Ontmoetingen bij de bushalte (vervolg)

Op een mooie, nog koude dag aan de vooravond van de lente, toen her en der al paarse, gele en witte krokusjes waren verschenen, nam ik naast haar plaats bij de halte van lijn zeven. Ik begon maar voetstoots met de openingszin: "Het valt niet mee", altijd een voltreffer.

Mevrouw was allerminst de slankste, ze droeg een soort wijnrode baret en ze wees op een dakloze zwerver in de verte, rustend op een kartonnen doos. Ze ergerde zich eraan, verklaarde ze dat sommigen zo bedelden en ik beweerde nog dat ik het "zielig" vond en dat men er soms niets aan kan doen in mijn argeloosheid en onwetendheid omtrent de associaties die mijn opmerking bij mevrouw opriep; haar broer, gelukkigerwijs nu overleden, was eveneens dakloos geweest na het overlijden van zijn echtgenote, een feit waartegen hij niet bestand was geweest en mevrouw had de haar dierbare broer over moeten geven aan de zorgen van een instelling.

We stapten tenslotte beiden in lijn zeven en ik zei toen ik arriveerde op het Nassauplein nog "tot ziens" maar was kennelijk ondanks alles toch te tactloos geweest.

mevrouw ontmoeting dakloosheid tactloosheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 2 stemmen 47