Alle inzendingen over Melancholie

...is allang niet zoet meer. Melancholie melancholie, dit is haar naakt gelaat een diep gevoeld en grondeloos verdriet verlangen dat naar vreemde verten ziet en heimwee naar een thuis dat niet bestaat een wolf die eenzaam huilt bij volle maan zo klinkt haar stem des avonds in een...

...en andere kunstenaars dat hebben gedaan. Melancholie is mijns inziens een complex gevoel dat, wanneer het niet door de persoon wordt ontkend, weggedrukt of veroordeeld, een goede entree geeft naar het besef dat wij als mensen niet alleen maar te maken hebben met onze 'persoonlijke'...

Ik zit de afgelopen dagen niet zo lekker in mijn vel. Mijn hoofd is gevuld met hetzelfde dichte wolkendek als in de hemel; er dreigt de hele dag door regen. Mijn humeur is even roekeloos en gejaagd als de wind. Mijn hart voelt zwaar, mijn oogleden vallen dicht zodra ik me even ontspan, de spieren...

...licht. Florence Nightingale is de vrouw die door de eeuwen heen haar eigen licht laat schijnen. Met haar verschijning liet ze de melancholie en triestheid van het verschijnsel "oorlog" op unieke en authentieke manier in het daglicht verdwijnen...

...grijsheid van de haven en de hoogbouw van haar omgeving torent hier bovenuit. Met veel weemoed en melancholie aanschouw ik mijn geboortegrond....

...en boven alles uit klonk die majestueuze, die triomfantelijke maar zo verdrietige en melancholieke muziek......

Met de mevrouw met de wellicht door leed doorgroefde wangen bezet ik een tafeltje aan de Piushaven dat geflankeerd wordt door het diepe, ondoorgrondelijke water. Verdriet komt aanrollen als een onweer dat de wereld overvalt of als een lawine die van een berg afrolt. Mijn tranen betreffen de...

(voor Maria Luisa Bombal (1910 - 1980)) Jij bent geboren op 8 juni 1910 in Viña del Mar (Wijngaard aan de Zee) in Chili. Jouw ouders waren Martin Bombal Videla en Blanca Anthes Precht. Jij ging naar de katholieke meisjesschool Colegio de los Sagrados Corazones in Santiago. In 1919 overleed jouw...

...de kloof en het ravijn van mijn liefdesverdriet uit een ver verleden stammend, aan hoop en wanhoop, woede, haat, zelfhaat en mensenhaat, verdriet, angst en melancholie. Bovenal zijn het de "energieën van het menselijk hart" die de muziek oproept en die kunnen inspireren en terneerdrukken,...

...tranen barstten overvloedig uit mijn ogen om de melancholie van de muziek. Beeldde ik me de meewarigheid, het medelijden en de verbazing in waarmee de nog jonge en elegante serveersters en het overige publiek mijn eenzame gestalte bekeken? Zeer waarschijnlijk onderschatte ik de...

Het was met gevoelens van heftige, tomeloze melancholie en heimwee dat ik mij bevond onder voortijlende en drachtige wolkenluchten in alle mogelijke eenzaamheid op het terrein van de zwakzinnigeninrichting, in afwachting van mijn taxi. De redeloze, razende tijd had alles als in een stormachtige...

...Nederlands paleis, nu op pompeuze en tot melancholie en somberheid stemmende wijze ingericht, signaleerde ik eens een pauw die daar rondstapte en die noodgedwongen, als genoodzaakt door de Natuur, zijn lange, bonte, rijk gedecoreerde staart meesleepte. Die ook door het onbekende...

...kerk, dat aarzelt tussen vrolijkheid, weemoed en melancholie, mijn vriend wel aanspreekt. Wanner we terugkeren in Tilburg verwelkomen ons de spitse, ranke torens van de Abdij van Koningshoeven, oprijzend boven het geboomte alsmede de trotse gebouwen, in de volksmond "de Zwarte Madonna"...

...in wiens teken mijn hele leven staat sinds het vroege begin van onze diepgaande vriendschap. Nu lijkt treurnis en winterkou, neerslachtigheid en melancholie te heersen in de Chopinstraat, maar in mijn diepste wezen branden onverminderd de vlam en het vuur die deel uitmaken van mijn bestemming.

...meer de joyeuze schaduwen, die twijfel of melancholie kunnen symboliseren; de wereld gaf zich prijs in openheid en naaktheid; cru, uitgesproken. We smoorden in de hel, we braadden als saucijsjes in een pan tot de weldaad van kletterende, spetterende regen ons overspoelde en bevrijdde. De...

...treurig lied, toch gekenmerkt door een zweem van melancholie en zelfs door een zweem van vrolijkheid, gemengd met verdriet; een lied van eenzaamheid en afscheid, van een weerzien in het onbestemde, oneindige, transcendente land achter de horizon.... Die dag onweerde het en een felle regen...

