Alle inzendingen van Ger Belmer

,,Van wie bent u?” De slavernij is in dit landje al een tijd afgeschaft. Tot de meeste telefonistes schijnt die wetenschap echter niet doorgedrongen te zijn. ,,Van wie bent u?” Een stompzinniger vraag is bijna niet te bedenken. Toch is de bedoeling van de dames goed, ze moeten van het baasje zo veel mogelijk informatie inwinnen over degenen die via…

De dood van Anton Heyboer raakt mij. In de loop der jaren interviewde ik hem een aantal keren. Het was iedere keer een feest! Een origineler en aardiger gesprekspartner heb ik nooit getroffen. Mijn contact met hem kwam tot stand via Petra, één van zijn vrouwen. Uitdrukkelijk werd mij gezegd dat ik wél op het afgesproken tijdstip moest verschijnen…

Vervelend wanneer je je het slachtoffer voelt van het overdonderende gedrag van een ander. In werksituaties wil dat nog wel eens voorkomen. Sommige chefs hebben er een handje van om misbruik van hun macht te maken. Ze proberen hun medewerkers in een slaafse rol te dwingen. Op allerlei managementcursussen wordt er op gewezen hoe verkeerd zo’n gedrag…

Hare majesteit of een andere hoogwaardigheidsbekleder vermoorden is in dit land een peulenschil. Als je je maar netjes genoeg aankleedt is het geen enkel probleem om in de onmiddellijke nabijheid van het hooggeplaatste slachtoffer te komen Hoe de mode ook verandert, twee dingen blijven: het nette kostuum en de geklede combinatie. Je hebt de zogenaamde…

‘De rotschoft’, fluisterde ze, en schrok van haar reactie. Ze hoopte dat de jonge man aan het tafeltje naast haar het niet had gehoord. Gelukkig, ze zag dat hij onverstoorbaar zijn Volkskrant las. Dorothea hield het mobieltje stijf omklemd in haar zwetende hand. Op het schermpje keek de SMS-boodschap haar hatelijk aan. ‘Smerige schoft’, ze zei het…

Ik vond hem in de staat waarin ik hem zo vaak gewenst had: dood, morsdood! Maar het deed pijn, vreselijk pijn. Een week geleden nog hadden we zijn verjaardag gevierd. Een jeugdige vent. Sportief, sterk, blakend van gezondheid. Je gaf hem geen zeventig. Dertien jaar geleden was ik aan zijn greep ontsnapt. De jongen die alleen maar z’n middenstandsdiploma…

Als hij een begrafenis moest filmen zou hij het vanuit deze positie doen. Inzoomen op de trillende handen van de spreker bij de kist. Prachtige scene. De gedachte aan het fraaie filmbeeld raakte hem meer dan de droeve werkelijkheid. IJskoud was hij, emotieloos, terwijl Anja hevig snikkend naast hem stond. Troostend legde hij zijn linkerarm om haar…

Hijgend bekeek hij het resultaat van de hevigste woedeuitbarsting uit zijn 52-jarig bestaan. Verbijsterd over zijn eigen gedrag. Ze lag op de laminaatvloer die hij vorige week nog zo netjes gelegd had. Uit de gapende wond boven haar linker oog stroomde het rode vocht over het resultaat van anderhalve dag hard werken. ‘Vera, Vera’, hoorde hij zichzelf…