Alle inzendingen over afscheid ziekte stilte

Ze namen deel aan de vergaderingen en ze schaarden. zich keer op keer rond de tafel In hun innerlijk moeten ondefinieerbare, onherleidbare en kolkende gevoelens hebben rondgetold, maar stil, verstard en verkrampt waren de gezichten waarmee zij voor zich uit staarden. Stil waren hun stemmen die geen uiting gaven aan de mensonterende en grensoverschrijdende…

Door hun stilte zeggen ze soms alles, ook dat merk je. Je ziet het aan kleine dingen.…

ik hoop niet dat ik binnenkort verplicht afscheid moet nemen. want dan heb ik niemand meer en neem ik de benen. ik wil geen afscheid nemen van de mensen waar ik van *hou* want dan pleeg ik zelfmoord en dat mag niet, want dat vinden jullie maar niets!!!…

Ik bedoel dat je niet eens altijd dood hoeft te gaan door ziekte of zo, een ongeluk kan ook fataal zijn. Vandaag ben ik er nog, maar wie zegt dat ik er morgen nog ben?? Daarom leef ik per dag en haal uit het leven waar ik plezier aan heb. En dat wil ik zoveel mogelijk delen met iedereen!!…

De ziekte had zich genesteld in je lichaam en greep om zich heen, woekerde kwaadaardig en wild en liet je niet met rust. De dageraad die haar pasteltinten voor mij nog iedere dag tentoonspreidt, zal er voor jou nooit meer zijn. Nu, op een stille maartdag, zoek ik je en kan ik je niet vinden......…

De avond spoedt zich ten einde: bij het station neemt mijn zus afscheid met een vluchtige kus en ze verdwijnt in de duisternis; de duisternis die haar liefste gestalte eens voorgoed zal verzwelgen en opslokken.....…

De dood kwam door ziekte of door de leeftijd niet geheel onverwacht. De omgeving was misschien wel voorbereid op de dood en op het verlies, maar niemand kan zich voorbereiden op het verdriet. Bij het afscheid worden herinneringen opgehaald en herinneringen verzwegen.…

Toen ik afscheid nam begroette ik al in stilte de bezienswaardigheden van de Metropool aan de Rijn die ik ging bezoeken; de parallelle verticale middeleeuwse torens die in hoogmoed wedijveren met de sterren, die als het ware God trachten te bereiken.... Wat ik zou aantreffen, stond geheel hiermee in tegenstelling.…

Na twee jaar stug en gedegen oefenen is het uur van het afscheid aangebroken. Het kleine zaaltje aan het Energieplein zal ik nooit meer bezoeken waar mijn vriend de fysiotherapeut de scepter zwaaide.…

Het is een verschrikkelijke ziekte. Diegenen die er onder lijden vinden zichzelf SUPERnormaal, iedereen die hun ziektebeeld niet deelt vinden ze niet normaal; ze vinden die 'abnormaliteit' zo bedreigend dat ze vinden dat ze het absolute recht hebben met alle middelen die abnormaliteit te vernietigen.…

Hij is al een hart-patiënt, maar heeft ook COPD, de letters staan kort gezegd voor een ongeneeslijke longziekte. De ene keer is het erger dan de andere keer en hij moet altijd uitkijken: elk zuchtje wind levert hem een koutje op, dat koutje gaat doorgaans over in het grovere geschut en zo tobt ie alweer anderhalve week met hoestbuien en nachtelijk ongerief…

Op de zevenentwintigste januari, de dag van jouw verjaardag, kwam de familie gewoonlijk bijeen in het oude huis; mijn geboortehuis. Feestelijk gebak werd bij die gelegenheid geserveerd en meestal bracht ik je een azalea met sneeuwwitte bloemen, jouw favoriete plant. De collega's zijn jou nooit meer in het verpleeghuis komen bezoeken en onze oom…

...en zo leerde de goede moeder die het kind had moeten afstaan aan de inrichting aan de andere kinderen de litanie van Gerardus Majella om voor het broertje dat zo ver weg was te bidden en om om genezing te vragen van zijn geestesziekte en om zijn thuiskomst. En zo stamelden de kinderen de frasen, weergegeven op het bidprentje met de beeltenis van…

Ik ging en ga nog steeds door een rouwproces, een rouwproces waarin ik afscheid moet nemen van een lichaam dat naar behoren functioneerde naar een lichaam die het op bepaalde momenten helemaal laat afweten.…

