Mijn verlies
Mijn gedachten waren niet bij de film maar bij het moment dat hij mijn vingers streelde, ik wist dat hij er anders over dacht als ik, hij zag het als een vriendschappelijke aanraking, toch?
Alles was zo vertrouwd in zijn armen, na urenlang tegen hem aan gelegen te hebben vielen we in slaap, en toen ik wakker werd voelde alles zo fijn.
Hij zei dat ik mooi was, dat ik lief was, maar kom op, ik wist het, we waren beste vrienden, dat kon je toch makkelijk tegen elkaar zeggen.
Als ik niet bij hem was, zat ik thuis al-ruzieënd aan de telefoon met mijn vriend, het ging slecht, en hoe meer ik bij mijn beste vriend (M) was, hoe makkelijker ik afstand kon nemen van mijn relatie.
De liefde werd minder voor mijn vriend (N) en stapelde zich op voor mijn M.
Hoe meer ik verliefd werd op M., hoe meer ik de minpuntjes zag in N.
Maar toch was ik bang, als ik een punt achter de relatie zou zetten, was ik dan alleen? Was M. ook wel op mij verliefd?
Elke keer kwamen er "momenten" & "spanningen" tussen mij en M.
Op een dag lag ik boven op hem, we zaten wat te geinen en er viel een stilte, ik keek hem aan en wou hem zoenen maar in mijn hoofd spookte het woord vreemdgaan en ik wou niet iemand ontrouw zijn, onze gezichten kwamen dichter bij elkaar maar op het laatste moment gaf ik hem snel een kusje op z'n mond en sprong van hem af.
"Ik moet gaan" zei ik.
"Ik loop wel met je mee" zei M.
Vluchtig omhelsde ik hem en vertrok, mijn hart ging te keer op de fiets en ik probeerde langzaam weer mezelf te worden.
Hoe kon ik dit doen, zomaar iemand bedriegen? Maar waarom voelde het zo goed?
Elke keer als ik bij M. kwam durfde ik meer. Het verste ben ik gegaan door hem op zijn buik te strelen, misschien klinkt het 'stom' maar op die momenten was er zoveel spanning in de lucht dat dit voor mij meer dan genoeg was.
Ik besloot de gok te wagen en maakte het uit met N.
Hij was kapot, ging de ziektewet in en soms kwam ik hem opzoeken en dan zag hij er verschrikkelijk uit.
Ik had het er opgewaagd, zonder dat ik ook maar wist of M. verliefd op me was.
Elke dag was ik weer bij M. maar er gebeurde niks.
Totdat op een dag ik weer op bezoek ging bij N.: hij was er erger aan toe dan ooit, hij was ziek geworden en het raakte me zo ongelooflijk diep in mijn hart, hij kon niet meer stoppen met tranen, en dat is echt apart als je bedenkt dat hij echt zo'n stoertje was.
Hij had een brief voor me geschreven waarin zoveel stond, hoe hij gewoon over me dacht.
Ik was zo in de war en vond het afschuwelijk hem zo te zien, ik besloot hem terug te nemen.....
Ik vertelde het M.: hij zei niets, hij zei dat hij het fijn vond als ik gelukkig was, geen spoor van verdriet te bekennen. Ik was opgelucht, hij was dus niet verliefd op me geweest. Toch deed het me pijn, dat ik nu niet meer zo vaak naar hem toe kon, ik had genoten van de spanning maar het was nu allemaal voorbij.
Ik richtte me 100 procent op N. zodat ik M. kon vergeten. M had me toch niet leuk gevonden dus waarom was ik down?
Ik kreeg steeds vaker ruzies met M.; die gingen totaal nergens over, maar soms lokte ik het expres uit zodat ik voor mezelf kon zeggen: zie je nou wel? hij geeft helemaal niks om je.
Maanden gingen voorbij, M. & ik spraken elkaar nauwelijks, heel af en toe kwamen we elkaar tegen en spraken we enkele seconden en dan ging ons leven weer verder.
Op een dag kwam ik via via erachter dat M. een vriendin had, ik belde hem op en hij zei dat ik wel even langs kon komen om even bij te kletsen. Het leek me leuk want ik had hem gemist.
Bij hem thuis liet hij een foto zien, een geweldig mooi meisje, hij zei dat zij en ik op elkaar leken.
Ik vertrok met een steen in mijn hart.
Er verstreken weer maanden en op een dag had ik hem weer aan de telefoon; na een tijd over koetjes en kalfjes gepraat te hebben, sneed ik uiteindelijk het onderwerp aan. Ik vertelde hem wat ik voor hem had gevoeld. Na een lange stilte zei hij dat hij precies hetzelfde voor me had gevoeld. Het was alsof een mes me stak, en aan de ene kant was ik blij en aan de andere kant ging ik kapot, hoe had ik zo blind kunnen zijn?
Ik probeerde voorzichtig te vragen hoe het nu verder tussen hem en mij ging, en hij vertelde me, dat hij nu gelukkig was en dat dit het meisje van z'n dromen was. Snel vertelde ik hem dat ik ook hartstikke gelukkig was met N.
Na dat gesprek hebben we elkaar nooit meer gezien, wel af en toe gesproken maar telkens als ik vroeg of we konden afspreken, zei hij dat hij het te druk had.
Ik heb nog steeds een relatie met N.; hij geeft alles voor mij en behandelt me veel beter als eerst, met hem ga ik nu verder en M. zal nu wel verleden tijd moeten worden.
Ik heb M. verloren en ik heb de strijd verloren.
Dit was mijn verhaal.
Dit was mijn bekentenis.
Dit was mijn verlies.
Geplaatst in de categorie: liefde
verlies
1.338
Geef je reactie op deze inzending:
Graag gelezen!