Alle inzendingen over afscheid kerkhoven stad

...schijnen aan te kondigen dat ons volgens de Katholieke leer en traditie, die zo lang de stad beheerten, allen wacht

...huizen en vooral naar de mensen van hun geboortestad werd slechts verdoezeld door de kleurige foto's en de totale vergissing van de overtocht werd er waarschijnlijk slechts door gemaskeerd. We schrijven 2005. Mijn tante en oom zullen niet meer kunnen vertellen of het Australisch Avontuur een...

...doolde de diëtiste die dag door de Drechtstad. Daar doorkruisten Dorothea’s dartele danspassen die des Dubbeldamse dakdekkers Dirk. Dromerig doorgrondde de desperate Dorothea de dyslectische diabeticus. De Dordtse Dom daargelaten dreef de debuterende droogstoppel direct daarna...

Een van de eerste dingen die ik koop, als ik in Havana ben, is een fles rum. Tijdens mijn eerste bezoek aan Cuba heb ik ontdekt dat een fles Havana Club meer te bieden heeft dan potentiële katers. Voor een gebit met terugtrekkend tandvlees is een goede mondhygiëne van levensbelang. Elke ochtend...

...de morgen bespeurde ik dat de hemel boven de stad lichtere tinten aannam. Zij veranderde in een egaal grijs wolkendek waaruit zich geleidelijk aan pastelkleurige langgerekte wolken formeerden boven de haveloze panden die ik vanuit mijn raam bezichtigde. Een nieuwe dag brak aan in Keulen. De...

...dat gesitueerd is op een terrein buiten onze stad, te midden van bossen en landerijen biedt sinds jaar en dag met haar paviljoens onderdak aan uitzonderlijke bewoners onder wie mijn zeer zwak begaafde broer, die is overgegeven aan de zorgzaamheid en begeleiding van verplegers Vandaag breng...

...maag sloeg. Lehnhoff, getrouwd met Liesel Kohlstadt, werd op 24 juli 1950 op het kazerneterrein aan de Hereweg in Groningen geëxecuteerd. Jij bleef ondanks de meest gruwelijke martelingen zwijgen. Op 12 januari 1945 werden Gerrit en Dinie ook gearresteerd en eveneens in het Scholtenhuis...

...zij allen in villa's in de omgeving van onze stad woonden) Ook mijn klasgenoten zag ik nooit weer. Het afscheid kwam vroeg en plotseling na de roerige en wilde eindexamenfeesten en allen verdwenen in mistige, onbestemde verten van studie, carrière, beroep en gezin en ik, de eenling, de...

Binnenkort zal ik afscheid moeten nemen; afscheid van een kamer, van een slaapkamer, van een badkamer, van een w.c. en van een keuken. In het vreemde oord waar ik beland zal zijn zal het beeld mij voor ogen blijven zweven van wat ik achtergelaten heb en van wat mij dierbaar is geworden; mijn...

...als vrijwilligster en samen verkenden we de stad; bezochten we theater en bioscoop, restaurant en lezing. Het viel ook niet te ontkennen dat ik heel de "telescoop" van mijn belangstelling en medeleven op haar richtte, dat ik mijn gevoelens in haar "zaak" stortte als in een bodemloze put;...

...hotst en botst een bus door buitenwijken van de stad. Het panorama heb ik duizend-en-een keer aanschouwd: de Sweelincklaan, de Van Anrooylaan, de Beethovenlaan. Het was het decor van een liefde, die niet meer bestaat sinds het brute afscheid. Op deze levenloze muren, op deze gribus van...

...gesitueerd in het westelijk gedeelte van onze stad waar ik iets af te handelen had gehad. Ik herkende hem van mijn vroegere jaren bij een eetclub, toen ik zijn neerslachtigheid tevergeefs had proberen te stelpen. Een bescheiden grijs snorretje en een eveneens grijs sikje maakten hem behoorlijk...

...armoedzaaier en voormalig dierenjournalist Joop van Teil is weer aan de slag als vrijwilliger in de bruisende stad Amsturia. En nieuwe nieuwsgierige toeristen luisteren naar de woorden en zijn stem.

Het ziekenhuis is als een stad, als een universum op zich, waarin zich echter ook weer talloze universa bevinden. Tijdens met middaguur vormt het restaurant een zaal vol professionals, gekleed in witte beroepskleding, druk babbelend, een naamplaatje bungelend tegen de borst. Ik ben aangeschoven...

