Alle inzendingen over Stephanie Theobald

...je een relatie met de schrijfster Stephanie Theobald kreeg. In 2005 deed je mee aan een project van de kunstenaar Matthieu Laurette in het Frieze Art Fair in Regent's Park, Londen. Aan het einde van jouw leven werd je depressief. Je was ontzet, dat Alexander McQueen jou niet had...

...je een relatie met de schrijfster Stephanie Theobald kreeg. In 2005 deed je mee aan een project van de kunstenaar Matthieu Laurette in het Frieze Art Fair in Regent's Park, Londen. Aan het einde van jouw leven werd je ernstig depressief. Je was hoogst ontzet, dat Alexander McQueen jou niet...

...ging al vreemd met de schrijfster Stephanie Theobald en jij had wat met een Venetiaanse gondelier. Je kreeg de diagnose bipolaire stoornis, waarna je elektroshock-therapie kreeg. Na een affaire met Matthew Mellon kwam je weer bij Detmar terug. Je kreeg eierstokkanker en je roem kelderde....

...terug en lacht even verlegen. ´´Hou je taai Stephanie, ik bel je zodra ik wat weet, geeft hij haar nog mee. Is goed, knikt ze. Daag, zegt ze schor, ze zwaait haar rugzak over haar schouder en weg is ze. Peinzend blijft de maatschappelijk werker achter. Hij leunt achterover, zijn stoel...

Mijn gedachten waren niet bij de film maar bij het moment dat hij mijn vingers streelde, ik wist dat hij er anders over dacht als ik, hij zag het als een vriendschappelijke aanraking, toch? Alles was zo vertrouwd in zijn armen, na urenlang tegen hem aan gelegen te hebben vielen we in slaap, en...

Stéphanie Sokolinski is geboren op 26 oktober 1985 in Bordeaux. Ze had een Russisch-Poolse vader en ze heeft een Frans-Italiaanse moeder. Op haar vijfde overleed haar vader, waardoor ze erg depressief werd. Als kind verkleedde ze zich graag met de oude kleren van haar oma. Op haar zestiende...

Hoe kan ik ooit verwoorden, hoe het voelt als jij me aanraakt? Ik kijk je aan en zie een diepte waarin ik probeer te verdrinken. Ik spaar alle kracht die ik nog heb, om jou mijn stralende lach te schenken, op een moment dat jij mij zo intens verwarmt dat ik sprakeloos ben. Je weet me te raken...

Ik verlies me in de vele verwoordingen die ik aan ons contact wil geven. Elk woord is zo goedkoop als het gaat om het benoemen van je diepste, intenste gevoelens, die eigenlijk verstopt zijn en vaak ook moeten blijven. Dagen lang heb ik haar niet kunnen zien. Mijn hart deed pijn. Mijn leven is...

Ze zoekt mijn blik, die wegkijkt. Zachtjes schudt ze me aan mijn armen. "Hey, jij gaat mij niet ontglippen, hoor je me?" "We willen niet dat jij ons ontglipt", hoor ik haar, iets zwakker nu, zeggen. Ik hang tegen haar aan, zij ondersteunt het lichaam dat geen kracht meer betoont. Ik drink haar...

ik vertrouwde ons boekje mijn laatste zinnen toe. zwaarmoedig. opgegeven strijd. ik benoemde het gevoel van falen, het gebrek aan kracht. Wanhopig probeerde ik mezelf te maskeren door te benoemen tegen deze wereld te willen zijn, een wereld die me zoveel pijn doet. Ik zei je dat alles anders zou...

Ik ben niet meer in staat geweest te schrijven, terwijl een ziekelijk verlangen naar- me teisterde. Ik wou zo graag schrijven vanuit deze niet-bestaande wereld en diens euforie, maar ik had het gevoel verlamd te zijn, door de drugs neergeslagen. 's Morgens werd ik wakker, mijn lichaam stram....

Is het waar? Vraag ik mezelf, -voor de zoveelste keer- af. Ben ik mezelf weer verloren aan iemand, die me kan breken en helen, naar diens wil? Geschrokken kijk ik mezelf in de ogen, een lege blik tekent het spiegelbeeld. Ik ben een paar uren, dagen kwijt. Ik heb de kleren van drie dagen...

...hen, die monddood zijn gemaakt. Vandaag begint er een morgen voor mij... Stephanie-Joy

Ik kan weer ademen. Het is voorbij, sinds een uur of 24. Ik ben verlost. Bevrijd. Van het wurgende gemis, dat me in zijn greep hield, me het zicht ontnam, dat vasthield aan iets wat al zolang geleden voorbij is gegaan. Het ziekelijke gevoel van in-compleet zijn maakte me tot een idioot,...

Niet langer tientallen uren te zien overleven zonder jouw aanwezigheid.... Gisteren verlangde ik hartstochtelijk naar deze magische MORGEN. Die morgen die zich vandaag laat noemen. Voorbij zijn de nachten dat ik pas in de ochtenduren mijn bed inkroop, omdat ik een paar uur ziek op de grond -in...

