Alle inzendingen over natuur bomen herfst

De herfst nadert en zoals de ouderdom het lichaam en de gezondheid aantast, tasten de geelheid en de dorheid de boom aan. De herfst treedt in, mijn favoriete seizoen, en ik verwelkom haar, zoals ik de laatste jaren van mijn leven hartelijk begroet.…

Natuurlijk zijn er bomen die bijna alle zonlicht vangen waardoor de wandelaar in een bos van dat soort bomen door een verdonkerd landschap wandelt en andere bomen die veel licht doorlaten.…

Laat me maar eerlijk zijn: aan de herfst kleeft iets van melancholie. De natuur legt zich te ruste en kleedt zich langzaam uit om straks eventueel onder een witte deken te kruipen en volgend voorjaar weer fris wakker te worden. En toch heeft de herfst ook z’n schitterde dagen. Vandaag is er weer zo eentje.…

Boom weg, er valt licht naar binnen extra licht ook nog want het scheelde wel natuurlijk alleen had ie van mij niet weg gehoeven. Later bleek dat: de boom met zwammen zat?…

De natuur maakt zich klaar voor de winter. Ze gaat een beetje dood en laat ons zien dat alles vergankelijk is. Een heel jaar aan groei valt er in die paar weken af, letterlijk naar de grond. Het wordt opgenomen door die zelfde grond. Ik herken mijzelf hierin toen ik jonger was en ook die boom, nu gaan dingen uitvallen.…

Natuurlijk is het puur om de natuur te doen. Alsof de stadsbus naar bloemetjes ruikt. Nog even en we dansen om een vuur, sing Hallelujah want het busje komt zo. Dus gooi dat bos maar tegen de vlakte, straks rust U zacht, waarvan akte.…

Maar terugkomende op de herfst, zijn alle blaadjes van de bomen, hebben we hier al mensen ruiten zien krabben, is het al glad geweest, zijn er al mensen onderuit gegleden en zijn wij denk ik, pure bofkonten.…

De Natuur, de arme Natuur die niettemin in het huidige tijdsgewricht haar treurige klaaglied zingt, volgt nog haar ritme, haar trouwe cadans van eeuwen her en een nieuw seizoen treedt in. Een zwak briesje beroert het gebladerte en zet het in beweging en een lichte, bleke hemel vertoont zich achter de grillige openingen in de bladertooi.....…

De bomen aan mijn venster, de aloude, trouwe boompartijen die mij al mijn hele leven vergezellen dragen nu het gewaad en de kleur van een nieuwe herfst. En een nieuwe herfst treedt aan in een leven dat geteisterd is en getormenteerd en veelbewogen.…

De bomen verliezen hun felgekleurde jassen en staan in hun kwetsbare naaktheid. Herfstbladeren vormen nog slechts een dik tapijt van confetti over moeder aarde. Dampen dansen; een voortjagende deken van dikke wolken blaast een verloren zomer voorbij. Langzaam valt de sluier rond het nevelland toe en hangt de mist zwaar als overladen tranen.…

Naar menselijke normen is het een mooie tuin, met hoekjes en blikvangers en kamers en vele bomen. Want ik hou van bomen! Maar toch mist die tuin dat magische, die simpele eenvoud van de natuur die erop aansluit. En zo zwoeg ik verder in mijn tuin, mijn ideaalbeeld nastrevend.…

Alleen in de natuur vond hij rust en hij ging 's morgens altijd praten met de oude eikenboom aan het einde van zijn weggetje naast de oude boerderij. De boom zweeg immers maar luisterde en hoorde al zijn gemoedstoestanden aan.…

Eveneens zijn lichtgele blaadjes neergedwarreld op de smalle paden tussen de hagen en onder de bomen in het parkachtige gebied. Een briesje beweegt de takken en zwarte vogels duiken onder in de boom. Het gouden licht van oktober kondigt een nieuwe herfst aan die ik zeer verwelkom.…

Hij loopt om mijn appelboom, die moet gesnoeid worden om in de herfst verzekerd te zijn van een goede oogst. Van snoeien heb ik geen verstand, van de natuur in het algemeen ook niet erg veel. Ik kom er maar niet toe me te verdiepen in het snoeien van bomen en struiken. Je moet goed weten wat je doet als je de schaar erin zet. Ik durf het niet.…

