Alle inzendingen over Ingeslikt verdriet

(voor Georg Trakl (1887 - 1914)) In de mist van woorden zocht hij naar een woord van helderheid, dat hem kon redden van de ondergang, de hel in zijn hart, doorboord met gifpijlen, brandende speren, priemen van hout. Wie zo zichzelf een pad moest banen, verloor zijn lach al gauw. Zijn angsten triomfeerden in een jeugd verstoft door oude schaduwen…

(voor Karen Lancaume (1973 - 2005)) Je bent geboren als Karen Bach (beroemde achternaam) op 19 januari 1973 in een buitenwijk van Lyon. Je bent opgegroeid in een rijke familie. Je had een Franse vader en een Marokkaanse moeder. Je woonde als kind op het Franse platteland. Op je zeventiende had je voor het eerst een seksuele ervaring, dat was vlak…

Hmmm, bromde de dokter ontwijkend en voegde daar aan toe: Uw vriend heeft een Franse filosoof ingeslikt. - Wat? Een Franse filosoof ingeslikt? Maar dat kan toch helemaal niet? Hoe kan dat dan? U vraagt het, zei de dokter, maar ik kan het u niet zeggen. Sterker, nìemand kan u dat vertellen.…

In een vlaag van heilige honger had hij zelfs het klokhuis ingeslikt. God stond ontgoocheld aan de overkant van dol en driftig pad. Een vloek tintelde op Zijn tong. Hij bond zijn verloren, dolende Zoon aan een olijfboom. Eerst sloeg hij zijn klapperende tanden tot gruis, joeg dan een stroomstoot door zijn kruis en zond hem dan terug.…

Die Petrus dus, die zit met zijn bezopen zaagselkop vooraan in de kerk een vrome ja-knikker te spelen, terwijl zijn zoon Pieter barst van het ingeslikt verdriet. 'Maar laten wij ook bidden voor de homoseksuele medemensen, want zij weten niet wat zij doen!…

Iedereen kent verdriet, vroeg of laat. Om een mens, om een dier, om een tegenslag, om wat dan ook. Natuurlijk snijd het verdriet om een dier niet zo diep, als om een mens. Toch verwonderde het me dat het pijn deed tot in mijn hart. Onbegrijpelijk natuurlijk voor iemand die niets met dieren heeft, begrijpelijk voor mensen zoals ik.…

Ik bereid u voor op elf minuten en dertien seconden, onbevangen tot op de laatste snik, verdriet in optima forma. Neem er de tijd voor. White Noise - The visitations.…

Meer alsof hij een levende muis had ingeslikt. Vandaag ging het gebeuren. Karel trok zijn jas aan. Zijn saxofoon had hij al ingepakt in het foudraal. De hoed deed hij in een plastic tasje. Met grote stappen liep hij naar het Centraal Station. De roltrap af naar de ingang van de metro. Hij kon nog terug. Zijn maag hield zich goed.…

Eigenlijk pas nadat een van hen m'n balletje had ingeslikt. Ik zag dat ik een grotere handicap haden ben toen maar gestopt.…

Je had al een hele pot slaapmiddelen ingeslikt. Nadat jij stopte met ademen, verliet je minnares in paniek het appartement. Gunnar vond je op de keukenvloer, met twee kussens. Er was geen afscheidsbrief. Je werd achtendertig jaar en je bent begraven op de Begraafplaats van het Noorden in Stockholm.…

Veel verdriet moet nog mijn ogen schoonwissen...…

Heel lang geleden (toen ik jong was) voetbalde de jeugd op straat, dat kon toen nog. Ook was het in die tijd heel gebruikelijk om op een blinde muur met krijt een doel te tekenen, in het midden van dat doel stond met grote letters ADO geschreven. Althans, zo was dat in Den Haag, in Rotterdam zal er ongetwijfeld Feijenoord (nog ouderwets met een…

Nataschja van der Stelt koos voor ‘Verdriet zonder tranen’: emoties en Putten gaan nou eenmaal niet samen. Zij kon niet huilen na de dood van Christel Ambrosius. Om de gebeurtenis toch een plekje te geven, besloot ze een boek te schrijven. Volgens de uitgever is het nu al een 'megaseller' en wordt er bijgedrukt.…

Verdrietig aai ik de poes en probeer toch weer op te staan.…

Onverwachts was het daar: al mijn verdriet, verdriet dat ik maar niet in een hokje weet te plaatsen. Het is nog niet ten einde. Dit verdriet is van de hedendaagse tijd. Waar ik elke dag mee uit te staan heb en vermoedelijk met mij nog vele anderen. Het verdriet van eenzaamheid en een doelloos leven.…

(voor Mirjam Bruijn) Er zijn zoveel mensen verdrietig, omdat ze intens een ander mens beminnen, maar geen waardige reactie krijgen, zelfs botweg afgewezen worden.…

