Alle inzendingen over individu

De naam is genoemd, het woord is uitgesproken; het ijzingwekkende en gruwelijke woord "dementie". Daarmee is de ziekte benoemd, is het etiket op het voorhoofd gedrukt, schijnt het voorheen onverklaarbare een verklaring en duiding te hebben gekregen en daarmee schijnen bevreemdende verschijnselen op enigszins geruststellende wijze te zijn ondergebracht…

Enthousiaste en liefdevolle verplegers staan mijn broer bij. Toen in dit risicovolle seizoen een vroege en onverwachte zomer was neergedaald over de wereld bezocht ik de man die sinds jaar en dag veroordeeld is tot het gezelschap van verplegers, telkens anderen, die elkaar in een nooit eindigende stroom vervangen en afwisselen. En de lieflijke jonge…

Het is een mistige, vochtige dag, kort vóór Kerstmis 2021. Onze auto zet koers naar Café-Restaurant "Peerke Donders" waar de serre ons als het ware "verwelkomt". Er is daar een "tropisch hoekje" ingericht met op de wand een afbeelding van kleurige, vrolijke papagaaien met loodgrijze kromme snavels. Daar staan ook mooie planten, onder meer orchideeën…

Een "tovertafel" is een "instrument" dan wel een "stukje speelgoed" dat dementerenden en verstandelijk beperkten behulpzaam kan zijn en waar zij veel plezier aan kunnen beleven. Lichtvlekken en voorstellingen worden geprojecteerd en dansen op een tafel en de "patiënt" probeert ze als het ware met de handen te "betrappen". Philippe is al…

Het regende een beetje. Een gedeelte van de Korvelseweg was opgebroken en een ondergrond van donkerbruin zand was aan de oppervlakte zichtbaar. Enkele zeer stoere heren hielden zich ermee bezig met behulp van voertuigen die wellicht de naam "pallettruck" verdienen het zand om te woelen en op te delven met behulp hiervan om mij onduidelijke en onbekende…

....en in dat schamele boekwerkje uit het bescheiden bibliotheekje van mijn arme vader, die ik zozeer liefhad en zozeer betreur, trof ik toen ik het toevallig opensloeg de foto aan van de man die mijn vader zozeer vereerde: professor doctor Van S. die in het onderhavige werkje schreef over De Stoa.... De Rede, de redelijkheid moest mijn vader, tevens…

Het assortiment bij de "Jumbo" aan het Sint Annaplein in Tilburg kan men niet onderschatten: in de met talloze artikelen overladen zaak waren de plastic huishoudhandschoenen na enig zoeken echter wel te vinden, zij het dat ik niet leef in een wereld of sfeer waarin "huishoudhandschoenen" een prominente rol spelen.... In de rij bij de kassa lachte…

Ik spreek haar aan met de naam die haar gegeven is (door liefhebbende ouders???), haar naam die nu bijna door niemand meer uitgesproken wordt: "Trudy ben je weer op pad???" De dag duurt te lang in het flatje en nu bivakkeert Trudy in de restaurants. Is zij weggejaagd bij de GGZ??? Zij heft haar gezicht naar me op. De diepe lijnen vormen wellicht tekenen…

Ze verbergt haar lange, zwarte haar steevast onder een sjaal, gewikkeld om haar hals en kijkt met zwaar opgemaakte ogen de wereld in. Inmiddels is half Tilburg door haar luidkeelse "redevoeringen" in het voertuig ervan op de hoogte hoe het ervoor staat met haar gebit en van al haar familieverwikkelingen; tevens van het feit dat zij al veertig jaar…

“Een trieste zwerver liet zijn magere buik zien onderweg naar het natte park, toen hij voorbij liep naar een droom die beter bij hem paste. Herfstmist speelde een schaduwspel van koude melodieën. De oude kromme boom keerde zijn rug niet meer naar de hemel onder de wolken. Mensen liepen zonder dromen voorbij op weg naar niets in de nabije toekomst.”…

