Alle inzendingen over Ingeslikt verdriet

(voor Georg Trakl (1887 - 1914)) In de mist van woorden zocht hij naar een woord van helderheid, dat hem kon redden van de ondergang, de hel in zijn hart, doorboord met gifpijlen, brandende speren, priemen van hout. Wie zo zichzelf een pad moest banen, verloor zijn lach al gauw. Zijn angsten...

(voor Karen Lancaume (1973 - 2005)) Je bent geboren als Karen Bach (beroemde achternaam) op 19 januari 1973 in een buitenwijk van Lyon. Je bent opgegroeid in een rijke familie. Je had een Franse vader en een Marokkaanse moeder. Je woonde als kind op het Franse platteland. Op je zeventiende had...

...wereldwijd gemiddeld 63 keer wordt waargenomen. Ingeslikte Franse filosofen bedienen zich altijd van de plaatselijke voertaal. Hier dus van het Nederlands, maar in Rusland van het Russisch en in bepaalde delen van Israël van Hebreeuws. Er is zelfs een geval bekend van Tobiaans, een taal die door...

...van heilige honger had hij zelfs het klokhuis ingeslikt. God stond ontgoocheld aan de overkant van dol en driftig pad. Een vloek tintelde op Zijn tong. Hij bond zijn verloren, dolende Zoon aan een olijfboom. Eerst sloeg hij zijn klapperende tanden tot gruis, joeg dan een stroomstoot door zijn...

...bezielt jou toch?', roept Evertje wanhopig en verdrietig. 'Papa, niet doen!', schreeuwt Pieter in de verte. 'O, je wilt graag met jouw medezondaar mee? Dat kan ik zo voor je regelen!', zegt Petrus en hij schiet ook Evertje naar het hiernamaals. 'Pieter? Ben jij daar?', vraagt Petrus...

...al heel wat beter. Nu enkele dagen later is het verdriet wat gesleten, want het blijft natuurlijk maar een dier, en denk ik dat we opnieuw voor een veulen gaan. En hopelijk staat er dan volgend jaar een gezond veulentje in onze wei! Ook al zullen we hem niet zo vlug vergeten: Leandro Van De...

Soms is muziek meer dan een gedicht, het plaatje groter dan een schilderij en gaat het menige filosoof voorbij. Ik bereid u voor op elf minuten en dertien seconden, onbevangen tot op de laatste snik, verdriet in optima forma. Neem er de tijd voor. White Noise - The visitations.

...misselijk. Meer alsof hij een levende muis had ingeslikt. Vandaag ging het gebeuren. Karel trok zijn jas aan. Zijn saxofoon had hij al ingepakt in het foudraal. De hoed deed hij in een plastic tasje. Met grote stappen liep hij naar het Centraal Station. De roltrap af naar de ingang van de...

...een groep mongolen. Dat laatste viel niet direct op. Eigenlijk pas nadat een van hen m'n balletje had ingeslikt. Ik zag dat ik een grotere handicap haden ben toen maar gestopt.

...al enkele maanden van Gunnar gescheiden. Je kwam verdrietig thuis en je zou de volgende dag naar Värmland en Karlstad gaan. Die nacht of ergens in de ochtend kwam je lesbische vriendin, een revuester, bij je langs. Destijds was homoseksualiteit verboden en werd het als een geestesziekte...

...vraag ik mij af: is dit nu een terugval, begint het nu allemaal weer van voor af aan? Verdrietig aai ik de poes en probeer toch weer op te staan.

...vermoord? Nataschja van der Stelt koos voor ‘Verdriet zonder tranen’: emoties en Putten gaan nou eenmaal niet samen. Zij kon niet huilen na de dood van Christel Ambrosius. Om de gebeurtenis toch een plekje te geven, besloot ze een boek te schrijven. Volgens de uitgever is het nu al een...

...tenslotte toe. Maar ondanks alles lokten de zwarte vijvers op onze weg mij geenszins aan. Veel verdriet moet nog mijn ogen schoonwissen...

Heel lang geleden (toen ik jong was) voetbalde de jeugd op straat, dat kon toen nog. Ook was het in die tijd heel gebruikelijk om op een blinde muur met krijt een doel te tekenen, in het midden van dat doel stond met grote letters ADO geschreven. Althans, zo was dat in Den Haag, in Rotterdam...

...en vermoedelijk met mij nog vele anderen. Het verdriet van eenzaamheid en een doelloos leven. Heel de week heb ik al een onbehagelijk gevoel, er zit mij iets dwars en goed ook. Je voelt van binnen uit ontevredenheid naar boven komen. Maar je weet nog niet precies wat. Ja je voelt je alleen...

