Alle inzendingen van Rina van Dijk

"Foei opa, dat mag niet!" klinkt het vanonder zijn dekentje, wanneer opa de tang op de houten vloer van zijn slaapkamertje laat vallen. Opa zet een schakelaartje in het snoertje van het lampje aan de muur, zodat niet steeds de stekker er in moet als mama het licht aan wil doen. De kleine man wi...

Dit jaar was ik zomaar in de gelegenheid de troonrede in zijn geheel op internet te volgen. Natuurlijk was ik ook benieuwd naar de hoedjes en de outfit van de koninklijke dames. Ik blijf een vrouw, tenslotte. Maar ik wilde toch ook wel eens horen wat Wouter Bos, via de spreekpop Beatrix, had mee t...

Niet alleen jaloerse blikken, maar zeker ook geërgerde en geïrriteerde blikken vallen me ten deel als ik met mijn cabriootje door de zondagse dreven tuf. Vooral van fietsers en wandelaars. Zij immers verpesten het milieu niet? En ik ik wél! Inderdaad doe ik dat op dat moment. Maar wie van die...

Al die schreeuwerige koppen. De sensatie. Jarenlang lazen we het Utrechts Nieuwsblad, later de Amersfoortse Courant. Maar die werd vervangen door het AD. Het was onze krant niet meer. We zochten wat anders. We zochten naar verdieping. En nu ligt daar dan, sinds twee weken, elke dag de "Trou...

Hoeveel brieven heb ik niet geschreven in het verleden. In naam van Amnesty International. Om gevangenen een beter leven te bezorgen, hen te vrijwaren van een slechte behandeling. Dat hielp in sommige gevallen ook. Je gevangenen slecht behandelen, dat deden de regimes in derde wereldlanden, in b...

Hij staat in zijn bedje en jengelt een beetje. Als ik de deur verder openkier, breekt zijn snuitje open in een stralende lach. Hij laat zich van puur plezier weer op zijn knietjes vallen en duwt zijn hoofdje in het matrasje. Staat onmiddelijk weer op en strekt zijn armpjes uit. Oma komt hem uit bed...

Me bijna verslikt in een stukje banaan, toen ik op internet las, dat de Paus het voorgeborchte voor ongedoopte kinderen heeft afgeschaft. Hij zou met die stap de zielen van miljoenen doodgeboren kinderen willen redden. Door het afschaffen van die regel mogen die onschuldige wezentjes nu eindelijk ...

Hij: "Ik ga straks even naar de dokter, ik denk dat ik een liesbreuk heb." Zij: "Huh???" "Ja, je weet het, als ik bij de dokter kom, kan ik hem precies aanwijzen waar de pijn zit en hem precies vertellen wat ik voel". "Ja, jij wel. Ik kan dat nou eenmaal niet. Ik weet niet eens wat voo...

Ik wist zeker dat mama het niet goed zou vinden. Ik mocht nooit iets. Niet eens de straat uit. En oversteken al helemaal niet. Maar Mientje wilde graag en niet in haar eentje. "We gaan alleen even kijken, we zijn zo weer terug, ze merkt het niet eens!". We belandden in een smal steegje tussen hu...

Vandaag in het nieuws: Het Hoornbeeck College te Amersfoort weigert een leerling aan te nemen, omdat hij thuis een open internetverbinding heeft én TV. De school stelt in zijn toelatingseisen, dat het zich verdiepen in moderne lectuur, muziekuitingen en massamedia, zo nodig kan leiden tot een a...

Had ik het kunnen doen? Jullie oppakken en verderop zetten? Vanmorgenvroeg. Ik denk niet dat je het toegelaten had. Je beschermde hem immers, je kleine jongen. Nog wat onzeker op de pootjes. Hij had het al ver geschopt, tot een twintigtal meters van het veilige grasland. Onverantwoord dicht bij...

Vandaag krijgt hij geen toetje. Helemaal geen extraatje trouwens. Komt allemaal door die aardige mevrouw van het kledingwinkeltje om de hoek. "Kom laat ik eens binnenlopen", dacht ik. "Ik heb niks nodig, ik kijk alleen even". Volgens mij klinkt het gedecideerd genoeg. Logisch dat ze dat n...

Als je iemand vraagt: heb je wel eens van putjesscheppers gehoord? zegt iedereen, ja natuurlijk hebben we wel eens van putjesscheppers gehoord. Wie heeft er nu nog nooit van putjesscheppers gehoord. Zeg nou zelf. Dat heeft toch iedereen. Putjesscheppers, nou ja! Maar zeg nou eerlijk, wie van on...

Er zijn van die mensen, die precies weten wat ze willen. Nog in de kinderschoenen weten ze al wat ze willen worden. Ze weten precies wat ze willen hebben. Nu meteen of, als dat niet anders kan, later. Ze hebben voor ogen hoe hun man of vrouw eruit moet zien. Wie ze tot hun vrienden rekenen. Waar ...

Eindelijk mag Miriam mee. Papa blijft thuis met Alma en kleine Dirk. Maar zij, Miriam, is nu groot. Het is niet ver lopen. De straat uit en dan linksaf. Ze houdt het boek stevig in haar hand. Haar eerste boek, helemaal van haarzelf. Ze heeft het nog niet ingekeken, maar expres tot vandaag bewaar...