...vol regen, mist en eenzaamheid. Ze werd door de stad gereden om voor eeuwig afscheid te nemen. Hoe groot was toch haar moed en liefde en hoe klein haar urne. Nu zit ik hier zusje, vol verdriet op mijn kerkstoel, voor een laatste maal bij je as, mijn handen naakt en ledig op mijn schoot. In...

...tot zijn beschikking heeft. We nemen afscheid en ik leg weer de weg af die naar mijn stille stadse woning, niet veruit de buurt, leidt.

De C.-straat, dichtbij het centrum van onze stad, strekt zich uit als een sfeerloze, troosteloze trechter of krocht en ook in het huis van mijn "vriendin" heerst sinds lange jaren de ziekte, de doodsheid en het verval. Ze vraagt me welke muziek mijn voorkeur heeft. Zelf heeft ze eens gehuild om...

...Jeruzalem ligt ingeklemd als een stad in een stad, als een sfeer binnen een sfeer, ongeveer zoals het ene veelkleurige Russische poppetje zich bevindt in het andere. De vervallen, verpauperde flats rijzen hoog op en geven de indruk alsof hun ontwerp ontsproten is aan het verziekte brein van...

...great park, where you can meet other people.' Ik tuur langs haar hand, ruik de wind van de stad en voel me even intens gelukkig.

...bij de mensen op het platteland even erg was als bij het volk in de stad.

...aan de strakke neogotiek van de kerk, het bolwerk van zijn leer, die dramatisch twee bakstenen torens, bekroond en overdekt met leisteen, ten hemel heft. Deze koning draagt de stad kennelijk eveneens zijn goedgunstige gouden hart toe, dat - met stralen omgeven - het middelpunt vormt van...

De Tilburgse straten, omzoomd door huizen en bouwwerken die uit baksteen of beton opgetrokken zijn, rijgen zich onverdroten aaneen in grauwe eentonigheid. Te midden van dit stenen labyrint is daar aan de Reitse Hoevenstraat ineens de boerderij met de malse, grasgroene weide waarop bevallige...

...en veelbelovende toekomst (En overal in de stad zijn posters aangeplakt die de nieuwkomers aan de Universiteit welkom heten ("Jeffrey, Evelien, Lisa"). Het is veertig jaar geleden dat ik me eveneens tot de bonte schare van studenten mocht rekenen en ik zou nog wel eens met hen de...

...in de etalages, doorsnijdt een gedeelte van onze stad en slingert zich van het westelijke naar het oostelijke deel daarvan en mondt bijna uit in de Theresiastraat met haar elegante vooroorlogse huizen met hun tuinen, gelardeerd met bloesems in deze late, mooie zomer. Het Theresiaplein met de...

...en monotone kantoorbestaan. We doorkruisten de stad en spraken de taal niet en men serveerde ons vreemde, buitenissige gerechten. Vóór onze terugreis door het laagland dwaalden we nog door de immense zalen van een museum en bezichtigden we vele replica's van opgezette prehistorische dieren....

...goed gesprek. De vrouw stak van wal en de stad luisterde. Naar wat ooit was. Naar wat niet meer zijn zou. Naar het verleden dat geleden was. Het gedane dat begraven kon worden. De berg mocht de herinneringen bergen. De lessen waren geleerd. Een museum dat niet meer bezocht hoefde worden....

...die allen gehuisvest waren in villa's buiten de stad, waren verbaasd dat ook ik, dochter van een klein ambtenaartje, een representatief ouderlijk huis bezat waar zij hartelijk ontvangen werden.... Van mijn ouders mocht ik een fiets aanschaffen bij de oude fietsenmaker die stilletjes en op de...

...het bedrijf in werking te zien dat de stad ten dienste staat.... Tenslotte verlaat ik dit "medisch bolwerk" en ga ik mijn kalme gang, zet ik mijn weloverwogen, bedachtzame voetstappen en passeer ik de sfeervolle gevels aan het Hasseltplein en de oude kapel en verwonder ik me over...

...levende doden. De mensen trekken weg uit Mingstad en heroverd door het oerwoud vervalt het tot ruïne die eeuwen later wordt her-ontdekt door archeologen die zich afvragen wat er zich heeft afgespeeld, waar de bevolking is gebleven en wat het geheim is van het volk uit de blauwe bergen die...

...en heb ik nooit afscheid genomen van dat ene vriendinnetje (‘Laat mijn geest je penetreren!’). En toch. Ik neem afscheid. Al bestaat het niet. Fluister gewoon mijn naam. En ik kom eraan. Of niet. Dag.