Daar heb je de "Boots" apotheek, brandpunt van mijn vele bezoeken en de modezaken met hun etalages waarin ideaal geproportioneerde etalagepoppen mij iets voorspiegelen dat nooit werkelijkheid zal…

In de hooggelegen ziekenkamer waarin ik was ondergebracht was rond het middernachtelijk uur een kolkende donkerrode vloed, een brede stroom die niets anders bevatte dan mijn eigen bloed: aan mijn keel, mond en lippen ontsnapt die ik noodgedwongen maar botweg naast mijn bed op de kale, koude, gladde vloer moest deponeren. Mijn bloed was uit de diepe…