Hier geen bebloede bielzen, maar speelse hoefjes in een hertenspoor langs de vloedlijn. Het rulle zand stuift stap voor stap en ze likt haar zilte lippen met een flauwe lach. Nog even en haar doel is bereikt: languit liggen op het magnetisch veld van het zwarte gat, maniakaal gegraven door de Amerikaanse projectkunstenaar Robert Wilson.…
De perrons, de overkapping ervan en het grindbed onder de bielzen van Haubtbahnhof Wittlich. De burcht van Cochem. Het woord Cochem alleen al.
Modder. Mijn mountainbike en mijn bergschoenen. De weerkaatsing van de sombere lucht in plassen. Rotsen. Het Maare-Moselpad. De geweerlopen van een groep jagers. De as van mijn sigaar.…
Ach meneer, nieuw grind, lekke bielzen, eikels op het spoor, depressieve bovenleiding, u zegt het maar.
Pardon?
Ja, ons wordt niks verteld, Pro Rail is bezig met onderhoud en het treinschema is over de kop, voor ons ook steeds een gok waar we terechtkomen.
En wat nu dan?
D’r komen bussen.. zeggen ze..maar ’t is hier nogal drassig.…
Geur van geteerde bielzen, geluid van grasmaaiers, dansende muggen in de avondzon. Een leven van niets aan de hand.
Als kind leef je dicht bij de grond. Sterker nog, je zit er vaak met je billen op en als dan de dag van de vliegende mieren is aangebroken heb je dat als kind meteen in de gaten. Wat is dat toch met die beesten?…
De bielzen salontafel werd een altaar. Mijn ouders en ik, een snotneus van vijftien jaar, wij keken met verwondering naar de heiligste der heiligen, deze ultieme verlosser. Wij maakten ons op voor een wonder. Als opstandige puber wilde ik van veel worden verlost en ik kon hem enkele suggesties doen.…
438
Bezig met laden