Alle inzendingen over Stephanie Theobald

In 2004 ben je gescheiden, waarna je een relatie met de schrijfster Stephanie Theobald kreeg. In 2005 deed je mee aan een project van de kunstenaar Matthieu Laurette in het Frieze Art Fair in Regent's Park, Londen. Aan het einde van jouw leven werd je depressief.…

In 2004 ben je gescheiden, waarna je een relatie met de schrijfster Stephanie Theobald kreeg. In 2005 deed je mee aan een project van de kunstenaar Matthieu Laurette in het Frieze Art Fair in Regent's Park, Londen. Aan het einde van jouw leven werd je ernstig depressief.…

Detmar ging al vreemd met de schrijfster Stephanie Theobald en jij had wat met een Venetiaanse gondelier. Je kreeg de diagnose bipolaire stoornis, waarna je elektroshock-therapie kreeg. Na een affaire met Matthew Mellon kwam je weer bij Detmar terug. Je kreeg eierstokkanker en je roem kelderde.…

´´Weet je Stephanie, zegt hij, je laat je moeder niet alleen, je kunt naar haar toe zo veel je wilt. Het is belangrijk dat het goed met je moeder gaat, hier kan zij zelf voor zorgen, dat hoef jij niet te doen. Het is ook belangrijk dat het goed met jou gaat en dat je tot rust kan komen’’. Stephanie knikt.…

Mijn gedachten waren niet bij de film maar bij het moment dat hij mijn vingers streelde, ik wist dat hij er anders over dacht als ik, hij zag het als een vriendschappelijke aanraking, toch? Alles was zo vertrouwd in zijn armen, na urenlang tegen hem aan gelegen te hebben vielen we in slaap, en toen ik wakker werd voelde alles zo fijn. Hij zei dat…

In 2016 verschijnt ze in de film 'La danseuse' van Stéphanie Di Giusto, naar de roman van Giovanni Lista, naast Lily-Rose Melody Depp, de dochter van Vanessa Paradis en Johnny Depp, en Mélanie Thierry.…

Hoe kan ik ooit verwoorden, hoe het voelt als jij me aanraakt? Ik kijk je aan en zie een diepte waarin ik probeer te verdrinken. Ik spaar alle kracht die ik nog heb, om jou mijn stralende lach te schenken, op een moment dat jij mij zo intens verwarmt dat ik sprakeloos ben. Je weet me te raken tot in het diepste van mijn hart, ik ben vertrouwd met…

Ik verlies me in de vele verwoordingen die ik aan ons contact wil geven. Elk woord is zo goedkoop als het gaat om het benoemen van je diepste, intenste gevoelens, die eigenlijk verstopt zijn en vaak ook moeten blijven. Dagen lang heb ik haar niet kunnen zien. Mijn hart deed pijn. Mijn leven is op dit moment mijn zelf gecreëerde hel, en zij een verdwaalde…

Ze zoekt mijn blik, die wegkijkt. Zachtjes schudt ze me aan mijn armen. "Hey, jij gaat mij niet ontglippen, hoor je me?" "We willen niet dat jij ons ontglipt", hoor ik haar, iets zwakker nu, zeggen. Ik hang tegen haar aan, zij ondersteunt het lichaam dat geen kracht meer betoont. Ik drink haar liefde met volle teugen word er zelfs misselijk…

ik vertrouwde ons boekje mijn laatste zinnen toe. zwaarmoedig. opgegeven strijd. ik benoemde het gevoel van falen, het gebrek aan kracht. Wanhopig probeerde ik mezelf te maskeren door te benoemen tegen deze wereld te willen zijn, een wereld die me zoveel pijn doet. Ik zei je dat alles anders zou worden. -voor het eerst verstond je me niet-…

Ik ben niet meer in staat geweest te schrijven, terwijl een ziekelijk verlangen naar- me teisterde. Ik wou zo graag schrijven vanuit deze niet-bestaande wereld en diens euforie, maar ik had het gevoel verlamd te zijn, door de drugs neergeslagen. 's Morgens werd ik wakker, mijn lichaam stram. Overal stijf, de blauwe plekken niet meer te tellen. Ik…

Is het waar? Vraag ik mezelf, -voor de zoveelste keer- af. Ben ik mezelf weer verloren aan iemand, die me kan breken en helen, naar diens wil? Geschrokken kijk ik mezelf in de ogen, een lege blik tekent het spiegelbeeld. Ik ben een paar uren, dagen kwijt. Ik heb de kleren van drie dagen geleden nog aan, mijn haren verwilderd, ongekamd. Ik voel…

Stephanie-Joy…

Ik kan weer ademen. Het is voorbij, sinds een uur of 24. Ik ben verlost. Bevrijd. Van het wurgende gemis, dat me in zijn greep hield, me het zicht ontnam, dat vasthield aan iets wat al zolang geleden voorbij is gegaan. Het ziekelijke gevoel van in-compleet zijn maakte me tot een idioot, verzuipend in zelfmedelijden. Misschien had je me nog langs…

Niet langer tientallen uren te zien overleven zonder jouw aanwezigheid.... Gisteren verlangde ik hartstochtelijk naar deze magische MORGEN. Die morgen die zich vandaag laat noemen. Voorbij zijn de nachten dat ik pas in de ochtenduren mijn bed inkroop, omdat ik een paar uur ziek op de grond -in kantoor- heb gelegen. Voorbij zijn de ochtenden dat ik…

De laatste uren, voordat jij er zou zijn, hadden hun magie verloren. Wat zo ver weg was geweest, was nu zo dichtbij, dat ik niet wist, hoe te relativeren. Van binnen brandde een verlangen naar jou, maar ergens was ik ook kwaad op je. Boos op de liefde, waar ik niet sterk genoeg voor blijk te staan. Boos op de pijn die het voelen me doet, als jij me…

