De begrafenis

Voorzichtig doet hij de kist dicht. Achter hem wordt een sigaar aangestoken en hij denkt: “hij was te jong om te gaan.” Langzaam duwt hij de kist voor zich uit. Langs de paar mensen, die aanwezig zijn. Hij loopt de aula uit, langs de rododendrons en gaat links af. Het is koud en het sneeuwt zachtjes, natte sneeuw. De aanwezigen sluiten achter hem aan. Langzaam loopt hij verder. Achter zich hoort hij de mensen zachtjes praten en lachen. Hij houdt zijn gezicht in de plooi. Dat moet hij wel, het is zijn werk. Hij heeft nog nooit begrepen dat bekenden van de overledene zo onverschillig met de dood kunnen omgaan, zeker niet in dit geval.

De jonge man, die hij vandaag moet begraven is pas tweeëndertig en zeker de wijze waarop hij aan zijn einde kwam, heeft hem geraakt. Hij dacht aan zijn jongste zoon, die even oud is.

Tijdens de bespreking, die hij altijd voor een begrafenis heeft, werd hem duidelijk dat de man, die hij vandaag ter aarde bestelt, een kort en intensief leven heeft geleid. Het was zo’n situatie, die hij eens in de vijf jaar meemaakte: de politie belde op dat ze een overledene hadden, maar dat nog niet duidelijk was wie de nabestaanden waren. Ze hadden wel een adres van de man gevonden en wisten wie hij was, maar niemand had zich gemeld.

Drie dagen na het overlijden werd hij opeens gebeld door een vrouw. Ze was volledig overstuur. ’s Middags was ze samen met haar man bij hem langs geweest. Het was nog steeds duidelijk dat ze erg gehuild had. Ze had geprobeerd het enigszins te camoufleren, maar zonder veel succes. Haar man vertelde dat ze de politie hadden gebeld omdat ze een vriend al enige dagen misten. Het signalement van de vermiste kwam volledig overeen met dat van de man, al was het, door alle verminkingen, moeilijk te zien geweest. De politie had hen doorgestuurd naar het mortuarium. Daar hadden ze het lijk geïdentificeerd en vervolgens de naam opgekregen van de begrafenisonderneming, die de uitvaart zou verzorgen. Vandaar dat ze langs kwamen.

“Nee, meer vrienden of familie heeft hij niet”, snikte de vrouw, “hij was een echte einzelganger.” Vervolgens hadden de man en de vrouw het verhaal van het leven van de overledene verteld. Twee uur lang had hij, met toenemende verbazing geluisterd. In zijn 63 jaar had hij niet zoveel meegemaakt als de man, die hij moest begraven, in 32 jaar had meegemaakt.

eenzaamheid begrafen begrafenis

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.6 met 33 stemmen 3.287