Alle inzendingen over krekel

We waren, in de Verenigde Staten voorop en in Europa erna, krekels, terwijl de Chinezen en andere Aziaten de mieren van de wereld werden. En nu moeten we de mieren betalen.…

Jammer om die krekels van zich af te moeten schudden... Toch zou de fee wel gelijk hebben. Verderop de hei zongen weer andere krekels. Erop af! Duidelijk hoorde hij dat er ook veel krekels in het nabije bos waren. De mandenvlechter liep onder hoge eiken en beuken.…

Ja, de krekels sjirpten zo mooi dat al die afzichtelijke figuren op maat van zomernachtmuziek gingen dansen. De krekels sjirpten de hele nacht door... Lida bleef stil zitten en keek maar. Tegen de ochtend schrompelden de spoken en geweldige wormen ineen. Ze veranderden in prachtige bloemen! Lida zat nu middenin een grote bloementuin.…

't Is een prachtige gedachte en wie zegt dat de Chinezen geen gelijk hebben/hadden: krekels van jade. Grote, halfvleugelige insecten uit Zuid-Europa en de tropen. In het Drents Museum te Assen als rituele voorwerpen opgesteld en uitgestald. GO CHINA! Krekels van hard gesteente van bleekgroene kleur die eeuwig leven in het hiernamaals beloven.…

Achter mij hoor ik de geluiden van het machtige dierenrijk: het gekrijs van vogels, het getjirp van krekels. Beangstigend bijna, voor iemand uit de stadsjungle. Ik schud mijn hoofd en denk terug aan de voorbije dag. Aan het uitzoeken van het juiste hout, de mooiste stam.…

Op een moment van de dag is de hitte zo intens dan is het stil en zwijgen zelfs de krekels. Er is een kleine baai moeder, met water zo helder als uw kristal, cipressen houden daar de wacht in een kring als waarschuwende vingers. Daar kan ik veel vergeten in volkomen eenzaamheid.…

En daar kwamen van alle kanten krekels aangesprongen. Ze sjirpten heel mooi, sprongen op en neer bij de struik. De muzikanten lieten zich ook weer horen. Muziek die niemand ooit gekend had, klonk ongedwongen, begeleid door krekels: het lied van de wei! De duizendpoten maakten dat ze wegkwamen! Ze vluchtten voor die zomeravondklanken.…

Hoorde jij het gegil van de nachtuil tegen het sjirpen van krekels in? Keek je naar een duif, die kapotgebeten door katers op de stoeptegels lag te huilen? Zag je piepende muizen met lange staarten en kleine voetjes het vlees vertrappen? Argeloos droeg de adelaar onder haar pluimage baby’s mee.…

Stralende sterren, kamillegeuren en gesjirp van krekels vergezelden hem tot de morgen. De dagenraad begon te glimmen. Wijde Zucht bevond zich tussen de prachtige heuvels bij het dorp Mook. Omhuld door ijle, witte nevel kringelde hij als een heel zwak wervelwindje naar de grond toe.…

Af en toe gaat de motor uit; dan hoor je alleen het getsjirp van krekels, het koor van kwakende kikkers en af en toe de schreeuw van een aap. Voorop zit Otto op een accu. Hij bedient een schijnwerper waarmee hij de boomtoppen en het struikgewas afstruint, op zoek naar wild. Nachtsafari. De opbrengst is mager, die nacht.…

Zelfs de krekels zwegen. De oude waarzegster Christina kon de slaap niet vatten en liep naar beneden voor een slok water. ‘Waag het niet om te gillen!’, siste plotseling een stem in haar oor. Een hand greep ruw naar haar keel. Het blinken van een scherm lemmet was het enige licht. ‘Je hebt pech oma! Je was liever blijven liggen.…

Torren met enorme afmetingen, krekels en sprinkhanen, en dan nog de diertjes die we thuis niet hebben, vooral de kleine rode schorpioenen. We leven niet op voet van oorlog maar ik schud wél even mijn schoenen uit vóór ik ze aantrek. Dat zijn zo van die kleinigheden.…

De krekels, die dan sjirpten, wilden hem zangles geven. Jammer genoeg had de dwerg niet veel aanleg voor zingen. Uit zijn keeltje kwamen zulke afschuwelijke geluiden dat de krekels hard wegsprongen. Ook de kevers en de nachtvlinders verscholen zich. Ze dachten dat daar een of ander gevaarlijk beest brulde.…

Torren met enórme afmetingen, krekels en sprinkhanen, en dan nog de diertjes die we thuis níet hebben nl. de hagedissen, (althans niet veel) en de kleine rode schorpioenen. We leven niet op voet van oorlog maar schudden wél even onze schoenen vóór we ze aantrekken. Dat zijn zo van die kleinigheden.…

'De gordijnen hingen, maar nu begon zijn geheugen te haperen en hij wist niet meer welk gebaar daarbij hoort, de wind was gaan liggen en dichtbij hoorde hij een zwerm krekels, maar uit de verte kwam daar een laag en oud gebrom doorheen'…