...ik eens, in lang vervlogen tijd, aan de zijde van Hem, mijn eerste mentor en beschermer die bitterheid, melancholie en doodsangst moest leren kennen als weinig anderen.

Want wat zullen de laatste dagen van de zomer ons nog brengen? Een kleine jongen zit voor het venster van de buren, zijn neusje plat tegen het glas gedrukt. Zijn gezicht schittert in het licht van de ondergaande zon, totdat je hem passeert en even nieuwsgierig blijft staan zodat je schaduw over...

Een verlaten zandweg meandert tussen de landerijen door. Een dode slang, een uitgehongerde rivierbedding. Verdorde struiken als huidplooien van stukgeslagen goden. Ginds, nabij de horizon: de stad. De stad waar alles stil staat bij het voorbijgaan van tijd. Waar iedereen verveelt uit hoge ramen...

Stel je het volgende voor. Ergens in een uithoek van de eindeloze ruimte drijft een kleine planeet tussen oneindig veel andere planeten. De ruimte is zo groot dat zelfs de afstand tussen de planeten eindeloos groot is. Ergens op deze planeet, bewoond door miljarden mensen, bevinden zich zeven...

...vroeger ook al weer? (Kijk, een toevalsrijm) Melancholie. De radio helpt een handje. Uit het verscheurde België zingt een bandje: ‘Makkik binnen makkik binnen om een lieke te beginnen over de dinges die kik mij ammaal herinner uit de goeien ouwen tijd van rekenen en vlijt een...

Zwieren, zwaaien, lekker pierewaaien. Op en neer, van achter naar voren. Een duwtje in de rug. Hup, de schommel hoog de hemel in. Beentjes recht vooruit, de wolken zwevend tegemoet. Zonnestralen glimmend op de snoet. Snel het trapje op, vol ongeduld. Een hoge klim. Kriebels in de buik. Lichte...

...voortmarcheren en de trommel aanslaan of de blaasinstrumenten aan de lippen zetten. En voor het eerst moet dat onuitsprekelijke gevoel mijn ziel in beslag genomen hebben; die onuitsprekelijke melancholie en vreugde, dat onzegbare verdriet en die magistrale triomf. Vijftig jaar later ben ik...

...warme kleuren leken uit de huizen te stromen. De melancholie had hem naar buiten genomen, door de kou en de sneeuw... Hij hoorde zijn voetstappen op de glimmende kasseien, glad en koud. Wat deed hij hier in godsnaam weer ? Toen dwarrelde de sneeuw naar beneden, eerst kleine vlokjes, dan dikke...

Zelden heeft de muziekgeschiedenis een componist gekend die meer onverhulde openheid en gevoelsmatigheid in zijn muziek gelegd heeft als Pjotr Iljich Tsjaikofski(1840-1894). Niet zo merkwaardig is dat die etalering van affekten in Tsjaikofski's muziek gevolgen heeft voor de appreciatie van zijn...

De muziek van Tsjaikofski is vol tegenstrijdigheden. Ze bevat ruw en fijn, banaal en delicaat, origineel en conventioneel. En zoals muziek het karakter van de componist weergeeft vormen al deze tegenstrijdige elementen een invalshoek tot het herkennen van de componist achter deze noten, de mens...

...wijn. Denk niet dat ik vergat hoe 't hoort: melancholie kom naast me zitten, praat, laat je verstaan. Hoe opgetogen steek ik nu de kaarsen aan. Johanna Kruit is geboren in 1940 te Zoutelande (Walcheren). Ze is het tweede kind in een gezin met elf kinderen. Haar vader was boekhandelaar....

Zoals te doen gebruikelijk heb ik mijn zinloze, doelloze zwerftocht langs de etalages aan de Schouwburgpromenade, die mij niets zeggen en nooit iets te bieden hebben en waarin de koopwaar mij aanstaart en aangrijnst op zinloze, walgelijk aandoende, afschuwwekkende wijze, weer eens afgelegd, toen...

...in beslag genomen hebben; die onuitsprekelijke melancholie en vreugde, dat onuitsprekelijke verdriet en die magistrale triomf. Vijfig jaar later ben ik plotseling weer in die menigte, aan de hand van Vader, als het kleurige lint van deelnemers aan de Avondvierdaagse aan mijn ogen...

...voortmarcheren en de trommel aanslaan of de blaasinstrumenten aan de lippen zetten. En voor het eerst moet dat onuitsprekelijke gevoel mijn ziel in beslag genomen hebben; die onuitsprekelijke melancholie en vreugde, dat onuitsprekelijke verdriet en die magistrale triomf Vijftig jaar later...