Onze schitterende tientallen jaren oude ‘natuur monumenten’ worden om zeep geholpen door Staatsbosheer en de vereniging Natuurmonumenten. Nu ik dit weer even hardop lees, voel ik mijn vlammetje weer wapperen.…

In een mistig, vochtig seizoen, toen een late herfst de wereld verraste en toen de bomen beantwoordden aan de opdracht van de Natuur, aan de cadans en het ritme, hen door een Onbekende ingegeven, zag ik haar weer. Ik wachtte al geruime tijd op het terras onder de zwarte luifel waaraan regendruppels kleefden en zag haar aan komen lopen in de verte.…

De oude, haar zo dierbare bomen aan de Bosscheweg zijn behouden voor de toekomst en voor het nageslacht. Mijn eveneens immens dierbare zus zag het als haar taak, haar opgave en haar missie zich in het kader van de Natuurvereniging fel te weer te stellen tegen hun sloop.…

In het bos staan talrijke bomen en boompjes. Sommige bomen zijn erg oud, andere komen nog maar net kijken. Zo staat er een eerbiedwaardige grote, oude boom al jaren te dromen. Hij heeft al veel bomen zien komen en gaan. Hij heeft ze allemaal overleefd. Op een dag wordt er een jong boompje naast hem geplant.…

Op een oude zwart-wit-foto uit 1958 sta ik met mijn vader, moeder en zusje onder die boom, in de sneeuw, die in dat verre, voorbije jaar zo overvloedig de wereld bedekte.…

Een eenzame grijze duif strekt haar staartveren in een hoge boom.....…

De herfst Langzaam mogen wij onze levensboom verlaten, en langzaam als een herfstblad nederdalen. De winter Onze energie heeft ons inmiddels verlaten, in alle rust mogen wij slapen in moeders natuur, en wachten op een nieuw begin.…

Een nieuwe herfst is aangebroken, een herfst die ik aan mijn veeljarige leven kan toevoegen als een gouden herfst.…

Een nieuwe herfst, mijn zozeer geliefde seizoen, breekt aan. De oude bomen staan in stille afwachting rondom mijn huis.…

De gemeente-ambtenaren hebben in hun uiterst gebrekkige beleid weinig oog of gevoel getoond voor de noodlijdende natuur en veel bomen zijn op sterven na dood of aangetast; de stammen tonen wonden en ziekten.…

Niet alsof ze van de bomen waren gevallen. De ochtendzon baande zich een weg door de bomen en struiken. Gewillig gaven de stralen zich over aan de schaduw. Die had met de komst van de Herfst de macht overgenomen tussen de bomen. Mijn kinderen doorbraken de stilte met luidkeels enthousiasme.…

De bladeren aan de bomen en struiken kregen de kleuren van een mooie herfst. Een enkel blad dwarrelde speels naar de grond. Een duif zat geduldig te wachten op een handvol broodkruimels. De deur naar de tuin stond vanwege de aangename temperatuur open, en de eerste bewoners liepen al naar buiten.…

Moet kunnen natuurlijk maar in ons koeterwaalse taaltje is het gewoon, Winterhanden en Wintervoeten. Niet tof natuurlijk maar ach, zo is overal wel wat. Van mij mag Koning Winter komen hoor, want ik heb geen last van de herfst, maar er zijn mensen die dat wel hebben en weet je, een depressie in de herfst, dat moet je niet willen hoor...…

Het loof is nog aan de bomen, de zomer regeert nog......…

En zo giert de herfst over de daken...de zomer is definitief naar de knoppen...We mogen nog van geluk spreken, dat de warmte niet ook onmiddelijk is vertrokken. Sommigen blijven het maar schreeuwen van de daken... Zij hebben makkelijk praten...maar hun woorden vallen als bladeren naar de grond...…

Het is een mooie herfst die mij, laat in mijn leven, nog geschonken wordt, naar het schijnt een gouden en een fortuinlijke herfst. Een milde atmosfeer beheerst op een vroege morgen de wereld. De bushalte is niet ver weg. Bomen omringen de snelweg. Ze dragen alle een andere, kleurige tooi. Een stoere chauffeur zal me naar het dorp brengen.…