Kijken
Als hij een begrafenis moest filmen zou hij het vanuit deze positie doen. Inzoomen op de trillende handen van de spreker bij de kist. Prachtige scene.
De gedachte aan het fraaie filmbeeld raakte hem meer dan de droeve werkelijkheid. IJskoud was hij, emotieloos, terwijl Anja hevig snikkend naast hem stond. Troostend legde hij zijn linkerarm om haar schokkende schouder. Max besefte dat de pijn vreselijk moest zijn. Maar die gedachte wist hij niet in gevoel - zelfs niet in medeleven - te vertalen. Niet dat zijn houding en gedrag iets van de kilte binnenin verraadden, hij speelde zijn rol prima.
Hij hield na al die jaren nog veel van haar. Zijn maatje, zijn veilige haven.
Max keek weer naar de onder bloemen bedolven kist die op het graf stond. Vaak had hij deze scene voor zich gezien en gedacht dat de angst van het moment hem naar de keel zou grijpen. Maar nu het zo ver was voelde hij een triomf, zeker wanneer hij bedacht dat het grote geheim altijd bewaard zou blijven.
Voor de buitenwereld waren ze al die jaren een volmaakt koppel geweest. De geslaagde filmregisseur en zijn vindingrijke scenarist. Maar de werkelijkheid was zo anders geweest. Er was geen gelijkwaardige verhouding. Al snel ging Theo overheersen en bleef daarna steeds zijn wil doordrijven. Geen scenario, hoe mooi, hoe creatief en hoe spannend ook, kon zijn goedkeuring wegdragen. Nooit, nee nooit had hij het resultaat van soms maandenlang keihard en eenzaam zwoegen geaccepteerd zoals het geschreven stond. Altijd moesten er ingrijpende veranderingen in aangebracht worden. Hij veegde zijn reet af met zijn creativiteit. En dus ook met hem!
Hij had concessies gedaan. Te veel, te vaak. Omdat hij de roem en het geld niet wilde mislopen. Hij had te weinig lef en te weinig doorzettingsvermogen voor getoond. Theo was hun motor geweest. Met zijn charme, zijn energie en zijn overtuigingskracht was hij er steeds in geslaagd om de meest geldverslindende filmprojecten van de grond te tillen.
Terwijl hij mocht opzitten en pootjes geven. Braaf uitvoeren wat hem opgedragen werd. En genadeloos teruggefloten worden wanneer zijn baasje dat nodig vond. Goed, hij baadde in weelde. Maar artistiek gezien was hij nooit aan zijn trekken gekomen. Dat ging nu veranderen. Hij wist het zeker! Hij zou de wereld laten zien tot welke artistieke topprestaties hij kon komen.
Theo had drie dagen geleden zijn allerlaatste regie gevoerd. Met dodelijke afloop. Bij hoge uitzondering had hij zich precies aan het scenario gehouden. Hij kon niet anders, daarvoor was alles te perfect uitgedacht. Geholpen door achttien jaar uitbeelden van verhalen had Max zijn dodelijk scenario geschreven. Kijken, kijken, vooral kijken was hem op de Filmacademie geleerd. Opletten hoe mensen zich gedragen, dat komt je achter je schrijftafel van pas.
Als zwager en naaste medewerker van de man die op de filmset zo ellendig was verongelukt moest hij natuurlijk ook het woord voeren; hoewel hij bijna kotste toen hij de slijmerige woorden op papier zette.
Ook dit onderdeel had hij terdege voorbereid. Teder maakte hij zich los van zijn snikkende vrouw en gaf haar een liefdevolle aai over haar rechterwang. Wie zijn trieste blik, trillende kin en strakke lippen zag, was er zeker van dat elk moment de tranen over zijn bleke wangen konden rollen.
Hij bukte zich, legde een lint met ‘Rust in vrede lieve Theo’ recht en vouwde kalm het A4-tje open.
Voor hij een woord kon uitbrengen hoorde hij het akelige geluid. Zwak. Maar de sirene kwam snel naderbij. De angst besprong hem; fel, gemeen, verlammend. Slappe knieën, band om zijn maag en een lading dunne stront die zich voor zijn anus ophoopte.
Hulpeloos keek hij naar Anja. Hij zag hoe ze schrok van zijn aanblik en hoe die schrik razendsnel plaats maakte voor die ene verschrikkelijke conclusie!
Geplaatst in de categorie: misdaad
Graag wat verduidelijking langs mijn e-mailadres.