Alle inzendingen over gelu

Ze was bij een winkel geweest om bedden te bekijken. Ze wilde graag een goed bed. “Een Hastings moet je nemen”, zei ik prompt, dat was namelijk het enige merk waarvan ik gehoord had en dat vermoedelijk erg goed was. Het kostte veel zo'n bed en daaruit zou je kunnen afleiden dat het ook wel een goed bed was. Nu nee, ze was alleen maar wezen kijken…

Depressief lig ik in bed. God, kon ik mijn tranen maar inruilen voor krokodillentranen schiet er door mij heen. Zou dat niet geweldig zijn? Mijn ogen vallen dicht en een krokrodil verschijnt in mijn droom. Hij kijkt me met koude, natte ogen aan en ik moet er even om rillen. “Hier heb je een emmertje” zegt hij koeltjes “deponeer je mensentranen…

Op het dak vlak boven mij fluiten de vogels al vroeg hun mooiste liedjes. De lente ontwaakt. Het is woensdagochtend, dat is mijn vrije ochtend. Ik hoor gestommel op de trap. De jongste van vijf komt naar boven. “Waar is mama?” is haar eerste vraag. “Goedemorgen” is mijn antwoord. Ik loop naar beneden, zet sloom een bakkie koffie en lees mijn krantje…

Heel bleek lag Anita in haar bed, bewusteloos en stil. Alleen haar zwakke adem toonde aan dat ze nog leefde. Fred zoende haar handen en haar gezicht. "Anita, word wakker!" riep hij wanhopig. "Ik ben bij je!" Maar Anita werd niet wakker. Het kleine rode draakje waarvan Mariannes brief vertelde, fladderde boven Freds hoofd. "Ja, ja, jij wou je…

Heb net de auto op de oprit geparkeerd (inkopen gedaan), dat de regen in grote pletsende druppels naar beneden duikt. Ik heb geen zin om uit te stappen. Het voelt even goed in deze kleine ruimte ... en ik luister en luister. Ook de regen heeft zoveel geluiden, kent zijn eigen ritmes van traag, zware, legato drup op het ijzeren dak, naar pletsende staccato…

Ik liep; nee, ik strompelde die avond aan de arm van een nicht naar het restaurant, alsof ik in een diepe krocht zou belanden, alsof mij de ultieme verdoemenis reeds was aangezegd... Die avond had ik afscheid genomen van mijn moedertje in mijn "laatste ouderlijk huis", van mijn oude moedertje dat daar nog altijd op me gewacht had, van mijn allerliefste…

Aan de Lage Witsiebaan zijn razendsnel nieuwe langgerekte gebouwen verrezen met gladde, glazen wanden dankzij die heren met die ronddraaiende heftrucks.Moeten het gloednieuwe consumptieparadijzen worden zoals er al zovele zijn? Bij het Journaal zie je steeds die fantasieloze beelden, de plaatjes van die winkelende mensen want waar draait het om? Koopkracht…