Alle inzendingen over De zee is paars...

De zee is paars bij Piraeus. Een vlag kruipt uit de klokkentoren als de wind draait. Een man stapt over een hond. Een vrouw wrijft gebogen over haar ooglid. In een parapluwinkel valt een paraplu van de toonbank.…

vraagt hij en eerlijk is eerlijk: zijn vader geeft hem ook antwoord: “als het vrouwtje vruchtbaar is, gaan het mannetje en het vrouwtje paren.” Zegt de vader en ik wacht op de vraag van de jongen wat paren is, maar hij verrast mij met: “o, wat jullie elke zondagmorgen doen als slaapkamer deur op slot is!”…

En het ligt maar te ruften onder de geïmporteerde uitheemse bomen, maar paren; ho maar. Mevrouw is een kwartier per jaar vruchtbaar en je zou Ping op de seconde nauwkeurig bovenop haar moeten knallen om nog enig rendement uit de investering te kunnen halen.…

Paars was blauw.…

Het ooievaarspaar is in het vroege voorjaar teruggekeerd naar het nest op het dak van kantoor Staatsbosbeheer, vlakbij het Mastbos van Breda. Dit kleine gebied van Bouvigne aan de rivier de Mark bevalt deze mooie vogels kennelijk zeer, want ze hebben hier al verschillende keren gebroed. We weten ook zeker dat het dezelfde vogels van vorige jaren zijn…

Het getouwtrek en gehannes om een Paars-Plus regering te formeren duurt nu veel te lang, geen straathond gelooft er meer in, mocht het er toch van komen, dan verwacht ik binnen de kortste tijd nieuwe verkiezingen en daar zit echt niemand op te wachten, dus afschaffen die Binnenhofperikelen, geef maar toe dat een besturing van dit land onmogelijk is,…

De zee kabbelt fluoriserend en komt, golf na golf, oplichtend aan land, raakt het stille strand, laat mij woordenloos achter. Maar ik heb alle tijd, want de tijd is hier afwezig, mijn bestaan golft heen en weer, keer op keer, strandt water op land in eeuwige beweging.…

Dat gezinnetje veroorlooft zich een vakantiehuisje van een paar miljoen tussen belasting ontduikende rijke mensen. Er moet gewoon een eind komen aan dat theater en aan al die tussenliggende managementlagen. Bastille.....…

Als een zwerm zeemeeuwen ronddartelt bij de boeg dan weet ik dat ik weer thuiskom. Als ik een mooie vrouw betraand op de wal schichtig zie zwaaien dan weet ik het zeker. Als de scheepshoorn ons vertelt dat zij de mensen aan de wal groet is het helemaal zeker. Thuis wacht op ons. Voorbij de barre tocht op die mooie blauwe reus. De oceaan die ons…

Stram en stijf kom ik overeind uit de warme kuil en klop mijn kleding af, maak een paar bewegingen om te voelen of ik in staat ben om te lopen en voel een warme loomheid door mijn aderen lopen. Ik kijk nog even naar mijn zee-vriendin en zeg haar "tot de volgende keer".…

Er zijn natuurlijk al een hele hoop lovende woorden gevallen, maar voordat het feestgewoel nu echt gaat losdruisen wilde Quirijn zelf nog even een paar dingetjes zeggen. Namelijk dat er een tijd van komen is en een tijd van gaan en dat die tijd van gaan na exact twee jaar en negentig columns is gekomen. Dat was het, dank!…

Uit kledingrekken graaien naar alles wat paars is. Zelfs grote liefdes op wielen gaan naar de spuiterij. Om 12.00 uur een ‘date’ met de kapster. “Doe maar een paars spoelinkje, meid!” Reden van dit gerief: in Almere staan paarse mandjes klaar in de Plus-supermarkt voor singles levend onder de armoedegrens die een leuke date willen.…

De maan bewoog zoals de zee. Haar geliefde zee, die ze al een paar maanden niet meer gezien had. Haar grote vriend de zee, die altijd geeft, maar altijd ook weer neemt. Die liefdevol zoveel moois aanspoelt, maar even wreed weer meeneemt wat je graag houden wilt. Zo was het jaar verlopen dat achter haar lag.…

En hier op het plein in de Hofstad lopen paarse broeken en hun zondagsschoolschilderende betere helften te hoop tegen komende beperkingen. Ik zeg, draai dicht die kraan. Het water dat naar de zee wordt gebracht is net zo nat.…

En opeens in verte zie ik de zee, zo dichtbij …na al die dagen en nog langere nachten, van niet verder kunnen De zee eindeloos wachten, ik zal kruipen: want ik ruik het water en het leven en uiteindelijk, weiger ik de vijand mijn hart en ziel te geven. En ik tors de vrijheid op mijn schouders en ik schreeuw… De zee…