...vroegtijdig alcoholgebruik, wat mij heel veel verdriet doet, want ondanks haar vaagheden, zie ik heel duidelijk haar prachtige inborst, ondanks haar hakkelende woordenstroom over wereldverbetering. Ik weet niet waar ze nu is, maar waar ze ook is, God en ik weten dat ik zielsveel van haar zal...

De fotograaf moet gemerkt hebben hoe verlegen ik was. Het jeugdportret siert nog altijd mijn kamer. Ik was zes jaar oud. Met mijn nichtje Guusje was ik gaan spelen in de Jan Truijenlaan. Daar was plotseling die man in het struikgewas die dat vreemde, merkwaardige, angstaanjagende tussen zijn benen...

...en jij gescheiden. Twee jaar later heeft Mitja, verdrietig om zijn verdwenen band, zichzelf gedood. Hij werd zevenendertig jaar. Ernst scheidde op 27 november 1937 van Maria-Elisabeth en op 2 december 1937 ben jij in Wenen met hem getrouwd. In 1938 keerde Ernst, commandant van het...

(voor Helen Morgan (1900 - 1941)) Je bent geboren op 2 augustus 1900 als Helen Riggins in Danville. Je vader Frank Riggins was een boer en schoolmeester in Davis Township, nabij Attica. Je moeder was Lulu Wang. Na de scheiding van je ouders kreeg je de achternaam Morgan. Je moeder trouwde en...

...minder moeite zijn gewei torste dan dat ik mijn verdriet droeg.... Je keek me aan met je staalblauwe ogen, die de wereld gezien hebben en die nooit meer zullen huilen. Eens, over jaren misschien, zal ik de flat, het park, het water, de herten en ons bankje weer zien, op een nieuwe morgen, op...

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo...

...hand op haar arm. Dan pakt ze de rouwkaart en leest zachtjes de spreuk voor die bovenaan staat afgedrukt: "Wees niet verdrietig om de dood De reis gaat immers verder" (Een verhaal met elementen uit de familiegeschiedenis)

Na zwarte Piet, De Gouden Eeuw, de Negerzoen, Michiel de Ruyter, en de Moorkop, is nu de beurt aan de kunst. In het programma "Buitenhof" wordt de nieuwste aanwinst van het van Gogh Museum besproken. Het gaat hier om een onlangs door het museum voor 6 miljoen euro aangekochte pasteltekening...

...aan als van een ballon die steeds verder opzwol; verdriet om mijn ziekelijke longen die als klokken in een klokkenspel hangen in mijn karkas dat al te spoedig te gronde zal gaan. Echter ander veelsoortig leed van andere herkomst ontvouwde zich onder de gasten als een veelkleurige bonte waaier,...

...minder moeite zijn gewei torste dan dat ik mijn verdriet droeg. Je keek me aan met je staalblauwe ogen die de wereld gezien hebben en die nooit meer zullen huilen. Eens, over jaren misschien, zal ik de flat, het park, het water, de herten en ons bankje weer zien, op een nieuwe morgen, op...

...premier die zijn legendarische schaterlach heeft ingeslikt, een hologige afgetrokken minister van volksgezondheid die niemand meer weet te overtuigen. Een volk dat zijn reet afveegt met de maatregelen en het oude leven terug wil, nee EiST! Als het even tegenzit met die Omikron voorzie ik een...

...woord? Bestaan er woorden voor mijn verdriet? Ongeveer vier maanden geleden is het, dat mijn geliefde vriend is overleden. Vier maanden! Vier maanden om erover heen te geraken, niet genoeg? Nee! Ik barst nog steeds van smart, van smart die ik niemand kan uiten. Vrienden? Ja...

Haar ogen dwalen af. Op straat fietst een meisje voorbij. Anna zit op de bank bij het raam. Op haar schoot ligt de Volkskrant. Drie dagen oud, ongelezen. De klok aan de muur slaat zes keer. Uit gewoonte loopt Anna naar de keuken. Honger heeft ze niet. Een paar overgebleven eieren slaat ze los in de...

...kopen. Ik keek haar aan en zag een hele lading verdriet in haar ogen. Het was nu duidelijk te zien dat de uitgelopen mascara door tranen was verwelkt. Ik vroeg haar waar ze naar toe wilde, maar zij gaf geen antwoord. Ze zag er koud, mager en onverzorgder uit dan de meeste meisjes die ik kende....

...bekende deken over me heen, dat volle gevoel van verdriet. Zachtjes huil ik. Ik ben weer een klein meisje, jij groot en sterk. Je voelde zo veilig! Hoor je me pappa…? Ik voel me opeens heel alleen. Er is nooit meer zoveel van me gehouden. Niemand heeft ooit zoveel voor me gedaan. Rustig...