De fotograaf moet gemerkt hebben hoe verlegen ik was. Het jeugdportret siert nog altijd mijn kamer. Ik was zes jaar oud. Met mijn nichtje Guusje was ik gaan spelen in de Jan Truijenlaan. Daar was plotseling die man in het struikgewas die dat vreemde, merkwaardige, angstaanjagende tussen zijn benen aan ons toonde.... Veel later: het politiebureau…

Twee jaar later heeft Mitja, verdrietig om zijn verdwenen band, zichzelf gedood. Hij werd zevenendertig jaar. Ernst scheidde op 27 november 1937 van Maria-Elisabeth en op 2 december 1937 ben jij in Wenen met hem getrouwd.…

(voor Helen Morgan (1900 - 1941)) Je bent geboren op 2 augustus 1900 als Helen Riggins in Danville. Je vader Frank Riggins was een boer en schoolmeester in Davis Township, nabij Attica. Je moeder was Lulu Wang. Na de scheiding van je ouders kreeg je de achternaam Morgan. Je moeder trouwde en scheidde opnieuw, waarna ze met jou naar Chicago verhuisde…

Daar, op een bankje, zaten wij, twee vrienden, naast elkaar en mijn tranen stroomden terwijl een majestueus hert ons onverschillig aanstaarde vanachter een hek en kennelijk, zoals ook voor de hand ligt, met minder moeite zijn gewei torste dan dat ik mijn verdriet droeg....…

Op die foto uit 1956 zie je mijn ouders; mijn breedgeschouderde, forse vader, nog jong, die met een liefdevolle, zorgzame blik zijn vrouw en kinderen beschouwt; mijn moeder, elegant in de zomerjurk, met de hulpeloze, zo kwetsbare baby op schoot, mijn zo dierbare zus, met stakerige beentjes, zo schuldeloos en onnozel nog, in mijn richting kijkend, ik…

Dan pakt ze de rouwkaart en leest zachtjes de spreuk voor die bovenaan staat afgedrukt: "Wees niet verdrietig om de dood De reis gaat immers verder" (Een verhaal met elementen uit de familiegeschiedenis)…

Na zwarte Piet, De Gouden Eeuw, de Negerzoen, Michiel de Ruyter, en de Moorkop, is nu de beurt aan de kunst. In het programma "Buitenhof" wordt de nieuwste aanwinst van het van Gogh Museum besproken. Het gaat hier om een onlangs door het museum voor 6 miljoen euro aangekochte pasteltekening Badende Vrouw van Edgar Degas. De discussie gaat hierbij…

In het pannenkoekenrestaurant nam mijn grenzeloze verdriet proporties aan als van een ballon die steeds verder opzwol; verdriet om mijn ziekelijke longen die als klokken in een klokkenspel hangen in mijn karkas dat al te spoedig te gronde zal gaan.…

Daar, op een bankje, zaten wij, twee vrienden, naast elkaar en mijn tranen stroomden terwijl een majestueus hert ons onverschillig aanstaarde, vanachter een hek en kennelijk, zoals ook voor de hand ligt, met minder moeite zijn gewei torste dan dat ik mijn verdriet droeg.…

Een afwezige premier die zijn legendarische schaterlach heeft ingeslikt, een hologige afgetrokken minister van volksgezondheid die niemand meer weet te overtuigen. Een volk dat zijn reet afveegt met de maatregelen en het oude leven terug wil, nee EiST!…

Pijn en verdriet, dood en verderf. Tijdens ieder nummer blijf ik hopen dat het volgende liedje een blij karakter heeft, maar keer op keer word ik teleurgesteld. Er lijkt geen ontsnappen aan. Ik weiger toe te geven aan al deze ellende en besluit een luchtig cd’tje te luisteren.…

Waarom gelet op mij, op mij en mijn verdriet? Eerst mijn werk afgebeld, zo slim ben ik wel. Kan moeilijk met een dronken kop langskomen, mensen te woord staan. Welk woord? Bestaan er woorden voor mijn verdriet? Ongeveer vier maanden geleden is het, dat mijn geliefde vriend is overleden. Vier maanden!…

Haar ogen dwalen af. Op straat fietst een meisje voorbij. Anna zit op de bank bij het raam. Op haar schoot ligt de Volkskrant. Drie dagen oud, ongelezen. De klok aan de muur slaat zes keer. Uit gewoonte loopt Anna naar de keuken. Honger heeft ze niet. Een paar overgebleven eieren slaat ze los in de pan. In een bord legt ze wat oud brood. Het laatste…

Ik keek haar aan en zag een hele lading verdriet in haar ogen. Het was nu duidelijk te zien dat de uitgelopen mascara door tranen was verwelkt. Ik vroeg haar waar ze naar toe wilde, maar zij gaf geen antwoord. Ze zag er koud, mager en onverzorgder uit dan de meeste meisjes die ik kende. Ik schatte haar zo’n 18 jaar.…