Mijn vrije ochtend
Op het dak vlak boven mij fluiten de vogels al vroeg hun mooiste liedjes. De lente ontwaakt. Het is woensdagochtend, dat is mijn vrije ochtend. Ik hoor gestommel op de trap. De jongste van vijf komt naar boven. “Waar is mama?” is haar eerste vraag. “Goedemorgen” is mijn antwoord. Ik loop naar beneden, zet sloom een bakkie koffie en lees mijn krantje.
Op school spreek ik vluchtig met wie ik spreken wil. De kinderen vinden hun weg naar het leesfeest, hoekenwerk en rekencluster. Een aangenaam sfeertje. Ik groet, geniet en groet. Dan stap ik weer op mijn fiets.
Het staartje van ons hondje kwispelt, wanneer zij mij weer ziet. Ze weet van die lange wandelingen op woensdagochtend. “Gaat ie mee?” koppie schuin en het staartje kwispelt onverminderd “Tuurlijk ga ik mee”. Camera in de tas, appeltje in de hand en lekker naar buiten.
Het zonlicht glinstert op het golvende water. Zie daar! Een zonnebadende aalscholver op een, boven het water uitstekende, paal. Mooi plaatje. Stoer die gespreide vleugels en snavel in de lucht. Wat een macht en die arrogantie. Hij trekt zich helemaal niets van mij aan. Met de juiste lens schiet ik de gewenste plaatjes. Wel honderd. Het ène nog mooier dan het andere.
Op het computerscherm passeren de beelden mijn netvlies voor een tweede keer. Dat stukje tekst van die vroege ochtendwandeling van toen past hier schitterend bij. En als ik dat nu ook eens combineer met die titel, het hier en daar herschrijf, dan is het plaatje rond. Ik maak het plaatje nog iets blauwer en lichter, zodat de letters iets beter over komen. Dat is het helemaal.
Op de fiets richting school laat het me niet los. Zo dadelijk ga ik het op internet zetten, ik ga het publiceren. Ik ben benieuwd naar de reacties van mijn dichtvrienden. Misschien moet ik het eens een keer extra groot uitprinten.
Ik kijk een beetje rond over het schoolplein. Maak een praatje. De tweeling komt naar buiten gelopen. Mijn handen worden volgepropt met tassen. Die krijgen ze op dat zelfde moment ook weer terug. De jongste loopt naast de juf met haar te grote fiets in haar hand, ze heeft haar helm al op. Ze meldt dat ze gaat. Het vriendinnetje mag mee. Van de oudste is geen spoor te bekennen, is zelf al naar huis.
Dan is het de hoogste tijd om wat blikken knakworsten open te trekken. Nog wat doen in het huis. Het wordt een gezellige middag.
Geplaatst in de categorie: liefde