Mijn trotse naam; de naam van mijn voorouders, geschreven met ckx; de naam mij bij mijn geboorte meegegeven; de naam die ondanks alles vaak voorkomt in het Antwerpse telefoonboek, wordt kennelijk vaak beschouwd als een curiositeit en is vaak aanleiding tot het cliché: "U behoort zeker tot de rijke tak". Mijn standaardantwoord, inhoudend dat mijn…

Een Regiotaxi spoedt zich voort door de Tilburgse straten. Mijn medepassagier is een echte Tilburger. Met het als een diamant zo scherp geslepen verstand c.q. het boerenverstand c.q. het meedogenloze en alomtegenwoordige eigenbelang en het kritische vermogen van de gemiddelde Nederlander becommentarieert hij de politieke verwikkelingen van de laatste…

Hij was klein van postuur. De grote koffer op wielen die hij vervoerde, was manshoog en leek me van een gewicht dat minstens zijn lichaamsgewicht vertegenwoordigde. Bruine, vriendelijke ogen boven de mondkap. "Is this bus going to the central station?" vroeg hij. Ik moest zijn veronderstelling bevestigen. "Are you from abroad, from the USA perhaps…

Ze droeg een soort tuinbroek met schouderbanden en sneakers en haar blonde haar in een staart en verder alle kenmerken van jong, overdadig en overvloedig leven. Ze sprak me aan: "Waar gaat u naar toe?" "Ik ga een terrasje pikken en even kijken bij "Portagora", de Kringloopwinkel" was mijn antwoord. Ze bleek studente te zijn van "Factorium…

De jeugdige Bjarne had een vreemde droom die regennacht in Utrecht, nadat hij een slaapmutsje had gedronken uit de drankkast van zijn afwezige hospita. Een droom over iets wat niet echt was gebeurd, maar door de levendigheid van de droom leek het alsof het wel zo was. De donkerblonde Bjarne woonde nu al lange tijd in het huis van de vrouw waar hij…

We waren beiden op weg met buslijn zeven. Hij droeg een krullerige haardos, een ringetje in het oor en een gouden kettinkje met medaillon om de hals, mogelijk duidend op bepaalde voorkeuren die mijn volledige begrip en billijking kunnen wegdragen. Hij was na zijn ongelukkige val nog maar net ontsnapt aan een dwarslaesie en nu dankbaar voor zijn herstel…

Ze zong het lied vaak met luide, galmende stem: "Catch a falling star and put it in your pocket, save it for a rainy day". De song moet haar bemoedigd hebben en hoopvol gestemd hebben bij haar diepe verdriet om de ongelukkige zoon, alsof de hoop, het kostbaarste en meest waardevolle geschenk uit de Doos van Pandora; de zoete, weldadige, heilzame…

Onmiddellijk drong de urgentie van het bericht op het antwoordapparaat van Emma Petronella tot de jeugdige Bjarne door. Arthur zat in een politiecel en hij vroeg Bjarne om een advocaat te bellen. De geschrokken Bjarne had een half uur later een advocaat aan de telefoon. Bjarne wist verder niet wat er aan de hand was, en waarom Arthur hem had gevraagd…

De foto stamt uit 1963 Op een bank ligt het jongetje dat het zoontje is en het broertje uitgestrekt en met een boek in zijn handen, getiteld: "De hemel is van jou". De hemel werd het jongetje nooit geschonken, integendeel. Hevige onrust leefde in het kind dat zijn leven zou doorbrengen in inrichtingen. In vroege jeugdjaren fietsten de ouders…

In het helle, schelle, onbarmhartige en ijzingwekkende witte licht dat reflecteert in de spiegel van de kapsalon vallen me lijnen op in mijn verouderde gezicht die ik voorheen nog niet had waargenomen. Zijn het de sporen, de beddingen, uitgesleten door mijn tranen die als riviertjes over mijn gezicht hebben gelopen, de diepe tekenen van het verdriet…