Heel langzaam bevind ik me op het pad der liefde. Een zoektocht naar wat antwoordt aan mijn diepste verlangens naar koestering. Het zijn armen die ik om me heen sla, het zijn handen waarvan de vingers met de mijne verstrengeld zijn, het is een zachte ademhaling in mijn nek, van iemand die mijn taal spreekt. Mijn ongehoord schreeuw verstaat. Van iemand…

Ik heb een klein meisje in me, schreef ik jou. Een verbitterd, zwart, duister meisje, drugsverslaafd. Dat meisje vertrouwt niemand meer, vernietigt zichzelf met haar zelfhaat en is wanhopig verloren in de wereld. Haar eigen wereld. Vandaag realiseerde ik me, dat het meisje aan het sterven is. Ik heb haar nooit laten leven, ze is gevoed door mijn…

Niet langer leef ik voor het verhaal ik mag beginnen met het verhaal, mijn leven.... Wanneer ben je eigenlijk iets? Wanneer je er de erkenning voor hebt genoten? Is iets pas realiteit als het bevestigd is? En zo ja, waar baseert het bewijs zich dan op? Ik praat mezelf klem in mijn hoofd, besef dat deze monoloog nergens heen gaat, en staak…

Dan pas ben je stephanie. (In plaats van stef.) Je voert me. Mijn lepel gaat jouw mond in, de mijne in die van jou, zo eten we samen suikermeloen. We lachen als de stukjes meloen overal terechtkomen, behalve daar waar het moet....Ik ben ziek, maar nu even niet. Omdat we samen eten. Omdat we eten. Omdat ik eet.…

Een gewone dag. Net als alle anderen. Ook vanavond zal ik terug zien op een dag net als voorgaande dagen, en alle, die nog komen gaan -ongetwijfeld - Op de bewakingscamera zie ik twee gestaltes lopen in reflecterende pakken, groen-geel. Een man, een vrouw. Hij draagt een koffer, zij een - toch nog kolossale - tas. Ze knielen neer bij de jonge,…

Ik zie zijn lippen bewegen. Zijn grote ogen spreken kwaad, zijn houding dreigend, op scherp. Ik zie hem praten maar hoor hem niet. Hoe vaker ik moet vragen wat hij zegt, hoe banger ik word voor de gestalte, mij onbekend. Mijn doofheid slaat een grens die niet te passeren is. Irritatie tekent mijn lichaam, door hem vertaald naar een houding -communicatiefout…

We staan tegen de muur aangeleund, jij inhaleert krachtig de rook van je sigaret, blaast grote wolken blauwe rook. De avond is warm, sereen, haast zoet te noemen. In de chaos ben jij de stilte, die ik probeer te verstaan. Het begin is geweest, ligt achter ons. Er is gebouwd aan een wij, een fundament voor een ik, een jij. Wat rest is het nu, waarin…

Stephanie-Joy (ik moet even vermelden dat deze tekst een toekomstideaal verwoordt, niet de realiteit....helaas, mijn droomhuis wordt nog gebouwd, lijkt wel.)…

Vreemd genoeg surf ik vaak door naar het tabblad ziekte, onderbewust erkennend dat het zo dicht bij me staat? Ik kan me een eerdere monoloog herinneren waarin ik mezelf vroeg hoe ziek je was, als je dacht gezond te zijn. En hoe gezond, als je denkt altijd wat te mankeren? De ziekte maakt zwakte, maar het ziekteproces kracht. Het zijn vaak de sterkste…

De verpakking van mijn ziel, met zorg door de Allerhoogste uitgekozen. Naar Zijn beeld geschapen, bedoeld voor de roeping die me is gegeven. De presentatie van mijn zijn. Een afdruk van een indruk, door iemand gemaakt. Positief of negatief, het is maar net hoe je iemand raakt. Hetgeen wat me doet zijn tot hoe ik word gezien, hoe dan ook. Gehoord…

Ik open mijn ogen en knipper een paar keer. Ik probeer te wennen aan het donker. Ik zie de silhouetten van de andere vrouwen op de zaal. Ik hoor hun regelmatige ademhaling. in...uit...in...uit. Totdat ook zij, een voor een, wakker zullen worden. Van binnen is het een chaos, ik ben mezelf kwijt. Aan alles wat mij gebonden houdt. Het straatleven, de…

Het was donker op de ziekenboeg. De kamer blauw van de zware shag, ik kon het bier van mijn buurman ruiken. In de badkamer stond een vuilniszak te stinken, de buurman van een verderop laat een onbeschofte boer. Als de bel gaat sloft hij, met een gebroken voet, naar de deur. Ik hoor jouw stem. En een rust komt over me. Nu mocht ik uitrusten. Hoefte…

Ik heb mensen die van me houden/ dit is het mooiste moment om te sterven. Ik was altijd bang voor het leven/ nu weet ik eindelijk hoe het moet. Ik lig op bed. Jij zit naast me. Ik kijk in je ogen, om te zien of jij weet wat ik nu denk. Ik voel liefde, terwijl de haat in me vreet. Misschien realiseerde ik me nu pas, hoe ernstig de situatie eigenlijk…

Voorbij is het even niet thuis zijn. Om verlopig ook niet thuis te komen. Voorbij is het zwerven, niet wetend waarheen. Voorbij is het overleven, niet wetend hoe het leven te leven. Voorbij is het vechten, zonder kracht. Voorbij is de donkerste, allerlangste nacht. Ik begroet de nieuwe dag. Een dag van kansen. Een dag van een nieuwe begin,…