Alle inzendingen over ontwijken

Wiens hoofd wordt afgemaaid, weet zeker dat deze boven het maaiveld uitstak.…

Geef mij een klinkerpaadje en ik pas op de oneffenheden, geef mij een mooi voetpad en ik let op boomwortels, die de stenen omhoog duwen, geef me een glad asfaltpad en ik kijk waar de plassen liggen, geef me een weg door ons huis en ik ga ongekend onderuit, daar: waar ik de oneffenheden buitenshuis weet te ontwijken, breek ik bijna…

de schandaalmeesters blinken uit in ontwijken, 2 keer 4 is acht en 5 erbij is dertien, opgeteld wederom 4, voor de derde keer zonder represailles, want het was toch geen echte vier ?! het maakt mij niet uit, ik ver8 u 2 keer, en dat is vier maal vier, heb ik toch nog gewonnen.…

Je staat er een beetje verlegen bij, pogend mijn blik te ontwijken. Maar dan gebeurt het toch: je kijkt me met een zelfverzekerde houding aan, de tijd staat stil. Onze blikken zuigen ons naar elkaar toe, de magie overmeestert de realiteit. Ik druk mijn lippen op de jouwe en alles rondom ons verdwijnt, we zweven weg……

Ik ontwijk het zelfs. En dat voor een oud student Journalistiek. Ik heb moeite om me te identificeren met het nieuws in deze tijd. Dat ligt niet aan de berichtgeving, dat ligt aan de wereld. Turkije was dinsdagavond het verschrikkelijke toneel van een bittere gebeurtenis.…

Zou hij ook aan mij denken..Dit mag niet, en ik moet hier een einde aan maken denk ik dan..ik probeer hem te ontwijken, maar op een of andere manier, is het voorbestemd dat onze ogen altijd weer tegen over elkaar staan.…

Ze zucht en probeert zijn blik te ontwijken. Ze voelt haar muur brokkelen. Dit is niet wat ze wil... Bewust heeft ze haar keuzes gemaakt. Maar met hem, met hem was het anders toen. Waar anderen stuitten op de grens van het verstand, was het met hem puur gevoel. Geen ratio kwam er aan te pas.…

En nu ze dood is lijken de woorden nog helderder en geplaatst, alsof je ze niet kunt ontwijken onder het droeve maanlicht van de nacht. Je hebt urenlang in haar gedichten gedwaald op zoek naar een stem in het duister. En ze liet je niet verdwalen, steeds weer op dezelfde plek, waar het verdriet aan regendroppels is blijven hangen.…

Verliefder dan een moeder op haar kind bestaat niet, voorbijrijdend kijk ik om naar dit lieflijk tafereel en weet daarna nog net een boom te ontwijken. De oude man op een bankje, scheef gegroeid door de tand des tijds die aan hem knaagt. Constant een papieren zakdoekje bij de hand voor de eeuwige druppel aan de neus.…

Als een mambodanser met een steek in zijn blaas ontwijk ik de vuist van de kolos. Er schuilt een springveer in zijn schouder, beton in de biceps, een staalplaat in het middenrif. Mijn longen zwoegen. Ik verdraag nog net de opstoot tegen mijn druipende kin, de rechterhoek die mijn kaak ontwricht, de drilboor in mijn flanken.…

De ontwijkende fietser reed voorbij en ik herkende hem als R., de jongeman die mede door mijn toedoen zijn vaste betrekking heeft verloren. Nog een keer mijn schuld, dacht ik terwijl ik hem nakeek en mij afvroeg of hij mij in het voorbijgaan had herkend. Als het zo was dan liet hij er niets van blijken.…

Er was geen ontwijken aan en inderdaad moeten de blijdschap en de vrolijkheid die mij terecht bezielden met soeplepels van mijn gezicht af te scheppen zijn geweest en zoiets is nu eenmaal in het menselijk verkeer kennelijk zo ultiem wenselijk; dit in tegenstelling tot de melancholie, angst, neerslachtigheid en wat dies meer zij die als een gemene, uiterst…

– Ontwijken van de waarheid Mark, en een poging om de leugen in een cadeaupapiertje te verpakken. – Maar een leugentje om bestwil dan… – Dat is jouw bestwil Mark en niet in het belang van degenen waar je tegen liegt. – Maar… – Allen: Geen Mitsen en Maren, Mark! – Niet iedereen is gebaat bij de waarheid.. Toch?…

Sommige gaten kun je goed ontwijken, maar deze dus niet omdat ik het niet zag en zo, moet ik aan het einde van het ritje even: sorry zeggen, voor die knal die we samen maakten! Twee rammen, maar eentje op de weg en ach, zij heeft geen beurs achterwerk, ik dus wel…. Morgen weer?…

Wanneer ik het internet afstruin, doe ik juist erg mijn best om te ontwijken wat er nu toch weer allemaal met je gebeurd is. Ik wil het allemaal niet weten. De koppen zijn echter vaak zo schreeuwend dat ze me blijkbaar toch te grazen nemen. Ik had een coachingsgesprek met je. Jij was mijn coach. Tegenover elkaar aan een tafeltje.…

