Alle inzendingen over begrafen

Morgen begraaf ik mijn zusje en poezenkind is krols. Dood en leven stonden nimmer eer zo dicht bij elkaar. Een keuze is onmogelijk, kies trek ik mij terug en vraag om een teken voor mijn gelijk. Heb ik hier een punt ?…

De Indiaan in mij zegt, die deken heb je niet meer nodig, de signalen worden nooit meer begrepen, begraaf de vredespijp.…

Voorzichtig doet hij de kist dicht. Achter hem wordt een sigaar aangestoken en hij denkt: “hij was te jong om te gaan.” Langzaam duwt hij de kist voor zich uit. Langs de paar mensen, die aanwezig zijn. Hij loopt de aula uit, langs de rododendrons en gaat links af. Het is koud en het sneeuwt zachtjes, natte sneeuw. De aanwezigen sluiten achter hem aan…

De trein reed het station Zuid/WTC uit, het mannetje liet zijn hand zakken, stopte hem in zijn broekzak en liep naar de trap van het perron. Bij de trap bleef hij staan en keek naar een slak die wiebelend met zijn voelsprieten over de witte reflecterende band van de bovenste trede kroop. Het is allemaal mijn eigen schuld, dacht hij, ik laat met…

Als hij een begrafenis moest filmen zou hij het vanuit deze positie doen. Inzoomen op de trillende handen van de spreker bij de kist. Prachtige scene. De gedachte aan het fraaie filmbeeld raakte hem meer dan de droeve werkelijkheid. IJskoud was hij, emotieloos, terwijl Anja hevig snikkend naast hem stond. Troostend legde hij zijn linkerarm om haar…

En als ik hem begraaf zal hij vast wortel schieten en in een paar jaar uitgroeien als een enorme bonenstaak vol Griekse schulden. Onze economie heeft tot 2008 lekker zitten groeien. De Amsterdamse Zuidas, de Londonse Fleet Street en Wall Street in de Verenigde Staten maakten enorme winsten met het lenen van geld.…

Ik wil zo graag mijn allerliefste zodanig beminnen, dat ze niet gekwetst of gepijnigd raakt door mij, je bent nooit te oud om dat te leren, transformeer mijn valse trekken, nadat mijn hart weer geheeld is, ruim al die onzinnige rotzooi in mij op, verbrand het, begraaf het, want ik wil zo graag geheel en al liefdevol liefdevol zijn!…

Utrecht, sloop je foute totem, dit fossiele altaar, bekleed hem met tonnen Semtex, maak een leemput van honderdentwaalf meter, zink hem af, begraaf hem onder het puin van Hoog Catharijne, wordt vrouw, baar, leef, groei, wordt eindelijk een STAD. Nanne Nauta is geboren in 1959 te Gorinchem.…

Ik vlei me achter tegen haar aan en begraaf mijn gezicht in haar nek. Als ik even later weer opkijk zie ik hoe het algendrab aan onze voeten zich terugtrekt en het water inglijdt, op zoek naar voedsel, klein prooi. Hier is alleen dood. De Groene Dood. Door het wier verspreid. De mens raakt besmet. Vegeteert. Sterft.…

Christus zoek ik jou, ik kan je niet enkel vinden in de woorden, er zijn rampen en verschuivingen tussen gekomen, de zon is oud geworden en jouw graf gelijk een piramide onteerd en aangestaard door kwezels, donkere harten kennen jou niet, bij tijden hoor ik de klank van jouw stem, die rauw maar teder mij toespreekt, voel ik je huid, zie ik je ogen, begraaf…

woorden, er zijn rampen en verschuivingen tussen gekomen, de zon is inderdaad stokoud geworden en jouw graf gelijk een piramide, onteerd en aangestaard door lullige kwezels, donkere harten kennen jou niet, bij tijden hoor ik de betoverende klank van je stem, die rauw maar teder mij toespreekt, voel ik je gelooide huid, zie ik je versplinterde ogen, begraaf…

Ik ben een dichter, dat voel ik in mijn botten, dat tintelt in mijn hersenen, als ik er niet vandoor ga, dan ben ik voor eeuwig verloren, dan begraaf ik mezelf.…

O, begraaf mij daar, sta op en breek uw zware ketenen, zegen uw vrijheid met het bloed van de tirannen. En dan ben je in de grote, nieuwe, vrije familie, vergeet niet mijn goede bedoelingen en onthoud ook mij Taras Shevchenko…

Ik vraag haar vaak of ze mij wil knuffelen en nooit stelt ze mij teleur: diep in haar lichaam begraaf ik mij op zulke momenten, verlangend voor even deel uit te maken van haar wereld, die van de mensen, hoewel het verlangen nooit bevredigd wordt.…

Ik begraaf mijn gezicht in het zand, als een kameel die verloren routes zoekt; ik strek een lang been uit voorbij de grenzen van het zijn - twee fakkels bij de poort, en op de top zoals voorgeschreven 'Kom, kom binnen' zoals sprinkhanen zwaar met sap springen we binnen de poort waar al een wit eenzaam pad slingert.…

'Begraaf hem maar in zijn eigen kuil!', zegt kapitein Feike, 'zo zie je maar waar PTSS toe leidt, wanneer de behandelingen niet aanslaan en de demonen terug keren!'. 'Zal niemand hem missen, kapitein?', vraagt een soldaat. 'Zolang iedereen die hier vandaag bij was, blijft zwijgen, zal niemand hem missen!', antwoordt Feike.…