Wij liepen hand in hand, een zee aan tijd.…

We zijn een paar dagen naar zee. Tot later.…

Het is stil op het strand Vanaf ons balkon zie ik een onbekende enkeling dik ingepakt langs het water lopen Er staat een frisse aanlandige wind en het is zwaar bewolkt Grauwe, grijze achtergrondswolken roepen het beeld op van een ernstige, herfstige dag, ook al is het bijna mei In de verte op zee zijn, heel klein, een paar vissersbootjes te zien…

‘Wanneer zullen we die luisteroefening nou eens doen,’ vroeg Olifant ‘Ik weet het niet op het ogenblik, Olifant. Ik ben leeg,’ zei Muis. ‘In het weekend misschien? ’ ‘Dat moet dan maar.’ ‘zondagmorgen?’ ‘We zien wel. Het ligt er helemaal aan hoe ik me voel.’ Olifant kende Muis goed genoeg om te weten dat hij er maar beter niet op terug kon komen…

Maar dat heb ik al een paar maal gezegd. Nou ja, kunnen we niet gewoon doorgaan?’ ‘Ga jij maar door. Ik kan even niet meer’ ‘Ik ook niet,’ dacht Olifant, ‘maar als ik er nu mee ophoud hebben die bijeenkomsten bij het Paard ook geen zin. Muis ziet er niets in, maar ik heb die gesprekken geeist.…

De dame noteerde mijn kritiek maar gaf op mijn vraag wat en hoeveel een paar was: “Twee of drie…misschien ook vier?” Zouden sommige dames daarom zoveel schoenen in hun kast hebben staan?, dacht ik nog. Heel misschien wordt het commentaar bij de microscopen in het museum Boerhaave aangepast.…

De zee in. Maar hij doet het niet. Het land achter zijn rug is ook het land van zijn kinderen. Hij draait zich om en ziet de bunkers van Scheveningen. Hij schrikt niet terug. Hij gaat verder de gevaren, de onzekere toekomst tegemoet. Het wordt donker.…

Die heb ik dus niet en weet je, het zal me worst zijn, alles haast je rep je, alles op een paar uur voor elkaar boksen maar op dit lumineuze idee hadden ze weken geleden al kunnen komen. Dit idee is water naar de zee dragen, los van het feit dat je nog meer om mensen heen gaat lopen met een zo groot mogelijke boog natuurlijk.…

De onderkant van de steile fjordenrotsen tonen de vloedlijn, want dit water staat steeds in verbinding met de zee. Vanaf deze vloedlijn tot aan de bergtop is de hoge wand van onder tot boven paars. Nergens anders zie je een dergelijk heidepanorama! Geen veld maar een heel steile begroeide berg.…

Mijlen verder belandden de vuurregens sissend en spattend in zee. Groepjes watervogels cirkelden krijsend over. Ze probeerden het eilandenrijk te ontvluchten, maar de noorderstorm wierp hen steeds verder terug. Reeds tuimelden er een paar, getroffen door gloeiende brokstukken, in de golven.…

De zee is voor mij een gesloten boek. Ik verbied het ze. Ik durf niet meer naar zee. De ingegooide ruiten, de dwangbuizen, de therapie, ik kan het niet aan. Maar die kleine is zo wild. Ik kan haar niet weerstaan. Ik wil haar borsten rood zien verbranden aan zee. Ik wil dat hij over mijn schouder met mij mee kijkt en haar goed zal keuren.…

Haar tocht over de zee vanaf de haven van Delfzijl en over de woeste zee en hun tocht als verstekeling op een schip dat door de Straat van Maghelhaen voer. Ze las fragmenten voor uit de verschillende boeken aangevuld met kleine details die leuk zijn om te weten als lezer.…

Toen de kapitein van het eerste uur voor langdurige tijd op missie vertrok, was hij in de overtuiging dat zijn schip de ingeslagen weg moeiteloos zou aanhouden. Het was de trots der zeeën. Enig in zijn soort en voer haar vaandel hoog. Het schip bestuurde haast zichzelf, dus achtte hij het helemaal niet nodig om iemand overduidelijk het commando op…

De zee is nu hun thuis terwijl hun ziel in de harten van hun geliefden altijd een plek zal hebben.…

Zij is als de zee, warrelend watergolvend trekt ze me bij de enkels onderuit, spuit het natte zand tussen m'n tenen. De oude dame is gis, maar haar gebeuk op de kust is slechts een bede om rust, de vloed komt alleen maar op in het besef dat schelpen ebbend achterblijven.…