Gedurende de gehele avond wierp een andere tafelgenoot hardnekkig en onvermijdelijk blikken in mijn richting die ik kon ontwijken noch beantwoorden en wentelden aan het plafond rusteloos en onvermoeibaar de wieken van drie onversaagde ventilators.…

Ga harde feiten uit de weg, ontwijk het benoemen van de gietijzeren mening, die toch voor ieder ander in te ruilen is. Daarmee geef je het stukje een fatale schouderduw. Nadruk verwoest de indruk. Stip hooguit aan, vernevel je eigen gelijk en beklaag het onooglijke egootje waar je mee behept bent.…

Toen ik opkeek van mijn krant kon ik het niet ontwijken: paars! De heide bloeit al volop. Ligt het aan mij of is dat anders veel later? Uit navraag bleek dat de heide inderdaad dit jaar ongeveer een maand eerder bloeit dan normaal. Ook zijn de bramen en bosbessen vroeger dan ooit. Niet alleen zijn ze vroeg, maar ook groot.…

Een verbaal nummertje ontwijken, verdraaien en wegduiken onder het motto: 'De aanval is de beste verdediging.' Alles klinkt vals uit de mond van Kuzu, het slappe bekje zalft hele en halve leugentjes over tafel; 'verkeerde vertaling van des Dictators speech over onveilige Europeanen' en 'Wij worden overal maar op aangesproken.'…

Dat is fase 1, ontwijkend gedrag. Daarna komt het rommelen: hier en daar wat oppakken, eens iets kleins intikken, een stukje lezen, een paar artikelen uit een tijdschrift halen. Wat dingen opbergen en wat dingen wegdoen die ik niet meer nodig heb. Ik doe dan wat me te binnen schiet en wat me voor de handen komt.…

Voor het nuttigen van ons ontbijt, moeten wij haar nachtelijke snacks ontwijken. Op blote voeten naar de keuken hebben we afgeleerd. Haar snacks eet ze nooit helemaal op, soms zijn ze niet eens dood. De keukenvloer is elke week wel het podium van een muis, vogeltje of mol die ze daar tentoonstelt.…

Enkele automobilisten probeerden de vogels te ontwijken en zijn van de weg geraakt. Hierbij is een dode gevallen…..’ De camera beweegt zich over de afsluitdijk en zoomt in op de auto’s die betrokken zijn bij het dodelijke ongeval. ‘Au, mijn arm!’ ‘Zuster, zuster.’ ‘Anna?’ Duisternis overvalt haar.…

Tenslotte stelde Nemo de vraag “Wat hebben de ontwijkende antwoorden van deze goeroe (...) je verder gebracht dan de wereldverzakende lach van de boeddha?” Zoals boven uitgelegd waren zijn antwoorden voor mij alles behalve ontwijkend; ik vond ze juist zeer ter zake.…

Ik probeerde haar staalblauwe blik te ontwijken, maar kon het niet nalaten te bedenken wat er zou gebeuren als ze haar bril af zou zetten en haar haar los zou schudden. Te veel films… Toen was het tijd voor de ultieme doktersfrase: ‘kleedt u zich maar uit.’ En daar lag ik, naakt en klein terwijl zij routineus een latex handschoen omschoof.…

Dus het mailtje in de box zal er nog wel even zitten, net als de knipbeurt wel eventjes op zich zal laten wachten en oh ja, de mogelijkheid om illegaal te laten knippen, die is er natuurlijk altijd maar: we ontwijken zoveel mogelijk vreemdelingen die op heel veel andere plaatsen zijn en houden het nu simpelweg bij de legale kapper, want je weet wat…

Niet meer te ontwijken, pure pech, mensen in shock! Intriest! Natuurlijk vergeet ik vast nog een paar nare nieuwsflitsen. Echter, na het zien van zoveel narigheid tegelijk in amper twintig minuten middagnieuws, kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik vandaag bloed uit mijn tv zag gutsen.…

Daarna deinst de midlife-crisis-ontwijkende man te snel terug in de oorspronkelijke houding, waardoor hij bijna achterover in zijn stoel ploft. Zijn lach inhoudend, gaat de twintiger opgelucht verder naar een leeftijdsgenoot. Nee, de ouderwetse handdruk is nog niet uitgestorven. Maar lang zal het niet meer duren.…

Diverse forse takken lagen her en der verspreid en het was dus nog een hele toer om die te kunnen ontwijken!…

Het bij vlagen irritante gesprek met de premier gisteravond bij Vandaag Inside kreeg de bekende commentaren achteraf over het ‘behendig ontwijken’ van de politicus van scherpe tirades van de mannen over zijn functioneren.…

Ik kon juist op tijd naar rechts ontwijken. Wil ik als reactie met mijn lichten seinen, zie ik dat het politieagenten zijn. Ze hadden geen zwaailichten aan, maar reden gewoon 180!’ De verontwaardiging van bovenstaande verteller is begrijpelijk.…