Elisabeth Ziekenhuis, onherbergzaam brandpunt van ziekte, dood en verdoemenis, over het smalle pad dat voert langs het riviertje De Leij, dat rustig voortkabbelt en voort zal stromen alsof onheil en het ultieme afscheid niet bestaan en nooit bestaan hebben, en de zwarte kerven in de sepia-kleurige boomstammen waren als evenzovele wonden, toegebracht…

De neef en nicht bleven nog even voor de thee, maar alsof de duivel hen op de hielen zat, namen ze snel afscheid.…

De anderen hadden eerder afscheid genomen na zijn 40-jarige "carrière" van klein ambtenaartje aan het gehate kantoor, tijdens welke ze niet hadden nagelaten hem te bespotten, te kwetsen en en te beschimpen, met het futiele geschenk, dat hij niettemin graag had willen bezitten, het luttele boek waarin ze voorin hun handtekeningen hadden gezet: de …

Nu is er nog de haven met de kleurige boten die we samen bekeken tijdens de wandeling. Nu strekken de straten van de stad zich nog om me heen uit; nu scheiden ons nog maar negen luttele maanden, maar de tijd zal reuzensprongen maken. Jij blijft altijd bij me, onverminderd, in je gedaante, in je gestalte van je laatste uren. Je laatste blikken vergezellen…

En dan zegt men: "Hij had vocht achter de longen"; een standaarduitdrukking, welhaast een cliché van de goegemeente, onwetenden, ondeskundigen en weinig geïnteresseerden, die nauwelijks op de hoogte zijn van de weidse wetenschappelijke terreinen waarop de medische kennis zich in al haar uitgebreide finesses wenst te profileren. Jij had dus vocht…

Rust en stilte heersen op het terrein van "Prisma" in Biezenmortel. De laagbouw van de paviljoens is gescheiden door de groene grasvlakten. In de verte zie je het hoofdgebouw, bekroond door een schamel, klein ornament.…

Nu zusje, heb ik alleen nog ziekte, eenzaamheid, verdriet tot bondgenoot.…

Om het weekend nog enige kans van slagen te geven stelde ik mijn ambities om te genieten van de stilte een flink eind naar beneden bij. Na het weekend schoof ik aan in de stafvergadering waarbij ook de wethouder van de stad waar ik werk aanwezig was. Het bijzondere van het overleg was dat de wethouder door ziekte aan aan bed gekluisterd was.…

, vraag ik hem tenslotte voor mijn vertrek en afscheid.…

Het was zo mooi de mensen het laatste afscheid van hun dierbaren en geliefden te verzachten, te veraangenamen en te vergemakkelijken.…

Ik lijd in stilte. Een lijden dat het best te verdragen is in dromen. Een oplettende vriend kan mij hoogstens wat stil of op momenten afwezig vinden, maar verliefdheid zal men niet snel bij mij vermoeden. Ik trek mij terug in het Pleistoceen van oergevoelens, die ik voornamelijk 's nachts een verhaal geef.…

Ik neem afscheid en stap op en ga in een morsige cafetaria die me helaas teveel herinnert aan mijn mislukte en ongelukkige liefde twee broodjes kaas eten en daarna brengt een bus me hotsend en botsend over een opgebroken weg huiswaarts......…

Ze liet er geen twijfel over bestaan dat ze gekomen was om me de ellendige ziektegeschiedenis van wijlen haar man, die tot zijn heengaan had geleid, uit de doeken te doen, vanaf de eerste, prille, aarzelende schreden die de ziekte had gezet in het grotendeels nog gezonde lichaam en die nog bestreden hadden kunnen worden met de middelen die daartoe dienen…

Hij was altijd betrokken en meelevend geweest tot de dag kwam waarop ik moest vernemen dat de dodelijke ziekte met de onheilspellende naam "slokdarmkanker" hem letterlijk "bij de strot had gevat". Bestralingen en chemokuren volgden. Nooit meer zou hij me komen halen met zijn meer dan luxueuze auto. Zijn naam was Johan.....…

Ze had niet lang meer te leven en ze had aan Berend gevraagd of hij aan Bjarne wilde vragen of hij afscheid kwam nemen. Nog eenmaal zou Bjarne in het leven van Emma verschijnen, deze keer niet voor de liefde of voor een ruzie, nee deze keer zou het zijn om afscheid te nemen. Drieënzestig jaar, het was natuurlijk veel te jong.…

De C.-straat vormt een krocht, een langwerpige, trieste, uitzichtloze trechter, omzoomd door bouwvallige huizen. Helemaal aan het eind hiervan bevindt zich het huis van F., mijn manisch-depressieve vriendin. Hier legde ik vaak mijn bezoeken aan haar af. Met haar lange, lenige, elegante, beringde vingers draaide ze gewoonlijk de ene sigaret na de andere…