De zomer is gekomen met milde temperaturen; men zou de atmosfeer en de stemming als mild en behaaglijk kunnen kenschetsen. De stad en haar terrassen ontvouwen zich voor wandelaars en bezoekers en ik ben een van hen. Het is goed toeven bij een kop Earl Grey-thee met twee cupjes koffiemelk, maar men is op het terras gearriveerd in tweetallen en een "…

De eenzaamheid, die haar nooit tot een gewoonte is geworden, hangt in de atmosfeer als een kwalijke damp die een welhaast verstikkende werking op haar uitoefent. Gewend aan de Indonesische cultuur van haar jeugd als zij is, vloeien de jammerklachten van haar lippen in een stroom die geen einde kent. Het is een welhaast dwingende eis die zij vertolkt…

In de vroege morgen had ze naast mij plaatsgenomen op de houten bank die daar met onduidelijke doeleinden in de Winkelgalerij staat opgesteld vóór de Copyshop en ik liet niet na haar aan te spreken: "Wat hebt u een chique pantalon aan! "Inderdaad bevond zich over de gehele lengte van haar bovenbeen de tekst "Givenchy" "Het is nep" verklaarde ze…

Sinds hij getroffen was door het motorongeluk was hij "veroordeeld" tot de Zorgboerderij waar hij knutselde aan houten molentjes en huisjes. Zijn liefhebbende broer vond het erger dat de geest van de broer beschadigd was dan dat zijn been eraf was; een voor mij dubieuze gedachte. Ze moesten de man niet. Het onheil, zo wijd verbreid, dat overal…

Ze noodde me naast haar te komen zitten in buslijn twee op weg van het Stadhuisplein naar het Station. Ik keek in twee glanzende, bruine ogen die mij aanstaarden boven haar mondkap. "Nee, de cursus voor depressieve ouderen waar we samen aan deelnamen had inderdaad niet veel resultaat" bevestigde ze "maar ik was toen pas weduwe en nu heb ik een nieuwe…

In de namiddag na school terwijl de zomeravond naderde dacht Bjarne over zijn relatie met zijn hospita. Behalve dat ze een charmante verschijning was, had ze ook een problematische kant. Die lieve Emma. Ze was erg dominant, te dwingend naar haar vrienden. Ze had zelf toegegeven dat ze haar vrienden zo veel mogelijk probeerde te vormen. Sommigen waren…

Op school had de ondeugende tuinderszoon Arthur uit Vleuten de geschiedenisles over de stad Utrecht verziekt. Maar de geschiedenisleraar had er kennelijk wel begrip voor en gaf de leerlingen de gelegenheid om bij te komen van het lachen. De grap op het randje van goed fatsoen viel bij de jeugd goed in de smaak. Later die middag dacht Bjarne nog na…

Met wat toch wel beschouwd kan worden als haar laatste krachten vouwde zij de vele, zijdeachtige, kleurige sjaals die in schrikbarende wanorde lagen opgestapeld in een muurkast met mijn assistentie nog op alsof dit allerlaatste project nog voldoening en zingeving verschafte.... De dood die niet ver meer weg is loert uit haar onkenbare en onheilspellende…

U gaf me de roman van de wereldberoemde schrijver cadeau, geschreven in de taal die zowel de taal van de "dichters en denkers" is als de taal waarin eens brute Nazistische commando's weerklonken: de taal die als een welluidende melodie van uw lippen rolde. Mij had u verkozen als uw laatste leerlinge maar ik zou verworden tot uw ontrouwe discipel…

"Wat is uw naam?", vraag ik de man die, als in stille, placide bedachtzaamheid, kennelijk gewikkeld in eigenzinnige, esoterische overpeinzingen, op de bank zit in de gemeenschappelijke, kale woonkamer die hij deelt met zijn mede-cliënten van de inrichting. "Mijn naam is Gijs", repliceert de man. Zijn schedel die zijn geheimen herbergt is kaal…