Papa kwam weer binnen. Zijn gezicht trok, er zaten glimmertjes achter zijn ogen. Dat zag Miriam. Mama zag het ook. "Wat heb je?" "Hoezo. Niks." "Wel waar, er is iets! Waarom lach je?" "Ik lach helemaal niet." "Er is wél iets gebeurd. Waarom bleef je zolang weg. Je hoefde toch alleen...

"Deze dag hebben we ook nog in het grijs, mevrouw. We laten de zon dan achterwege, maar we geven de wolken een chique randje zwart. Draperen een wazige voile over de velden. Een grauwsluier, zegt u? Nou nee hoor, het is maar hoe u het bekijkt! We onttrekken wat kleur aan het schreeuwerig groe...

Het één volgt uit het ander. Aan iedere gebeurtenis gaat een andere vooraf. En deze gebeurtenis gaat weer vooraf aan een andere. Dat gegeven staat voor mij vast. Er zijn geleerden die deze zekerheid proberen te ontkrachten door middel van 'bewijzen' uit de quantumtheorie, maar ik ben ervan overt...

Beste inzenders, Het was op weg van Texel naar Twente, ergens op de Afsluitdijk. De radio aan. Een intervieuw met een man, die ik wel van naam kende, en ik wist ook wel dat hij het inmiddels ver geschopt had, maar zijn stem had ik nooit eerder gehoord. Hij leek me wel sympathiek. Had gevoel voor...

Wekenlang in de lengte op één, werd ik gekraakt in de hoogte door Sinterklaas. Jawel! de Wolf in schaapskleren, die het voor de oplettenden onder ons, zelfs bracht tot het journaal. Bedankt! En dat terwijl de zoekenden in de rijmwoestijn met zevenduizenden tegelijk werden afgescheept met een fata ...

Het enige waar hij echt niet kapot van was, waren de kleuren die ze voor de buitenkant had gebruikt: roze met lavendelblauw. Haar lievelingskleuren, jawel. Trouwens ook de schoorsteen die ze er bovenop had gezet, deed naar zijn idee, afbreuk aan het geheel. Hoewel hij natuurlijk wel begreep dat de ...

Ik kijk op ze neer. Twee kleine mannetjes, laarsjes aan, parapluutje stevig in de hand van de grootste van de twee. Hij heeft net aangebeld. Kon er net bij. Trouwhartig kijken ze naar me op. Dan overhandigt de oudste me een vel papier, keurig netjes opengevouwen. Ernstig, vragend. "Heb jij deze...

Een mens onderscheidt zich van de dieren door zijn denkvermogen. Je zou, in computertermen, kunnen zeggen, dat de mens door zijn "schepper" een extra programma is toebedeeld. Het programma is toegerust met een aantal "tools", die je in staat stellen tot verschillende handelingen en processen. B...

Ik zie hem al aankomen. Truitje half aan. Eén schoen nog in zijn hand. Nog even een reflex: links, rechts en dan bonkt hij met zijn vuistjes op het raam. Ademloos. "Mag ik.....mag ik bij je spelen? Tot half zes?" Hij wacht mijn antwoord niet af, heeft al gezien dat het goed is. Smijt nu beide s...

Een strandje aan het Gooimeer. Jonge knapen in gelikte uitrusting laten zich door een vlieger omhoog trekken. Misselijkmakend hoog. Gezekerd door een lijn die door enkele vrienden in bedwang wordt gehouden. Gevaarlijk. Gewoon een vliegertje oplaten is niet spannend genoeg. Ach zoete herinnering. ...

"Toe papa!" In mijn pyjamaatje, hang ik aan zijn broekpijp. "Toe, dat is leuk!" Lekker griezelig en spannend, dat is het. Ik heb de kussensloop al in mijn handen. Hij staat wat te lachen én kijkt bedenkelijk. "Nee laten we dat maar niet doen, je wordt eigenlijk al te groot. En te zwaar....

Het liet me niet los in de auto op weg terug. Mijmerend kwam de associatie met het roodborstje van die ochtend in me op. Dat tere wezentje tegen het raam. Kwetsbaar. Het vogeltje vloog weg. En de vrouw? Zou zij nog uitvliegen of was ze voor eeuwig vleuggellam. Haar schoenen ook figuurlijk te groot. ...

Het moest nog leven, anders had het wel op zijn rug gelegen, maar ik zag het nauwelijks ademen. Van de weeromstuit hield ik zelf de adem ook in. Ging dit wel goed? Wat subtiele trillinkjes in het kleine lijfje gaven me hoop. "Sufkopje, je weet toch dat roodborstjes tíkken tegen het raam", fluist...

Hij schuddebuikte van het lachen. Stopte de knikker in zijn ene broekzak en "simsalabim" toverde hem uit zijn andere zak weer tevoorschijn. Vol bewondering én wantrouwen keken we toe. "Hoe doe je dat, pap? Doe het nog eens! Doe je het nóg een keer?! Alsjeblief..." "Simsalabim!" daar verd...