De laatste uren, voordat jij er zou zijn, hadden hun magie verloren. Wat zo ver weg was geweest, was nu zo dichtbij, dat ik niet wist, hoe te relativeren. Van binnen brandde een verlangen naar jou, maar ergens was ik ook kwaad op je. Boos op de liefde, waar ik niet sterk genoeg voor blijk te staan....

Heel langzaam bevind ik me op het pad der liefde. Een zoektocht naar wat antwoordt aan mijn diepste verlangens naar koestering. Het zijn armen die ik om me heen sla, het zijn handen waarvan de vingers met de mijne verstrengeld zijn, het is een zachte ademhaling in mijn nek, van iemand die mijn...

Ik heb een klein meisje in me, schreef ik jou. Een verbitterd, zwart, duister meisje, drugsverslaafd. Dat meisje vertrouwt niemand meer, vernietigt zichzelf met haar zelfhaat en is wanhopig verloren in de wereld. Haar eigen wereld. Vandaag realiseerde ik me, dat het meisje aan het sterven is....

Niet langer leef ik voor het verhaal ik mag beginnen met het verhaal, mijn leven.... Wanneer ben je eigenlijk iets? Wanneer je er de erkenning voor hebt genoten? Is iets pas realiteit als het bevestigd is? En zo ja, waar baseert het bewijs zich dan op? Ik praat mezelf klem in mijn...

...me jou te doen laten schitteren. Dan pas ben je stephanie. (In plaats van stef.) Je voert me. Mijn lepel gaat jouw mond in, de mijne in die van jou, zo eten we samen suikermeloen. We lachen als de stukjes meloen overal terechtkomen, behalve daar waar het moet....Ik ben ziek, maar nu even niet....

Een gewone dag. Net als alle anderen. Ook vanavond zal ik terug zien op een dag net als voorgaande dagen, en alle, die nog komen gaan -ongetwijfeld - Op de bewakingscamera zie ik twee gestaltes lopen in reflecterende pakken, groen-geel. Een man, een vrouw. Hij draagt een koffer, zij een - toch...

Ik zie zijn lippen bewegen. Zijn grote ogen spreken kwaad, zijn houding dreigend, op scherp. Ik zie hem praten maar hoor hem niet. Hoe vaker ik moet vragen wat hij zegt, hoe banger ik word voor de gestalte, mij onbekend. Mijn doofheid slaat een grens die niet te passeren is. Irritatie tekent mijn...

We staan tegen de muur aangeleund, jij inhaleert krachtig de rook van je sigaret, blaast grote wolken blauwe rook. De avond is warm, sereen, haast zoet te noemen. In de chaos ben jij de stilte, die ik probeer te verstaan. Het begin is geweest, ligt achter ons. Er is gebouwd aan een wij, een...

...woorden, trok ik mijn benen onder mijn billen en bedacht me dat ik mijn ouders nog moest bellen.....dat ze bij mij op de bank mochten komen springen. Stephanie-Joy (ik moet even vermelden dat deze tekst een toekomstideaal verwoordt, niet de realiteit....helaas, mijn droomhuis wordt nog...

Vreemd genoeg surf ik vaak door naar het tabblad ziekte, onderbewust erkennend dat het zo dicht bij me staat? Ik kan me een eerdere monoloog herinneren waarin ik mezelf vroeg hoe ziek je was, als je dacht gezond te zijn. En hoe gezond, als je denkt altijd wat te mankeren? De ziekte maakt zwakte,...

De verpakking van mijn ziel, met zorg door de Allerhoogste uitgekozen. Naar Zijn beeld geschapen, bedoeld voor de roeping die me is gegeven. De presentatie van mijn zijn. Een afdruk van een indruk, door iemand gemaakt. Positief of negatief, het is maar net hoe je iemand raakt. Hetgeen wat me...

Ik open mijn ogen en knipper een paar keer. Ik probeer te wennen aan het donker. Ik zie de silhouetten van de andere vrouwen op de zaal. Ik hoor hun regelmatige ademhaling. in...uit...in...uit. Totdat ook zij, een voor een, wakker zullen worden. Van binnen is het een chaos, ik ben mezelf kwijt....

Het was donker op de ziekenboeg. De kamer blauw van de zware shag, ik kon het bier van mijn buurman ruiken. In de badkamer stond een vuilniszak te stinken, de buurman van een verderop laat een onbeschofte boer. Als de bel gaat sloft hij, met een gebroken voet, naar de deur. Ik hoor jouw stem. En...

Ik heb mensen die van me houden/ dit is het mooiste moment om te sterven. Ik was altijd bang voor het leven/ nu weet ik eindelijk hoe het moet. Ik lig op bed. Jij zit naast me. Ik kijk in je ogen, om te zien of jij weet wat ik nu denk. Ik voel liefde, terwijl de haat in me vreet. Misschien...

Voorbij is het even niet thuis zijn. Om verlopig ook niet thuis te komen. Voorbij is het zwerven, niet wetend waarheen. Voorbij is het overleven, niet wetend hoe het leven te leven. Voorbij is het vechten, zonder kracht. Voorbij is de donkerste, allerlangste nacht. Ik begroet de nieuwe...