Bezoek
Wij hebben een half uur lang Jezus in huis gehad. Mijn ouders zijn goedgelovige en vrome mensen en konden de man aan de deur niet weigeren.
“Geeft u mij slechts wat brood en een uurtje rust op uw bank,” had hij vriendelijk gevraagd.
Je moest wel geloven dat daar Jezus lag, languit op het glimmend bruin leer van de bank. Aan zijn naakte en zandvuile voeten hingen versleten sandalen. Zijn vermagerd lijf werd bedekt door een constructie van jute zakken. Met ogen als van een stokvis en vol zelfmedelijden staarde hij ons aan. Moe maar dankbaar nam hij een kopje thee in ontvangst. Een koekje lag op het schoteltje. Een lange vinger. Daar had Jezus wel trek in, want hij ging er eens goed voor zitten. Het leer kraakte.
Met een plechtige beweging nam hij de lange besuikerde vinger in zijn hand. Het lijf van onze Jezus werd gehuld in een kleurrijk aureool en zijn gelaat straalde daadkracht gepaard met devotie uit. Hier ging iets gebeuren. Dat voelde je. Niets was meer wat het was in dat sacrale moment. De burgerlijk ingerichte huiskamer veranderde in een tempel. De bielzen salontafel werd een altaar. Mijn ouders en ik, een snotneus van vijftien jaar, wij keken met verwondering naar de heiligste der heiligen, deze ultieme verlosser. Wij maakten ons op voor een wonder. Als opstandige puber wilde ik van veel worden verlost en ik kon hem enkele suggesties doen.
Maar toen gebeurde wat niet had mogen gebeuren. De vinger viel op knullige wijze in de thee. Met een onnozel gezicht keek Jezus ons aan. Weg was het gewijde moment, weg tempel, weg altaar en weg verlossing. Wat overbleef waren een paar lodderogen die weldra in een jute zak zouden verdwijnen.
“Daar zit een mislukte Jezuskloon,” liet ik mij ontvallen. Wij hapten ontgoocheld naar lucht.
“Jullie hoeven mij niet aan te kijken alsof ik zo juist mijn onderbroek heb uitgetrokken,” valt de man naar ons uit. “Valt het jullie soms tegen? Verwacht van mij geen wonderen, zeg. Ik ben een afdankertje!”
Hij keek ons om de beurt uitdagend in de ogen.
“Inderdaad ja, een mislukte kloon. Daar heb jij helemaal gelijk in, ventje. Ik kan onmogelijk gaan roepen dat ik aan de hoge verwachtingen van mijn scheppers heb voldaan. Die hebben zo hun best gedaan om de juiste bestanddelen uit bewaard gebleven bloed en haar van Jezus te halen. Er moest een wederopstanding gaan plaatsvinden. De technologie om Jezus terug te laten keren is immers aanwezig. Mijn scheppers konden niet wachten op hoop en gebed tot de Verlosser terug op aarde zou keren. En mijn moeder? Een jonge en maagdelijke vrouw, die tijdens een quiz op televisie werd geselecteerd uit tientallen gegadigden om het erfelijke materiaal in een onbevruchte eicel in te laten brengen. Willen jullie nog meer horen?”
Wij knikten braaf.
“Na mijn geboorte werd ik grootgebracht door opvoeddeskundigen van een sekte. Maar al snel bleek dat ik erg onhandig was en dat de wonderen uitbleven. Er moest dus opnieuw worden gekloond en ik werd simpelweg gedumpt. En hier ben ik dan. Een attractie die trekt van deur tot deur en leeft van de gulheid van vriendelijke mensen.”
Ik zag mijn vriendelijke ouders denken: is dit verhaal waar en verdient de man alle barmhartigheid van de wereld of is het verhaal ordinair gelogen en verdient de man een trap tegen zijn kont? Zij wisten het niet en brachten de man nog maar een kopje thee met een lange vinger. Daarna verliet hij zwijgend en voldaan ons huis.
Ik liep hem achterna en op straat vroeg hij: “Ik heb een klein zetje nodig om in de volgende straat een adres te vinden waar ik kan overnachten. Doe maar, ventje.”
Ik gaf hem een schop tegen zijn achterwerk. Hij viel languit op de staatstenen en bedankte me met weer die blik als een stokvis en vol zelfmedelijden. Zo kroop hij naar een volgende deur. Wat nog ontbrak was een zwaar houten kruis dat hij over zijn schouder mee moest torsen. Maar hij was zo al geloofwaardig genoeg, onze Jezus.
rading.nlGeplaatst in de categorie: religie
bezoek
1.790
Geef je reactie op deze inzending: