Alle inzendingen over mondkap

Merkwaardig dat zoveel Nederlanders erg gekant waren tegen gezichtsbedekking, zodat er zelfs een wet moest komen om gezichtsbedekking te verbieden en te bestraffen, terwijl nu steeds meer mensen onherkenbaar door Nederland rondreizen en rondlopen door steeds groter wordende mondkappen zonder dat ze op heterdaad gepakt en bekeurd worden.…

De grote nieuwe "trend" genaamd "eenzaamheid" "floreert" of woekert meer dan ooit, naast het plotseling alomtegenwoordige autisme, de "kwetsbaarheid" en de variaties op het thema van de mondkap, namelijk de zelfgemaakte mondkap die nu allerwegen gangbaar is en horribile dictu zelfs de steekpartij.…

Ik keek in twee glanzende, bruine ogen die mij aanstaarden boven haar mondkap. "Nee, de cursus voor depressieve ouderen waar we samen aan deelnamen had inderdaad niet veel resultaat" bevestigde ze "maar ik was toen pas weduwe en nu heb ik een nieuwe liefde gevonden. Dat verandert alles" Dit leek mij ook waarschijnlijk.…

Aanvankelijk herkende ik hem niet doordat zijn mondkap de helft van zijn gezicht in beslag nam. Zijn kale kruin torende er bovenuit. Vijf jaar vóór dit tijdstip had de Weense muziek weerklonken in de aula van het Crematorium waar we afscheid hadden genomen van zijn vriend, de fotograaf, mijn trouwe en oprechte kameraad en collega gedurende jaren.…

Allen waren nu getooid met de inmiddels welhaast tot traditie verheven mondkap. Ze hadden mij genood "om mijn laatste adem uit te blazen" (nu ja, geachte lezer, neemt u dit niet te letterlijk! Er is daar echter een machine opgesteld die hoge eisen stelt aan de longcapaciteit van de longlijders die de polikliniek frequenteren).…

Ze gluurt als verdwaasd boven haar mondkap uit. De chauffeur van lijn zeven spreekt haar aan: "Hoort u mij, mevrouw?" De dame zou zijn moeder kunnen zijn. Mevrouw stapt in en neemt naast mij plaats. "Het is niet gemakkelijk" verklaart ze mij "Ik ben zo eenzaam".…

Ze had de momenteel allerwegen gangbare mondkap voor haar gezicht gespannen als een soort surrealistisch aandoende witte "snavel".…

Een klein "allergisch" niesje van mijn kant, weliswaar zonder mondkap, verontrustte "hem"/"haar" zozeer dat het tot "zinloos verbaal geweld" kwam.....…

Binnen verwelkomden de jonge serveersters ons met voor de verandering een doorzichtige plastic mondkap op die hun eclatante glimlach onverlet liet en mijn halfblinde ogen deden het kleurige assortiment van de drankflessen achter de bar uitwaaieren tot een schimmig schouwspel.…

Mijn tandarts, die de exotische naam "Mohammed" draagt, die ik beschouw als een jongeman, en die getooid is met een mondkap en een zwarte haardos, kijkt me "optimistisch" in de ogen. "Ik kan een uitneembare "frame-prothese" bij u plaatsen" verklaart hij. En daar mag ik blij mee zijn.…

Bruine, vriendelijke ogen boven de mondkap. "Is this bus going to the central station?" vroeg hij. Ik moest zijn veronderstelling bevestigen. "Are you from abroad, from the USA perhaps?" opperde ik. "No, I am from Spain" was het antwoord.…

Hij droeg een lange, grijze, onappetijtelijke baard waar hij de mondkap overheen had gedrapeerd maar liet deze zakken toen een kennelijke vriend, een in mijn ogen zeer aantrekkelijke "he-man" hem aansprak, die begon te ratelen in een mij totaal onbekende taal.…

Deze slaat me recht in het gezicht totdat een chauffeur, voorzien van een wellicht momenteel overbodige mondkap, me weer veilig thuisbrengt.…

De Liefde die allen zozeer gemist hebben is op wonderlijke wijze teruggekeerd in de voorheen zozeer individualistisch getinte maatschappij.... En zo mocht ik mijn gemondkapte mede-passagiers begroeten met de uitspraak: "Allemaal hetzelfde!", doelend op de vermomming, de metamorfose die allen ondergaan hebben, nu zij "gemaskerd" zijn.... Ach…