Verhalen

Het zwarte gat

Het natte helmgras buigt onder haar blote voeten. Ze heeft een machinist gekust en is gevlucht naar een eiland zonder trein. Hier geen bebloede bielzen, maar speelse hoefjes in een hertenspoor langs de vloedlijn. Het rulle zand stuift stap voor stap en ze likt haar zilte lippen met een flauwe lach. Nog even en haar doel is bereikt: languit liggen op het magnetisch veld van het zwarte gat, maniakaal gegraven door de Amerikaanse projectkunstenaar Robert Wilson.
Tijdens de vertraagde wandeling fluit ze het refrein over faunavervalsing met de meeuwen mee. Haar leven in vogelvlucht: trotse tenoren stollen in een aria vol verdriet.
Dan ziet ze de houten bunker, bewaakt door de laatste seinwachter.
Als de wind glijdt ze langs hem heen, diep afdalend in de donkere aarde.
En daar, ver van de splinters op de rails, prikt ze haar stemvork in verse radijs.

Schrijver: dick panman, 19 juli 2010