Vliegenvleugels fluisteren, bijen knisperen, krekels knerpen. In het gefilterde licht dat door de dakramen valt, schieten motten schaduwen, verdwijnen wespen in vlekken.…

Ja het is mooi, maar voorlopig zat ik nog als een krekel met een pennenveer in zijn hol op de achterbank te stuiteren, dus genieten was het er niet echt bij. Als we de ene boomgaard uit en de volgende in rijden, gebeurd er iets wat moeilijk te beschrijven valt maar ik zal mijn best doen. Uit het niets springen er twee reuzen voor de auto.…

Krekels die Stene bezoeken. De morgen die de koekoek doet roepen. Arno die al zingend zijn vosje heeft begroet. TC Matic die open bloeit. De Mercator die de Noormannen huiswaarts doet varen, de ark in Sint-Anna wil bewaren. De zee haar geheimen wil openbaren. Fruitige zeevruchten wil baren. Kansarmen kansrijk wil maken. Overvloed, ingeschonken.…

Diep beneden me klinkt het welluidende onsterfelijke lied der krekels. Dat spoort mij aan steeds harder voort te gaan. Maar het sjirpen verstomt. In plaats daarvan hoor ik heel bedaard gekabbel. Ik ben boven het meer de Leyen. Over het stille zwarte water glijdt een stem van sterke en zuivere eenvoud. Die stem komt uit het theehuis aan de wal.…

(opgedragen aan Jean-Nicolas Arthur Rimbaud, 1854 - 1891) Merde, mon ami, ik ben zo moe als een krekel die verdoofd is door een shot heroïne. Hero? Alsof je een held bent met die troep in je lijf! Al mijn weten is weggegleden in een zwart gat, ik heb besloten zelf een gedicht te zijn en het daarbij te laten.…

Frans Timmermans is net een alsmaar wegwippende krekel, want die zit nu alweer in Amerika om de Verenigde Naties te polsen. Of er nog wat met die zwarte dozen is te achterhalen, valt te bezien, want die seperatisten waren wel erg laat met de overgave.…

De krekels, die bij de haard en in de schoorsteen overwinterden, sjirpten welluidender dan ooit. Egon verstond de taal van die diertjes. Wilde hij hun woorden doorgeven aan de mensen?…

Eerst dacht ik dat dat geluid veroorzaakt werd door krekels, maar die maakten een veel schriller, doordringender geluid: dit klonk veel ijler, fluisterend bijna. En bijna zonder erover na te denken sloeg ik - wat ik anders zelden doe - een paar keer een kruis.…

Mijn hang naar stroomversnellingen, pampaspluimen, klokjesbloemen en krekels, lijkt groter dan ooit.’ Hij droomde weg zag ik. Hij had veel vrienden, mijn aanbidder. Ze voorzagen hem elke reis trouw van een nieuwe mantel, een regenjas, een hoed en sokken en sandalen.…

Ik ben in slaap gevallen met een regenwoud concert van krekels. Af en toe hoorden we een onbestemde krijs. Zal wel een Tasmanian Devil geweest zijn. Het was zo onwerkelijk donker, afgewisseld met onstadse stille periodes dat je er haast bang van werd.. Van al die noodles waren mijn darmen een beetje van streek en ik besloot even te gaan ontlasten.…

Krekels zongen zachtjes hun nachtlied en de geluiden van de nacht kwamen tot leven. Een uil vloog over. Ze keek omhoog en zag de prachtigste sterrenhemel die ze ooit aanschouwde. Duizenden lichtjes sierden de zwarte hemel. Heldere sterren flonkerden en schitterden en vormden een prachtig schouwspel.…

Boven de deur stonden een aantal kleine kooitjes, waarschijnlijk bestemd om een krekel in te bewaren. Het jongetje trok haar verder mee, naar een binnenplaats achter het huis. Daar zat aan een tafel een oude dame. Ze was minstens tachtig en had een verweerd gezicht. Ze droeg een zwarte jurk met een donkerblauwe schort.…

Want het lied van de sjirpende krekels klonk zo mooi! Het elfje verborg zich tussen een paar grote bloemen, die in de tuin van een prachtig huis stonden. Ze zag een oude heer naar buiten komen. Hij drentelde wat heen en weer over het gras, langs de bloemperken. (wordt vervolgd)…

banen van planeten en de bollingen van fruit - die mij levend vlees gaf dat bloesemt, en mij tot een veldplant maakte - die fruit draagt; zodat uw wolk vervaagt, glijdt als zijde over mijn gezicht en dijen; en ik ben gegroeid en ik wil een meisje zijn, huilend van verdriet, en lachend, en luid zingend, dunner dan dun - als de kleinste krekel…

Godsamme, alle krekels nog aan toe, wat zit de protestantse schepping toch mooi in elkaar! Vinden jullie ook niet? Vier ons protestantisme fier en neuk er desnoods maar flink op los, als de geest maar in de Heer blijft en er tijdens de vurige vrijages psalmen worden gezongen.…